~ "— ΒΟΗΘΕΙΑ, γυιέ μου, μου είπε, βοήθεια! Βοήθεια, τώρα που είσαι παπάς, βοήθεια για όλους, βοήθεια..."

Προ ετών, ένας νεαρός Ιερεύς διηγήθηκε τα εξής τρομερά:
«Η μητέρα μου, που δεν ήθελε ο γιός της να γίνει παπάς, στον τρίτο χρόνο από τη χειροτονία μου, πέθανε.
Στον θάνατό της, ως ιερεύς εγώ ο γιός της, δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία. Έκανα όσα είναι απαραίτητα και τίποτα περισσότερο απ’ αυτό.
Ένα απογευματάκι, προς το σούρουπο, περνούσα έξω από το Κοιμητήριο.
Σκέφθηκα λοιπόν: 
“Δεν πάω να της ανάψω το καντηλάκι;”
Πράγματι το άναψα και κάθισα σε μια πέτρα.
Δεν είχα μαζί μου όμως πετραχήλι κι έτσι δεν της διάβασα Τρισάγιο.
Σαν να ζαλίστηκα όμως λίγο και ξαφνικά νόμισα ότι άρχισαν να ανοίγουν οι τάφοι, να σηκώνονται τα νεκρά σώματα των ανθρώπων και να φωνάζουν!…
— ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ, Ιερείς του Υψίστου, βοήθεια…, Ορθόδοξοι χριστιανοί, βοήθεια!… Λειτουργίες, προσευχές, Μνημόσυνα, Τρισάγια… ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ, χριστιανοί!!!
Σε λίγο τρομαγμένος βλέπω και την μάνα μου:
— ΒΟΗΘΕΙΑ, γυιέ μου, μου είπε, βοήθεια! Βοήθεια, τώρα που είσαι παπάς, βοήθεια για όλους, βοήθεια, βοήθεια!!!…και έπεσε επάνω μου σπαράζοντας από κραυγές απελπισίας, ζητώντας βοήθεια για την ψυχή της.
Τότε συνήλθα τρομαγμένος… Είχε πλέον βραδιάσει… Έφυγα τρέχοντας… σχίσθηκαν και τα ράσα μου… και από την τρομάρα μου όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Την άλλη ημέρα το πρωί είπα στην πρεσβυτέρα μου: 

“Κοίταξε να δείς. 
Για τρία χρόνια θα λειτουργώ κάθε μέρα για τη μάνα μου, για όλους τους πεθαμένους, για όσους είναι γραμμένοι εκεί, στο Κοιμητήριο, και για όσα ονόματα κεκοιμημένων θα μου δίνουν από δω και πέρα”.
Έκανα χίλιες εκατό Λειτουργίες συνεχώς, χωρίς διακοπή! 

Χίλια εκατό Μνημόσυνα με κόλλυβα, με Τρισάγια, με ό,τι έπρεπε· κάθε μέρα!

Πολλές φορές τις νύχτες έβλεπα τις ψυχές να μου λένε “ευχαριστώ”...

Άλλες γιατί ξεδίψασαν, άλλες γιατί δροσίστηκαν, άλλες γιατί χόρτασαν, άλλες γιατί ζεστάθηκαν μέσα στις παγωνιές!
“Ευχαριστώ, ζεστάθηκα, παπά μου”, μου έλεγαν, “κρύωνα, ζεστάθηκα, σ’ ευχαριστώ”. Άλλες με ευχαριστούσαν, γιατί είδαν λίγο φως και άλλες κρατούσαν «ψωμάκια στα χέρια…”.

Πρωτ. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου 

(Ἐμπειρίες κατά τήν Θεία Λειτουργία)

~ Μια ανάρτηση από την Κατερινα Μωραϊτη

Ενδιαφέροντα σχόλια στην ανάρτηση της Κατερίνας:

" ~ Panagiotis Melikidis Μη μείνουμε σε αυτές τις ωραίες διηγήσεις. Ποιοι θέλουν κάθε βράδυ στις εννιά να κάνουμε λίγη ευχή...ένα πενηντάρι...ένα λεπτό υπόθεση δηλ. για τους κεκοιμημένους...

~ Babis Amerinos Μου αρέσει! 

Και σε κάθε κόμπο, Κύριε ανάπαυσον τον δούλο σου ... τάδε.

Πολύ όμορφη σκέψη Παναγιώτη.

~ Panagiotis Melikidis Ναι και όλους τους νεκρούς. Σήμερα περνούσα μπροστά από μια εκκλησία. Είδα του κόσμου τις αγγελίες μνημοσυνων με φωτογραφίες....άλλος νέος, άλλος γέρος, άλλο μικρό παιδί...και σκεφτόμουν. Σε τι κατάσταση να είναι τώρα Οι ψυχές τους...έχουν κάποιον να προσεύχεται γι αυτούς?

Τρομερό....τι απολογία θα δώσουμε όταν έρθει η σειρά μας....

Είπε κάποιος στον Αγ. Παϊσιο: 

~ Γέροντα προσεύχομαι για την ψυχή του παππού μου που τον έλεγαν Δημήτρη και του απαντά ο άγιος: 

Γιατί το λεωφορείο να πηγαίνει πάνω άδειο με έναν επιβάτη; Να λες Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον τον δούλο σου Δημήτριο και όλους τους Δημητρίους...."