H οφειλή των δανείων ή... η οφειλή των δακρύων; (αμφ: Βρε πίσω ολοταχώς! Πάμε...)

Φταίμε όλοι, διότι καταργήσαμε τόν Θεό. Στήν θέση τής ’Εκκλησίας βάλαμε τίς Στοές... αντικαταστήσαμε τό Γάμο μέ συμβολαιογραφική πράξη, τήν Μάνα μέ τήν τηλεόραση, τά παιδιά μέ τά σκυλιά…Τόν πνευματικό μέ τά μέντιουμ, καί τόν ψυχολόγο...

Τήν Λειτουργία μέ κολυμβητήρια, τήν προσευχή μέ γιόγκα, τήν νηστεία μέ δίαιτες, καί τον Χριστό μέ τον χρυσό... Έτσι άδειασε η ψυχή μας. Η κρίση η μεγάλη, δέν είναι πού δέν ευημερούμε, είναι πού δέν μετανοούμε....

Δέν είναι η οφειλή των δανείων, είναι η οφειλή των δακρύων… Πάμε πίσω ολοταχώς, εκεί πού μυρίζει λιβάνι, πρόσφορο. Δέν υπάρχει άβυσσος, γιατί υπάρχει Παναγία… Σήκω έχεις μάνα. Πίστεψέ με έχει χιλιάδες φορές ξαναγίνει…

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο 
τῆς Μαρίας Μουρζά, 
“Ἐν μέσω κρίσης” τῶν Ἐκδόσεων “Ἄθως”.

by  Δημητρης Ροδης