Αυτές οι γωνιές με τον κρυμμένο έρωτα αιώνων, με τις ψυχές αενάως να υποκλίνονται σε αθέατες εικόνες Αη Γιώργηδων και τις κοπέλες, που τότε έτρεχαν στα ρημοκλήσια των βράχων, τώρα να προσκυνούν τα μύρα του Αη Δημήτρη στο έμπα του Παραδείσου...
Αυτές οι γωνιές όπου πηγαίνει η καρδιά όταν σου δραπετεύει στο ανάμεσο εσπερινού και νύχτας, οπού την αναζητάς και δεν γνωρίζεις αν θα την βρεις να ακολουθεί παλιές γερόντισσες που σέρνουν τις μισές τους παντόφλες στις ανηφοριές προς το νεκροταφείο με το κόλλυβο του αυριανού Ψυχοσάββατου ή να τρέχει πίσω από τα παιδιά που παίζουν κρυφτό σε χαλάσματα τα οποία χαμογελούν, ξαναζώντας στις παιδικές φωνές την ζωή που κάποτε δεν πρόλαβαν.
Όπου και να την βρεις πάντως, το σίγουρο είναι πως η καρδιά σου δεν είναι πια η ίδια, δεν είναι ολόκληρη (αν μπορείς να το νιώσεις) καθώς ένας δρόμος, μια στροφή, ένα μοναστήρι που εσύ δεν είδες (επειδή ο πορτάρης του βιαστικά έκλεισε την πόρτα στο πέρασμα της ιερόσυλης λογικής σου), μια πέτρα (που δεν υποψιάστηκες τον ανθό κάτω απ' την σκληράδα της) έχουν κρατήσει λίγο της (της καρδιάς σου εννοώ) περίπου ωσάν τα κρόσσια του μαντηλιού μιας κόρης που τρέχει να ξεφύγει (δεν έχει σημασία από τι) μα κάποιος προφταίνει να αγγίξει την καλύπτρα της ωραίας της κεφαλής...
Η καρδιά λοιπόν ποτέ δεν θα σου γυρίσει πίσω απείραχτη από τούτο το τρεχαλητό πίσω από μνήμες, φαντάσματα, ανθρώπους, τόπους, όνειρα, πόθους, Ελλάδα τελικά που δεν πρόφτασες να την γνωρίσεις αλλά την αγαπάς γιατί είναι ακατόρθωτο να μερώσεις δίχως της.Επίσης υπάρχει ένα κερί για σένα -και το ξέρεις- που σε περιμένει να το ανάψεις, δίπλα σε αέρηδες που χρόνια τώρα σβήνουν κεριά. Αυτό όμως είναι το δικό σου κερί που σου είναι ονοματισμένο δηλαδή, σε τόπο που ακόμη δεν τον βρήκες, σε άνεμο δίπλα που θα μάχεται μόνο εσένα και όσα σε καθόρισαν, είναι αυτό για το οποίο η καρδιά σου κάθε τόσο παίρνει τους δρόμους....
Απαραίτητο δεν είναι να υπάρχει μεγαλείο σε όλο αυτό και χρήσιμο κρίνεται να είσαι χαμηλή σαν ταβάνι σε ταπεινό κελάρι παλιών κρασιών ή σαν ένα μικρό αγριόχορτο που δεν πόθησε τίποτε άλλο απ'αυτό που του ορίστηκε να είναι, ή το πολύ-πολύ σαν το χαρτί μιας παλιάς οικογενειακής φωτογραφίας που άλλη περηφάνια δεν έχει παρά μόνο ότι αξιώθηκε να κιτρινίσει, κουβαλώντας στον χρόνο την απεικόνιση των πλασμάτων του Θεού.
Γονατίζεις αλλά δεν έχουν ματώσει τα γόνατά σου....
Λες προσευχές αλλά είναι τόσο λείες και εύκολες....
Κλαις για τον αδελφό αλλά στεγνώνουν τόσο γρήγορα τα δάκρυα...
Λάβε την παρακαταθήκη: Ένα κεράκι για την φλόγα και το έλεος και μια χούφτα χώμα για να σε γνωρίσουν κάποτε στον ουρανό, ως κάτοικο τόπου πολύπαθου, επαινετού και αξίου Παραδείσων....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου