~ Μονάχα μια (σχεδόν βουρκωμένη και γεμάτη περηφάνια...)
επισήμανση του "αμφοτεροδέξιου" & των συν αυτώ...:
Όσο ακόμα υπάρχουν τέτοιες Γυναίκες στα πλευρά των
(απόλυτα παραδομένων Στον Θεό...) Ιερέων συζύγων τους, και "ανακατεμένες", ως άλλη μαγιά, στις οικογένειες των Ορθοδόξων Ελλήνων δεν υπάρχει κανείς λόγος ν΄ανησυχεί κανείς και ν΄αναρωτιέται για το "που πάει τελοσπάντων αυτή η χώρα"!!!
Στο μοναχικό δρόμο της Μετάνοιας, πάει,
και της "ολικής επαναφοράς"...
Διάβασε και θα καταλάβεις...
"Όταν γνωρίζεις τον άνθρωπο,
που θα γίνει ο σύντροφος της ζωής σου,
τον ερωτεύεσαι σχεδόν άθελά σου.
Τον ερωτεύεσαι για τα προφανή, για όσα
είναι εκεί μπροστά στα μάτια και τις
αισθήσεις σου.
Όμως τον ερωτεύεσαι και για αυτά που
απλά μαντεύεις, που διακρίνεις αμυδρά και
σχεδόν ανεπαίσθητα.
Αλλά κυρίως τον ερωτεύεσαι γι΄ αυτά που
ούτε βλέπεις, ούτε υποψιάζεσαι,
όμως η ψυχή σου τα νιώθει, γιατί κατάλαβε
τη δική του ψυχή.
Έτσι, κάθετι που θα έρθει στον κοινό σας
δρόμο, μπορείς να το δεχτείς και να το
χωρέσεις, γιατί το έχεις ήδη ερωτευτεί και
το αγαπάς, πριν καν το γνωρίσεις:
τα παιδιά σας, τις μικρές στιγμές σας,
τις μεγάλες στιγμές σας, τους τσακωμούς
και τη συμφιλίωση, τις δυσκολίες και τις
χαρές, τις επιθυμίες, τις αποφάσεις,
μεγάλες και μικρές.
Για μια επιθυμία και μια απόφαση τέτοια
θα γράψω σήμερα.
Και για τη μέρα που έγιναν πραγματικότητα.
Την ήξερα την επιθυμία από την αρχή και
περίμενα ότι κάποια στιγμή της κοινής μας
ζωής αυτή θα γινόταν πραγματικότητα.
Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα αυτή, όλα κύλησαν
τόσο γρήγορα και όλα ξεκαθάρισαν και μπήκαν
στη θέση τους.
Εδώ και μερικές εβδομάδες η ζωή της οικογένειάς
μας έχει μπει σε ένα νέο μονοπάτι, ακολουθώντας
τα βήματα του αγαπημένου μου,
στο δρόμο της ιερωσύνης.
Είναι ένα νέο μονοπάτι, που δεν ξέρουμε τι κρύβει.
Όμως όταν ο Θεός καλεί, με τον πιο ξεκάθαρο και
δυνατό τρόπο, δεν έχεις και πολλές επιλογές,
από το να απλώσεις και να πιάσεις το απλωμένο
χέρι που σε περιμένει και να βαδίσεις.
Η περίοδος που πέρασε ήταν τόσο γεμάτη και έντονη,
που κάποιες στιγμές ένιωθα ότι θα μου κοπεί η ανάσα.
Δυσκολίες και τρομεροί πειρασμοί,
μεγάλες στεναχώριες,
αλλά και πολλές ευλογίες, έκαναν το πολύ σύντομο
χρονικό διάστημα που προηγήθηκε της χειροτονίας,
να φανεί σαν αιώνας.
Έτσι, όταν έφτασε η ημέρα της
χειροτονίας στην καρδιά μου είχα μόνο ανακούφιση
και ανυπομονησία.
Έβλεπα τη χαρά ζωγραφισμένη
στο πρόσωπό του και σε όλη του την παρουσία
κι αυτό για μένα ήταν από μόνο του, ο λόγος για να χαίρομαι.
Τι να πω γι' αυτές τις ώρες της χειροτονίας;
Έχετε νιώσει ποτέ όταν χτυπάει το παιδί σας ,
να πονάτε κι εσείς;
Εννοώ σωματικό πόνο.
Ή όταν χαίρεται τρομερά, να θέλετε κι εσείς
να χοροπηδήσετε από χαρά;
Αν ναι, μπορείτε
να καταλάβετε τι σας λέω...
Όλη την ώρα που εκείνος
ήταν μέσα στο ιερό, ένιωθα ότι ήμουν κι εγώ εκεί δίπλα.
Ιδιαίτερα την ώρα της χειροθεσίας από τον επίσκοπο,
που γίνεται η επίκληση του Αγίου Πνεύματος,
αυτό που έζησα δεν περιγράφεται με λόγια.
Αλλά ήταν τόσο έντονο, που για μένα ήταν
άλλη μια φορά επιβεβαίωση της ζωντανής πίστης μας.
Με την παρουσία, τις προσευχές και τις ευχές
πάρα πολλών αγαπημένων συγγενών και φίλων
εκείνη η μέρα φωτίστηκε ακόμα περισσότερο και
η δική μας χαρά πολλαπλασιάστηκε, αφού η χαρά
που μοιράζεται γίνεται πάντα περισσότερη...
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η νέα μας ζωή.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η νέα μας ζωή.
Όπου τίποτα δεν έχει αλλάξει, αλλά όλα είναι διαφορετικά.
Το διαβολάκι είναι εκεί στο πλάι και με περιμένει,
να με πειράξει και να με ταράξει.
Γιατί ξέρει πώς να το κάνει.
Αλλά κι εγώ ξέρω πως δεν είμαι μόνη μου
σε αυτό το νέο ξεκίνημα.
Και οι μέρες πέρασαν και έγιναν εβδομάδες.
Και πια γελάω όταν με λένε "παπαδιά".
Κι ας μη μοιάζω με παπαδιά κι ας
μην το πιστεύουν οι περισσότεροι.
Είναι κάποιες μέρες καλές και κάποιες μέρες
πιο δύσκολες.
Είναι αυτές οι μέρες που η καρδιά μου ζεσταίνεται
από τη δική
του ευτυχία και το χαμόγελό του, γιατί η καρδιά του
είναι ήρεμη.
Και είναι και οι μέρες που το διαβολάκι
βρίσκει ανοιχτή χαραμάδα να τρυπώσει και χοροπηδάει.
Αλλά γι΄αυτές τις μέρες έχω το βίωμα από εκείνη
την πρώτη μέρα, που είναι τόσο δυνατό , που ακόμα
με κάνει να συγκινούμαι και με δυναμώνει.
Από εκείνη την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας,
την τόσο γεμάτη, την τόσο σημαδιακή.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει ,
αλλά νιώθω πως τίποτα δεν είναι ίδιο.
Νιώθω μεγαλύτερη ευθύνη,
αλλά και πιο ευάλωτη από ποτέ.
Και μια μεγάλη όρεξη για πάρα πολλά πράγματα,
μαζί με μια αδυναμία, που ώρες ώρες με καθηλώνει.
Αλλά έτσι δεν είναι όλα τα πρώτα ξεκινήματα;
Πώς ήταν οι πρώτες εβδομάδες του γάμου;
Πού όλα έμοιαζαν καινούργια, πανέμορφα και ταυτόχρονα
τρομερά δύσκολα;
Κι όμως οχτώ χρόνια πέρασαν
σε μια ανάσα και δεν θυμάμαι το πώς ζούσα πριν.
Έτσι θα γίνει και τώρα, το ξέρω.
Κι ίσως ακόμα καλύτερα,
γιατί μια ευλογημένη απόφαση,
μόνο ευλογημένους καρπούς θα έχει.
Πολλές φίλες με ρωτάτε πώς το αποφάσισα.
Πώς δεν φοβήθηκα .
Πώς μου φαίνεται που ο άντρας μου θα φοράει ράσα.
Πώς θα προστατέψω τα παιδιά μου από τυχόν κοροϊδίες.
Πώς θα προστατέψω τον εαυτό μου από τις
κακοπροαίρετες γλώσσες.
Πώς είναι τώρα η νέα μου καθημερινότητα.
Και πολλά άλλα πώς.
Κι εγώ ρώτησα άλλες φίλες,
πολλά τέτοια πώς , αυτή την περίοδο...
Η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα.
Κι ας είναι ο πατέρας μου και ιερέας.
Είναι λογικό να φοβόμαστε.
Επίσης είναι λογικό να χρειάζεται
λίγος χρόνος να συνηθίσω.
Αλλά ένα πράγμα θα σας πω.
Η ζωή δεν περιμένει τα πώς.
Τρέχει, περνάει και ούτε που την καταλαβαίνουμε.
Αν η καρδιά του αγαπημένου είναι δοσμένη
σε ένα σκοπό, ποια είμαι εγώ που θα τον εμποδίσω;
Και μάλιστα σε ένα τέτοιο σκοπό;
Αν φοβόμαστε, δεν θα ζήσουμε ποτέ τίποτα.
Αν όμως, παρότι φοβόμαστε κάνουμε το βήμα,
τότε θαυμαστά πράγματα μας περιμένουν.
Και δεν θα το μετανιώσουμε.
Δεν έχω απαντήσεις στα πώς.
Ξέρω όμως πως, όταν χρειαστεί, θα τις ανακαλύψω.
Είπα πολλά, αλλά δεν είπα όλα όσα ήθελα.
Ίσως κάποιους να σας ξένισε μια τέτοια ανάρτηση.
Αλλά σε αυτή εδώ τη γωνίτσα μοιράζομαι
τον εαυτό μου και τη ζωή μου.
Και δεν θα μπορούσε να λείψει από εδώ αυτή
τόσο σημαντική μέρα της ζωής μου, της ζωής μας.
Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας...
Σας φιλώ!
(Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον αγαπητό
φίλο Χρήστο Ασημακόπουλο,
τον οποίο και ευχαριστούμε πάρα πολύ!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου