Του Ιερομονάχου Κωνσταντίνου Τριανταφύλλου στην Romfea.gr
Όταν υπηρετούσα ως αστυφύλακας στο Αγιον Όρος μού είπε το εξής ένας θεσσαλονικεύς ταξιτζής:
Επιβιβάσθη μια μέρα ένας ιερεύς στο ταξί μου, και όταν φτάσαμε στον Ιερό Ναό οπού ήταν εφημέριος, μού είπε τον επόμενο λόγο: Κύριε ταξιτζή, έλα για λίγο στον Ιερό Ναό, για να σού διαβάσω την συγχωρητική ευχή, διότι αυτά που είπαμε καθοδόν, ήταν η πρώτη σου εξομολόγηση!
Ο εν λόγω ταξιτζής, αγαπητέ αναγνώστη, κατόπιν της ανωτέρω συναντήσεως με τον θεσσαλονικέα κληρικό, έγινε άνθρωπος της εξομολογήσεως, και όχι μόνο.
Κατόπιν τούτου, όπως καταγράφω και στο βιβλίο μου, "Μια εν πτησει εξομολογησι" όταν με την Χάρι τού Θεού έγινα κληρικός - πνευματικός, έβαλα ως στόχο να μιμηθώ τον ανωτέρω εν λόγω θεσσαλονικέα κληρικό.
Κατώτερο, θα καταγράψω, δυο θαυμαστά γεγονότα, τα οποία έγιναν προ ημερών.
(Α)
Έπρεπε να χρησιμοποιήσω για μία διαδρομή ταξί. Βγήκα από το σπίτι της αδελφής μου όπου φιλοξενούμε όταν πηγαίνω στην Αθήνα, και όταν έφτασα στην οδός Πειραιώς, έκαμα νόημα σε ένα ταξί.
Όμως, εκείνο το ταξί, δηλαδή, ο ταξιτζής, δεν σταμάτησε, όχι διότι είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα, αλλά διότι εισακουστεί η προσευχή τού επομένου ταξιτζή.
Ο επόμενος ταξιτζής, σταμάτησε, και όταν επιβιβάστηκα στο ταξί του μού είπε: «Πάτερ, έχω στην τσέπη μου δυο ευρώ, και τα καύσιμα στο ταξί τελειώνουν. Παρακάλεσα τον Θεό να μού φέρει ένα επιβάτη, και ο Θεός με ελέησε!»
Στο πρώτο βενζινάδικο, αγαπητέ αναγνώστη, βάλαμε καύσιμα, και λίγο μετά τού διάβασα την συγχωρητική ευχή, αφού βέβαια κατέθεσε τις αμαρτίες του στο πετραχήλι μου.
(Β)
Στην επιστροφή επιβιβάστηκα σε ένα αστικό λεωφορείο.
Όταν έφτασα στην οδό όπου κινούνται τα λεωφορεία, ειδή να έρχεται το λεωφορείο, και επιτάχυνα το βήμα μου, για να πλησιάσω την στάση.
Με είδε ο οδηγός, και όταν έφτασε στο σημείο που ήμουν, σταμάτησε, και ταυτόχρονα μού είπε το εξής: «Πάτερ, εάν τρέχεις για το λεωφορείο, ελάτε, περάστε μέσα....
Επιβιβάστηκα στο λεωφορεία, και όταν φτάσαμε στην στάση, αποβιβάσθη ο μοναδικός επιβάτης που ήταν εντός τού λεωφορείου.
Τον οδηγό, αγαπητέ αναγνώστη, εάν τον συναντούσατε, π.χ. στην οδό Σόλωνος, θα νομίζατε ότι πηγαίνει να κάνει κατάληψη στην Νομική Σχολή.
Αν τον βλέπατε στα Εξάρχεια, θα λέγατε ότι 100% είναι αναρχοαύτονομος.
Αν σάς προσπερνούσε στην πλατεία Ομονοίας, θα λέγατε ότι αυτός είναι ένας σαρκικός άνδρας, και κατευθύνεται προς αμαρτωλούς οδούς.
Γιατί έχεις αυτή την αμφίεση; Τον ρώτησα.
Γιατί έχεις αυτή την αμφίεση; Τον ρώτησα.
«Πάτερ μού -απάντησε- θέλω να βάλω και άλλα σκουλαρίκια, αλλά δεν μού επιτρέπει η σύζυγος μου».
Επομένως, αγαπητέ αναγνώστη, ο εν λόγω οδηγός, τον οποίο ας τον ονομάσουμε Ζηνόβιο, είναι άνθρωπος της υπακοής, δηλαδή, υπακούει στην σύζυγο του....
Ενθυμήθηκα τα λόγια τού μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου, "ελάτε όπως είστε", και τού έκαμα μια εξομολογητική πρόσκληση.
Απεδέχθη την πρόσκληση, και αμέσως αρχίσαμε την εξομολόγηση.
Το θαυμαστό, η μάλλον το θεϊκό σημάδι είναι τούτο: Για το επόμενο 15λεπτο δεν εισήλθε κανείς επιβάτης στο λεωφορείο, και τοιουτοτρόπως ο δούλος τού Θεού Ζηνόβιος, έκαμε την πρώτη του εξομολόγηση εν κινήσει.
Ο πρώτος επιβάτης επιβιβάστηκε στην πρώτη στάση μετά, αφότου τού διάβασα την συγχωρητική ευχή.
«Πατήρ, μού είπε, θέλω να κοινωνήσω την επομένη Κυριακή» - Να κοινωνήσεις, τού απάντησα, αλλά την Κυριακή να βγάλεις τα σκουλαρίκια...
«Όχι, δεν θα τα βγάλω», μού είπε. – Να ναι ευλογημένο, τού απάντησα.
Την επομένη, μετέβηκα στα Ιεροσόλυμα, και επομένως δεν είδα τις αντιδράσεις των εκκλησιαζομένων όταν ο Ζηνόβιος προσήλθε στο Ποτήριο της Ζωής.
~ Μας έστειλε ο Γεώργιος Σταμούλης ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου