Γεια χαρά σε όλους,
Σήμερα είναι μία ξεχωριστή μέρα για όλους μας στην οικογένεια, αφού έχει γενέθλια ο Γιάννης και αυτό το blog είναι αφιερωμένο σ’ εκείνον.
Είναι μία ιστορία που μπορεί να μη θυμάται και μία φωτογραφία που εκτιμούμε και οι δύο μας πάρα πολύ. Θα ξεκινήσω από την ιστορία πρώτα. Εγώ ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο και ο Γιάννης ακολούθησε. Δεν ήθελε να ακούσει για μπάσκετ. Μόνο ποδόσφαιρο. Λέγαμε τότε, «θα παίξουμε ποδόσφαιρο, θα γίνουμε οι καλύτεροι, θα βάζουμε πολλά γκολ, θα βγάλουμε πολλά χρήματα και θα πάρουμε ένα μεγάλο σπίτι για να μένουμε όλοι μαζί».
Κάποια στιγμή το γύρισα στο μπάσκετ. Στην αρχή ο Γιάννης «κλώτσαγε». Δεν ήθελε το μπάσκετ. Προτιμούσε το ποδόσφαιρο, επειδή εκεί λέγαμε ότι θα γίνουμε οι καλύτεροι.
Όμως όταν «ψήθηκε» και άρχισε κι εκείνος να παίζει μπάσκετ, αρχίσαμε να λέμε ακριβώς ό,τι και στο ποδόσφαιρο: «Θα γίνουμε οι καλύτεροι, θα παίξουμε στο ΝΒΑ, θα βγάλουμε χρήματα και θα πάρουμε ένα μεγάλο σπίτι για να μένουμε όλοι μαζί». Το λέγαμε όταν παίζαμε μπάσκετ, σα να παίζουμε ποδόσφαιρο. Μόνο ντρίμπλα και λέιαπ. Το λέγαμε συνέχεια. Μετά από κάθε αναποδιά, είτε εγώ είτε ο Γιάννης, λέγαμε ο ένας στον άλλο, για να μας δώσουμε κουράγιο: «Δεν πειράζει, κάποια μέρα θα παίξουμε στο ΝΒΑ». Λέγαμε το ίδιο πράγμα κάθε μέρα.
Όταν αρχίσαμε να παίζουμε στον Φιλαθλητικό, κι άρχισαν να βγαίνουν οι φήμες για μεταγραφή μας σε μεγάλη ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός, περιμέναμε την μεταγραφή που δεν έγινε ποτέ. Ισως επειδή δεν είχαμε διαβατήριο. Δεν μας πτόησε, γιατί λέγαμε: «Θα παίξουμε στο ΝΒΑ».
Περιμέναμε ότι θα συμβεί κάτι ξεχωριστό. Από τότε που παίζαμε στην ΕΣΚΑ, στη Γ’ Εθνική, στην Β’ Εθνική και στην Α2. Πάντα πιστεύαμε ότι θα παίξουμε στο ΝΒΑ. Ο Γιάννης το έλεγε κάθε μέρα. Ακόμα και τις χρονιές που έπαιζε ελάχιστα. Κάναμε βάρη και μου έλεγε: «Δεν το βάζουμε κάτω γιατί μια μέρα θα παίξουμε στο ΝΒΑ».
Η μεγαλύτερη πίκρα που νιώσαμε ήταν όταν χάσαμε με τον Φιλαθλητικό την άνοδο στην Α1, στην τριπλή ισοβαθμία. «Τώρα πώς θα μας δουν οι σκάουτερ των ομάδων του ΝΒΑ;», αναρωτηθήκαμε. Ο Γιάννης γύρισε και μου είπε: «Δεν πειράζει, θα παίξουμε στο ΝΒΑ όπως και να ΄χει».
Το λέγαμε κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Στις καλές, στις κακές, στις δύσκολες στιγμές. Ηταν αυτό που μας κράτησε μαζί. Ακόμα κι όταν η μητέρα μας ήταν άρρωστη και δεν ξέραμε τι έχει. Δεν το βάζαμε κάτω. Μέναμε ενωμένοι μπροστά στο στόχο.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα φτάναμε μέχρι εδώ; Ότι κάποια παιδιά, όπως σε αυτή τη φωτογραφία, κάπου στην Αμερική, θα έβγαζαν φωτογραφία φορώντας τη φανέλα των Bucks του Γιάννη και τη δική μου των Knicks.
Γι’ αυτό όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές και κυνηγάτε κάποιο όνειρο, κάποιο στόχο, μην τα παρατήσετε ποτέ. Να σκέφτεστε κάθε μέρα τον στόχο και να μην τον βγάζετε από το μυαλό σας. Θα γίνει πραγματικότητα.
Αυτό έκανα κι εγώ και ο Γιάννης.
Γιατί τελικά όταν ταυτιστείς με τον στόχο, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου συμβεί κάτι καλό! Ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα γι’ αυτή την οικογένεια που βρίσκομαι. Που είμαστε όλοι μαζί ευτυχισμένοι και αγαπημένοι.
Γιάννη, αδερφέ μου, χρόνια πολλά να σε χαιρόμαστε και να συνεχίσουμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας!
Θανάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου