Έχουμε λίγες ώρες ακόμη… 28 του Μάη σήμερα…
Η μέρα που κάθε φορά τελειώνει σε παραπονεμένα λόγια-παραμιλήματα για την Πόλη.
Λίγες ώρες μας μένουν να ελπίσουμε πως δεν θα ανοίξει η Κερκόπορτα.
Ζεστό το μεσημέρι, χαλαρό και παραδωμένο σε ανθρώπους του μεσημβρινού ύπνου.
Ωστόσο το μέσα μας έχει γεμίσει ένα πηχτό, βουβό κλάμα, φερμένο από τις βυζαντινές πολεμίστρες που τέτοια μέρα, αιώνες τώρα, γεμίζουν με το αίμα του αυτοκράτορα και το αναστέναγμα της ιστορίας.
Αν, λέει, δεν πληγωνόταν ο Ιουστινιάνης, αν είχε φτάσει λίγο νωρίτερα ο άγγελος που μαρμάρωσε τον βασιλέα και είχε σταθεί στην ανοιχτή πύλη, αν δεν ήταν το ανείπωτο της οδύνης η μοίρα των μεγάλων μας στιγμών……
Θα προχωρήσει το μεσημέρι και θα βγούμε στην αγορά, για τις πρώτες καλοκαιρινές αγορές. Το βράδυ θα μαζευτούμε για ένα ποτό και με τσιγάρο ή χωρίς, θα βρίσουμε αρχές, εξουσίες και Δ.Ν.Τ.
Ωραίοι είμαστε.
Ωραίοι και ανυποψίαστοι για την αγωνία στον Βόσπορο, όπου τα κοχύλια παραμερίζουν κάθε τέτοια νύχτα για να περάσει να αναπαυτεί το αίμα που κατηφορίζει από τα τείχη και να μείνει χώρος και για την Αγία Τράπεζα που μεσοβραδύς θάρθει και θα μείνει στον βυθό, μέχρι να ξαναρχίσει το Χερουβικό……
Το ένα μετά το άλλο τα τσιγάρα και στο ανάμεσό τους, ανάβουν τα φώτα της Αγια Σοφιάς. Είναι ακριβώς τότε που έρχεται η ομίχλη μέσα σου, το κρασί σου φαίνεται ποσούτσικο στιφό και έχεις φύγει…..Οπως πάντα…….
Έρχεται ο βασιλέας.
Χλωμός μέσα στα μετάξια του, ιδανικός για ήρωας με την πορφύρα στο χρώμα των περασμένων αιμάτων του έθνους και εκείνων που θα ακολουθήσουν, με πρώτο το δικό του.
Ο πατριάρχης, οι παπάδες, τα δικεροτρίκερα, οι ρήγισσες, ο λαός.
Ο λόγος ο τελευταίος του Παλαιολόγου, ο τελευταίος λυγμός των Βυζαντινών.
Η πατρίδα καλά φυλαγμένη -πληγή τιμής και έρωτα- στο μέσα τους δίπτυχο.
Εκεί όπου ο καθείς ορίστηκε να έχει τα άγια των αγίων του και από όπου τα παίρνουν οι άγγελοι σαν ξεψυχάει και τα πάνε στον Αφέντη, για να μαζευτούν στα πόδια Του οι πατρίδες των ανθρώπων και να ξαναχτιστεί μ” αυτές, πιο πολύτιμος ο κόσμος.
Κοινώνησε ο Κωνσταντίνος και συ απορείς γιατί δεν διάλεξες απόψε κόκκινο μπρούσκο οίνο, που να ταιριάζει με την λόγχη που θα τρυπήσει την καρδιά σου -πάντα στο ίδιο μέρος (ανανεώσιμη πηγή, αναπότρεπτης οδύνης).
Πέρασε η ώρα.
Φύγε!
Να σε βρει το κακό στο σπίτι.
Φύγε να προλάβεις να μοιρολογήσεις.
Οι Τούρκοι θάρθουν και φέτος, αξημέρωτα.
Κοιμάσαι και δεν κοιμάσαι…
Ήρθαν οι εχθροί. Τους περίμενες άλλωστε.
Κάθε χρόνο τους περιμένεις, με την λαχτάρα του μη ερχομού.
Όμως ήρθαν και πάλι. Μάτωσε κι” αυτός ο Μάης σου.
Σηκώνεσαι και μέσα στην νύχτα, βγαίνεις στην αυλή. Κόβεις ένα τριαντάφυλλο και μουρμουρίζεις «Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και των συν αυτώ, αιωνία η μνήμη».
Δεν είναι αυτή η κίνηση που θα σε λυτρώσει όμως…….
Πέφτεις με τα μούτρα – ναι με τα μούτρα, όχι με το πρόσωπο- στο χώμα του κήπου και κλαις κλάμα θρηνητικό, κλάμα βαρύ, παράπονο αποπνικτικό, κλαις και ολολύζεις.
Κλαις για την πατρίδα που χάνεις, για τον αυτοκράτορα, για την Αγια Σοφιά, για τη νενέ σου, για τη λεμονιά του βυζαντινού σου σπιτιού που θάχει πια ξεραθεί, κλαις όπως κλαίνε οι πρόσφυγες κλάμα τρελό και ανυπότακτο, σαν τους ίδιους.
Μετά, στον καθρέφτη, σου αρέσει η αλλοφροσύνη του προσώπου σου και το χώμα της αυλής στα μαλλιά……
Είναι κάτι σαν χρέος αυτής της βραδιάς……
Όταν κλάψεις πατρίδα, ύστερα δεν ξεπλένεις το πρόσωπο.
Ανάβεις τσιγάρο μα το σβήνεις τρομαγμένη….Περνούν τα Άγια…..για τελευταία φορά….
Θα πέσει η Πόλη.
Σβήσε το τσιγάρο, να ξεδιακρίνεις τους καπνούς στα χαλάσματα….
Ακολούθησε την Πόλη που αγάπησες, ακολούθησε την Πόλη που σε γέννησε, θρήνησε που δεν θα αξιωθείς τάφο σε λεύτερη πατρίδα, νιώσε απόψε!
Τέτοιες φορές είναι προνόμιο η παραφροσύνη…….
(Πρώτη δημοσίευση στο volosnow.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου