Στο ατελεύτητο δάσος των λογισμών...

Το ανεξάντλητο του δάσους των λογισμών

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι
είπε ο Κύριος.
Ένα καλοκαίρι πριν μερικά χρόνια,φιλενάδα,τότε στην πόλη των μαθητικών χρόνων, που βρεθήκαμε,θυμάσαι τα λόγια σου;
Μου τόνισες:
-Το Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, δεν το εννοούσε μεταφορικά ο Χριστός.

Κυριολεκτικά το εννοούσε!

Τελεία και παύλα!

Μακάριοι όποιοι δεν σκέφτονται πολύ, όποιοι δεν κάθονται να αναλύουν όποιοι δεν κάθονται να εμβαθύνουν και ζούν στην επιφάνεια του ψυχισμού τους, με την απλότητα περίπου των ζώων που κινούνται στα βασικά επίπεδα επιβίωσης:
<Να φάμε, να πιούμε, να ζευγαρώσουμε, να δεχτούμε τη ζωή όπως μας έρχεται, με απλότητα, όπως τη δέχονταν επί αιώνες αιώνων πάμπολλοι άνθρωποι, ως Θεού θέλημα, και δεν τρελαίνονταν και δεν αυτοκτονούσαν και ήταν ευχαριστημένοι και με το ελάχιστο, και ήταν χαρούμενοι και με το τίποτα, όπως τα πουλάκια πάνω στα δέντρα>.
Σε άκουσα με κάποια απορία.
-Μα καλά:Δεν είναι προτέρημα να διαθέτει κάποιος ευέλικτη και πλούσια σκέψη;
Τι μας λέγανε στο σχολείο;
Δεν είναι προτέρημα η ελεύθερη σκέψη;ρώτησα ο χάνος.
Εσύ, η φιλενάδα μου η γιατρίνα, ήσουν απόλυτη:
-Βλακείες.
Άμα θες να μπεις στη Βασιλεία των Ουρανών, δεν πρέπει να σκέφτεσαι πολλά.
Μόνο τα εντελώς απαραίτητα.
Τα πρακτικής φύσεως θέματα.
Τις πολλές φιλοσοφίες και ψυχολογίες και αναλύσεις, παράτα τες, μπορούνε να σε τρελάνουν, επέμεινες.
Ομολογώ ότι τότε, τον ισχυρισμό σου, δεν τον κατάλαβα.
Βλέπεις, δεν είχα μπεί ακόμη στο ατελεύτητο δάσος των λογισμών.
Βρισκόμουνα αλλού.
Ας πούμε ότι ήμουνα σε ένα ξέφωτο καμένης γής και προσπαθούσα εκεί ένα καταφύγιο να χτίσω...
Στο δάσος των λογισμών μπαίνει ο άνθρωπος που πήγε και λίγο σχολείο, όταν έχει απο τη μια λύσει τα βασικά του προβλήματα επιβίωσης, και όταν απο την άλλη υπάρχουν πληγές να θεραπεύσει που η κακία των άλλων ή η βλακεία η δική του,τού άνοιξε.
Τις σκέψεις, <λογισμούς>, οι ησυχαστές, τις ονομάζουν.
Και ξέρουν ότι υπάρχουν δυο ειδών σκέψεις, δυο ειδών λογισμοί:
Οι λογισμοί που προέρχονται εκ Θεού, και οι λογισμοί οι υποβολιμαίοι υπό των δαιμόνων.
Η διάκριση των λογισμών
(ποιοι είναι εκ Θεού και ποιοι εκ του Εξαποδού)
αποτελεί Τέχνη τεχνών και Επιστήμη επιστημών, κατά τους Αγίους που περπάτησαν της Κάθαρσης, του Φωτισμού και της Θέωσης το αιματηρό μονοπάτι.
Δίνοντας ένα γενικό ορισμό, μπορούμε να πούμε ότι λογισμοί που φέρνουν ταραχή εμπαθείας στην ψυχή, θυμό ή κατάθλιψη ή αίσθημα εκδίκησης,ή όποιας λογής κακή διάθεση, είναι του δαίμονα.
Αυτούς τους λογισμούς πρέπει το συντομότερο είτε δια της αντιλογίας
(αν βρίσκουμε αντεπιχειρήματα εναντίον τους και αυτό είναι χάρισμα ελαχίστων)
είτε δια της περιφρονήσεως, είτε δια της αδιαλείπτου επικλήσεως του Ονόματος του Κυρίου Ιησού
-και αυτό μπορεί να το επιτύχει με ακάματη προσπάθεια ο καθένας,δια της συνεργίας του Αγίου Πνεύματος- να τους εξαφανίσουμε αν επιθυμούμε την ψυχικoσωματική μας υγεία και ισορροπία...

Συμβαίνει συχνά, ένας κακός λογισμός να χρονίζει.

Να μη θέλει να ξεκουμπιστεί απο το μυαλό μας με τίποτα!

Κάθεται εκεί, μάς πίνει το αίμα,μάς τρελαίνει, μάς βασανίζει.

Ο επίμονα κακός λογισμός, εξαλείφεται με βοήθεια από έμπειρο πνευματικό οδηγό,με τροποποίηση της εμπειρίας μας, δια της τηρήσεως των Εντολών του Ευαγγελίου εν Αγίω Πνεύματι-άνευ αυτής της τηρήσεως δεν προχωρεί το πρόγραμμα της σωτηρίας- κατεξοχήν, όμως, ο κακός λογισμός εξαφανίζεται με την εκζήτηση της δωρεάς της ταπεινοφροσύνης... 

Σαλογραία