Είναι κάτι μέρες… Που είσαι πολύ χάλια. Που όλα πάνε στραβά.
Που δεν αντέχεις άλλο το παιδί σου να φωνάζει.
Που δεν αντέχεις άλλο την πίεση στη δουλειά.
Που δεν αντέχεις άλλο γενικώς.
Και προσπαθείς απεγνωσμένα να βρεις διέξοδο. Αλλά δεν μπορείς.
Γιατί πρέπει ν’ απλώσεις πλυντήριο.
Να μαγειρέψεις.
Να σκύψεις για χιλιοστή φορά να σκουπίσεις τις ψίχες.
Να είσαι χαμογελαστή στη δουλειά, κι ας είναι η καρδιά σου κλαμένη.
Να είσαι εκεί, παρούσα σε όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβες από μικρό παιδί.
Που όσο μεγαλώνεις όμως αυξάνονται, και την έχεις χάσει τη μπάλα.
Και τις καταπίνεις τις πληγές σου, δε μιλάς, γιατί δεν έχεις αντοχές.
Δείχνεις δυνατή, αλλά δεν είσαι.
Δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις βοήθεια, δε βλέπεις και δεν ξέρεις το πώς να ξεφύγεις πια: τα ‘χεις χαμένα.
Νιώθεις ώρες-ώρες ότι την πάτησες. Αλλιώς ξεκίνησες, και χωρίς να το καταλάβεις, αλλού βρέθηκες.
Πλένεις τα πιάτα κι είσαι μόνη.
Κάνεις μπάνιο μέσα στη σιωπή.
Και ξαπλώνεις μέσα στο πηχτό σκοτάδι.
Το ξέρω το συναίσθημα, το ξέρω καλά.
Θέλω μόνο να σου πω ότι δεν είσαι μόνη.
Είμαι κι εγώ εδώ. Έχω κι εγώ τέτοιες μέρες. Μέρες που δεν αποτυπώνονται σε κανένα Facebook, μέρες που είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
Ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Πρέπει όμως να βρούμε τον τρόπο να τις κάνουμε λιγότερες.
Να ζητήσουμε βοήθεια.
Να πάμε μια βόλτα.
Να μην παίρνουμε σαν δεδομένα όλα αυτά που έχουμε καταφέρει.
Να βλέπουμε τα δέντρα που στέκουν καμαρωτά και μας χαμογελούν.
Ν’ ακούσουμε το αγαπημένο μας τραγούδι.
Αλλά πάνω απ’ όλα, να σηκώσουμε ανάστημα.
Να αλλάξουμε τις προτεραιότητές μας.
Να μην υπομένουμε άλλο ό,τι μας πληγώνει.
Να κάνουμε παρέα με ανθρώπους που μας εμπνέουν.
Να μην είμαστε τόσο αυστηρές με τον εαυτό μας.
Μπορούμε να κάνουμε τις σκοτεινές μας μέρες, λιγότερες. Παρέα.
Ας ξεκινήσουμε απ' τα εύκολα.
Ας βάλουμε τώρα το αγαπημένο μας τραγούδι.
Κλείσε τα μάτια και χόρεψε. Σκέψου εμένα, κι εγώ εσένα.
Μόλις χαμογέλασες, είδα καλά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου