~ ΤΟ LIKE NA ΓΙΝΕΙ...LIFE!

Αυτό διάβασα πριν λίγο
σε ένα κείμενο
αγαπημένου μου πάτερ.

Τόσο αληθινά τραγικό.
Η πνευματική ζωή
δεν είναι showbusiness
έλεγε ο Άγιος Πορφύριος.

Τι να κάνω τα like στο διαδίκτυο,
τα πολλά βιβλία που διαβάζω,
αν πήγα Αγίους Τόπους
και Άγιο Όρος
και ότι άλλο προσκύνημα
είναι in...

Τι κι αν ξέρω τον τάδε
φημισμένο πνευματικό,
αν ακούω εκατοντάδες ομιλίες,
ή πήρα λαδάκι και χώμα
από το δείνα μοναστήρι
και τον τάφο
του αγιασμένου γέροντα.

Όλα αυτά από μόνα τους
δεν μας σώζουν.
Η πνευματική ζωή
είναι αγώνας κάθε ώρα,
κάθε λεπτό,
κάθε στιγμή.

Αγώνας πρώτα πρώτα
κατά του εαυτού μας
και των παθών μας.
Ένας αγώνας
που δεν τελειώνει ποτέ.

Είναι σχέση,σύνδεση με το Θεό.
Μέσα από τη ζωή και τα μυστήρια
της Εκκλησίας μας.
Με τακτικό εκκλησιασμό,νηστεία,
εξομολόγηση,Θεία Κοινωνία.

Είναι μια τολμηρή αποφαση αλλαγής.
Συνεχούς μετάνοιας,
απάρνησης το φρονήματος
του απατηλού τουτου κόσμου
και ευθυγράμμισης μας
με το θέλημα του Θεού.

Είναι ένας σταυρός
που καλούμαστε να κουβαλήσουμε
με πόνο αλλά και πίστη.
Δάκρυα αλλά κι ελπίδα.

Ο κόσμος,
οι γύρω σου,
οι φίλοι σου,
οι συνάδελφοι σου,
οι πιο δικοί σου άνθρωποι,
θα σε χλευάζουν,
θα σε δυσκολέψουν,
θα σε απομονώσουν,
δεν θα σε καταλαβουν.

Θα σε πολεμήσουν
γι'αυτή σου την επιλογή,
θα σου πουν πως άλλαξες,
πως είσαι κολλημένος.
Αντέχεις;

Πνευματική ζωή είναι η προσευχή.
Να μιλάς,
να επικοινωνείς με το Θεό.
Συνέχεια,ακατάπαυστα
να Τον φωνάζεις,
να Τον επικαλείσαι,
να σε βοηθήσει,
γιατί εσύ είσαι αδύναμος,
και δεν μπορείς μόνος σου.

Πνευματική ζωή θα πει
μια διαρκής μεταμόρφωση.
Συνέχεια κάτι παλιό να πεθαίνει
και κάτι καινούριο να γεννιέται.

Να σαπίζει η φιλαυτία,
η υπερηφάνια,
η κενοδοξία,
ο θυμός,
η έχθρα,
το μίσος
και να φυτρώνει στη θέση τους
η ταπείνωση,
η υπομονή,
η πραότητα,
η συγχώρεση,
η αγάπη.

Πνευματική ζωή θα πει
να χάνω εδώ
για να κερδίσω εκεί.
Να προσπαθώ κι ας πέφτω.
Κι ας ματώνω συνέχεια.
Να μην τα παρατω
γιατί ακουμπώ σε Αυτόν.
Ν' αποδέχομαι την αδυναμία μου
και να πιστεύω στη δύναμη Του.

Πνευματική ζωή
είναι όλο το πακέτο.
Όχι μόνο ότι μας βολεύει.
Όχι μόνο ότι εμείς θέλουμε.

Το like δεν μας κάνει
πνευματικό άνθρωπο.
Πρέπει να γίνει ζωή,
πράξη,βίωμα,συμμετοχή.

Αλλιώς γινόμαστε γελοίοι.
Μπορεί να μην σε ξέρω,
και να μην με ξέρεις.
Μα κάποιοι γνωριζόμαστε
και στην αληθινή ζωή,
στην καθημερινότητά.

Και οι ζωές μας δυστυχως
για τους περισσότερους,
δεν φωνάζουν για Χριστό.
Είμαστε αλλού για αλλού.
Κοροϊδευόμαστε...
Πρώτα πρώτα ευτελίζουμε
τον εαυτό μας.

Μα κι αν ακόμα κρυβομαστε
απ'τους ανθρώπους,
από το Θεό
δεν θα μπορέσουμε ποτέ.

Μέχρι να γίνουμε του Χριστού,
θα παλεύουν άγρια
κι ανελέητα μέσα μας,
το ψέμα με την αλήθεια,
το χώμα με τον ουρανό,
το εγώ με το εσύ,
η γνώμη του κόσμου
με το θέλημα Του.
Ο θάνατος με την ανάσταση.

Και η ζωή συνεχίζεται...
Και όλοι κρινόμαστε...
Πρώτος εγώ.

Alexis Alexadrou 10/9/17