Να ευχαριστήσω με την ευκαιρία της ανάρτησης της Έλενας, μέσα από την καρδιά μου τους Αγίους Αναργύρους,Κοσμά και Δαμιανό,για τις επεμβάσεις τους όλα αυτά τα χρόνια στις δυσκολίες της φαμίλιας μου (και δεν ήταν λίγες...)
Δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν "έβαλαν το χεράκι τους" πουθενά!
Τι τον έχουμε άλλωστε στο σόϊ μας προς τιμήν τους τον κοσμαγάπητο Κοσμά (τον μικρό αδελφό της Μάνας,που γεννήθηκε και βαφτίστηκε με θαύμα των Αγίων...) ;
1000 κι ακόμα 1 Ευχαριστώ!
Μπορούμε τώρα να δούμε πόσο όμορφα περιγράφει η Έλενα την σχέση της
(και με αυτούς...) τους Αγίους.
"Νομίζω πως ήταν η δεύτερη συζυγία των Αγίων, όπως τους αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.
Λέω νομίζω, γιατί ήμουν ασαράντιστο βρέφος εγώ και ο πατέρας μου έλεγε πως ήταν εκείνοι που παρατήρησε –μετά- στην εικόνα της εκκλησίας μας.
Έπειτα ο ναός είναι λίγα μέτρα από το σπίτι μας που σημαίνει ότι απλά βγήκαν από την εικόνα, κατέβηκαν από τον ουρανό, πήραν και κάποιον άγγελο ή τον Άγιο Παντελεήμονα (;) μαζί τους και έφτασαν ξημερώματα στο υπνοδωμάτιο των γονιών μου.
Είμαι το πρώτο τους παιδί και με περίμεναν πως και τι. Άσχημο δεν τους βγήκα αλλά η μάνα μου κακογέννησε κι’εγώ ήμουν κακοπαθημένο, αδύνατο σαν μίσχος και εξασθενημένο έως θανάτου.
Όταν με πήραν σπίτι, οι δυο γιαγιάδες εγκαταστάθηκαν στην κρεβατοκάμαρα των γονέων μου. Το ζευγάρι στο διπλό κρεβάτι και οι συμπεθέρες στα στρωσίδια -χαμαί στο πάτωμα- για να με προσέχουν τη νύχτα και αν πεθάνω να κάνουν τα χρειαζούμενα, για να μην τρομάξει η λεχώνα μάνα μου (την οποία είχαν αρχίσει να προετοιμάζουν, λέγοντάς της πως είναι νέα και θα κάνει άλλο μωρό).
Ένα βράδυ λίγο, πριν το ξημέρωμα, ο πατέρας τις τρόμαξε, καθώς ξύπνησε σκληρίζοντας «Μην το παίρνετε, αφήστε το παιδί. Μηηηηηη, όχιιιιιι».
Το είπε πολλές φορές, με αγωνία και άπλωνε τα χέρια προς τον λίκνο μου, δίχως να απαντά στις ερωτήσεις των τριών γυναικών. Μετά έπεσε αποκαμωμένος στο στρώμα και κοιμήθηκε ως το πρωί, ενώ οι γυναίκες ξαγρύπνησαν να φοβούνται, να απορούν και να προσεύχονται.
Την άλλη μέρα τους είπε πως τη νύχτα είχαν έρθει τρεις λευκοφορεμένοι με χιτώνες, άπλωσαν τα χέρια στην κούνια μου και τότε αυτός τους σταμάτησε, ουρλιάζοντας να μην με πάρουν.
Οι τρεις άντρες τον κοίταξαν χαμογελώντας γλυκά, με ευλόγησαν και έφυγαν.
Οι γυναίκες σταυροκοπήθηκαν και κάθε μια έλεγε την δική της εκδοχή για την ταυτότητα των νυχτερινών επισκεπτών, μέχρι που ο πατέρας είπε πως ήταν οι Άγιοι της εικόνας των Αναργύρων στην εκκλησιά της γειτονιάς μας.
Έτσι λύθηκε το ζήτημα.
Ωστόσο, επειδή στο ναό μας εικονίζεται και ο επίσης ανάργυρος Παντελεήμων, η οικογένεια διχάστηκε για τον τρίτο των ανδρών. Ήταν αυτός ή κάποιος άγγελος που βρήκαν στον δρόμο τους οι Ανάργυροι και τον πήραν για παρέα;
Όταν μεγάλωσα –γιατί πήρα καλύτερα αμέσως, μεγάλωσα και έγινα και γιαγιά- σκεφτόμουν πως μπορεί να ήταν ο φύλακας άγγελός μου, που υποδέχθηκε τους Αγίους στο σπίτι μας.
Μετά που βαφτίσαμε τον εγγονό μου Παντελεήμονα-Ραφαήλ είπα μήπως ήταν ο Παντελεήμων αλλά είχε κοιμηθεί πλέον ο μπαμπάς μου και δεν είχα ποιόν να ρωτήσω για περισσότερες λεπτομέρειες…
Όποιος και να ήταν τον ευχαριστώ και Αυτόν και τους Άλλους που με ευλόγησαν με μιαν ευλογία που κρατάει χρόνια τώρα, δόξα τω Θεώ!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου