Εμείς ψηφίζουμε Σωτήρη...

και αυτή είναι η.. συνέχεια (και το τέλος) του κειμένου «Ένας άντρας και μια γριά»

Όχι δεν είναι το θέμα της ημέρας η ψηφοφορία (την ψηφοφορία τους μέσα, δηλαδή) που θα κρίνει ποιοί θα κάθονται στις χρυσές καρέκλες και μόνο αυτό!Το παραμύθι με τα διαγγέλματα και την «σωτηρία» ή των άλλων με την επανάσταση δενμας αφορά, δεν θ’ αλλάξει την χαμοζωή μας, δεν θα χορτάσει τους πεινασμένους, δεν θα ζεστάνει τους ξεπαγιασμένους, δεν θα πληρώσει τα δάνειά μας, δεν θα μειώσει την απόγνωση, δεν θα λιγοστέψει την εθνική μας υποτέλεια και την ξεφτίλα να μας κουνάει το δάχτυλο ο κάθε Σόϊμπλε.

Είναι απλά ένα παραμύθι με πολλούς δράκους και καμία καλή νεράιδα, είναι ο τρόπος τους να συνεχίσουν να μας εξουθενώνουν μέχρι να υποταχτούμε, δίχως να τους δημιουργούμε προβλήματα αντίστασης.

Δεν είναι λοιπόν αυτό το δικό μας θέμα, αλλά είναι ο Σωτήρης που βρέθηκε νεκρός στην …έπαλξή του: Δίπλα σε έναν από τους κάδους που έψαχνε. Ξημερώματα, ξυλιασμένος, άστεγος είπαν αλλά δεν ήταν.

Είναι αυτός που έγραφα στο κείμενο «Ένας άντρας και μια γριά», αυτός που κοίταζα από το παράθυρο μου ένα παγωμένο απόγευμα, αυτός που «μάζευε» σπίτι της η φίλη μου για έναν καφέ και οι γειτόνισσες της έλεγαν «τι τον μαζεύεις τον βρωμιάρη…». Οι ίδιες γειτόνισσες, όταν μαθεύτηκε ο θάνατός του, είπαν «ξεβρώμισε ο τόπος»….

Αν διαβάσετε το κείμενο που προαναφέρω, κάπου θα δείτε να σημειώνω για τον Σωτήρη και την μάνα του : «Θα μας είναι χρήσιμοι μόνο όταν βρεθούν τα πτώματά τους!  Τότε εστιάζοντας στα ράκη τους, θα πούμε για τους ανάλγητους που τους άφησαν να πεθάνουν, άρα είναι ώρα να κυβερνήσουμε εμείς οι καλοί!»

Λες και ήξερα……

Έκανε λοιπόν, ξημερώματα Χριστουγέννων, μια τρελή ορθοπεταλιά ο Σωτήρης και βρέθηκε στον ουρανό….ίσως αναζητώντας τον Νεογέννητο ως έσχατη (και πρώτη μάλλον, καθώς δεν είχε άλλη…) ελπίδα.

Οι σκουπιδιαραίοι βρήκαν το σώμα του αλλά νομίζω πως εκείνος είχε ήδη βρει το Μωρό και το σκουντούσε  -με τρόπο- για να περισσέψει χώρος και γι’ αυτόν, εκεί που χνώτιζαν τα αρνάκια και ήταν ζεστά. Οι τελευταίες νύχτες ήταν παγωμένες, ο τελευταίος καιρός ήταν αφιλόξενος, τους κάδους τους είχαν αδειάσει οι προηγούμενοι, απηύδησε και την έκανε.

Δεν πρόλαβε να ….απολαύσει τα αγαθά της ψηφοφορίας, δεν πρόλαβε να ρουφήξει την σούπα που είχε ζητήσει από την φίλη μου, δεν πρόλαβε να δει τον κόσμο να αλλάζει και νάχει χώρο και γι’ αυτόν, δεν άντεξε άλλο να περιμένει να λειτουργήσει η «σωτηρία» που μας έταξαν.

Τώρα βέβαια θα τον….αγαπήσουν πολλοί και άλλοι τόσοι θα στηρίξουν στον θάνατό του τις κατηγόριες για τους αντιπάλους.

Όμως ο Σωτήρης έχει αποκτήσει ένα άλλο ποδήλατο εκεί ψηλά, κόβει βόλτες πάνω απ’ τα  σύννεφα, χορτάτος, καθαρός, σένιος και χαμογελάει σκωπτικά στους ειδήμονες που ερίζουν για το πώς πέθανε και για το τις πταίει. Του αρέσει δε πάρα πολύ που σε κάθε γωνιά κάποιος άγγελος του δίνει φαί αζητιάνευτο και που τα μαλλιά του ανεμίζουν πεντακάθαρα από τότε είναι Εκεί.

Όσο για την ψηφοφορία, σκασίλα του μεγάλη και δέκα παπαγάλοι.

Δεν έχουν, βλέπεις, εκεί ψηλά τέτοια αλισβερίσια. Εκεί απλά «επισκοπεί το φως του προσώπου Του» και γίνεται φυσικό περιβάλλον η παρουσία Του, που τα κάνει όλα «ανυπόφορα» θεϊκά.

Σαν να τον ακούω τον Σωτήρη να γελάει «Χί, χί χι, ποιός Παπούλιας ποιός Δήμας, ποιός πρόεδρος…εδώ μιλάμε για το ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός…..Αλλά για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να έχεις πονέσει όσο εγώ, να σε έχουν λυπήσει όσο εμένα και να έχεις στενάξει όσο η δική μου καρδιά…».

Ναι Σωτήρη, έχεις δίκιο.

Συγχώρησέ μας που σε πονέσαμε τόσο πολύ και δικαιολόγησέ μας που δεν προλάβαμε όλα αυτά που σε σκότωσαν!

Κύριε δώστου μια ζεστή γωνιά στον Παράδεισο και άφησέ τον να χουχουλιάζει ανάμεσα σε πούπουλα αγγέλων ή μήπως δεν πέφτει η θερμοκρασία Εκεί;

Όπως και νάχει, Σε παρακαλούμε μην τον αφήνεις να ποδηλατεί τόσο τρελά, Χριστέ μου, μην πάθει κανέναν ατύχημα και ξαναπέσει στη γη, καθώς ετούτος ο κόσμος δεν είναι –πια-για τρυφερούς….