~ Το ερώτημα, που "καίει": Τα παρατάς; Αφήνεσαι προς το κενό; (Αφιερωμένο!!! Ξέρει...)

Δες την εικόνα:

Είσαι πάνω στην ταράτσα μιας πολύ ψηλής πολυκατοικίας.

Έχεις γλιστρήσει και κρατιέσαι από το τελευταίο τοιχάκι πριν το κενό.

Το τοιχάκι είναι 1 μέτρο και τα ακροδάκτυλά σου βαστάνε όλο το υπόλοιπο σώμα σου από τους 5 τελευταίους πόντους του...

Οι πιθανότητες να κρατηθείς, ξέρεις καλά, πως δεν είναι μαζί σου.

Είσαι όμως ακόμα εκεί!

Και είσαι ήρεμος.

Νιώθεις πως έχεις κάνει τα πάντα και δεν ευθύνεσαι εσύ για τη θέση σου.

Για πόσο ακόμα; 

Ανθρωπίνως, φεύγεις. 

Είναι θέμα χρόνου.

Θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα.

Το ερώτημα, που "καίει": 

Τα παρατάς;

Αφήνεσαι προς το κενό;

Ή αφήνεις την σιωπηλή σου κραυγή να ταράξει τα ουράνια, τους προστάτες Αγίους σου, τον προστάτη σου Άγγελο, τους Αρχαγγέλους, την Μάνα και εν τέλει τον Δημιουργό των πάντων;

Μεταθέτοντας την αγωνία σου και το πρόβλημά σου εν τέλει σ΄εκείνους, που΄ναι οι μοναδικοί στο σύμπαν, που μπορούν πραγματικά να σε βοηθήσουν...

Κι αν το συμφέρον σου δεν είναι να σωθείς, θα ξέρεις πως αν δεν πάρει την "άδεια" ο Άη Γιώργης σου να σου τείνει το δόρυ του να πιαστείς, θα είναι από κάτω δίπλα από την Μάνα, που θα ανοίξει την  αγκαλιά της να μην πονέσεις...

Μαζί με τον Παππούλη τον Πορφύριο, τον Γερο-Παϊσιο, τον παπα-Ιάκωβο και τους άλλους "δικούς" σου...



Και θα τους βλέπεις πέφτοντας και δεν θα φοβηθείς.

Τι λες;

Δεν αξίζει τον κόπο να μην τα παρατήσεις;

Έχεις 5 "πόντους"...

Ακόμα...

Κρατήσου όσο ακόμα Εκείνος, που βλέπει τι περνάς, σου τους προσφέρει...

ΥΓ. "αμφ." & των συν αυτώ:
Το απαύγασμα από το τεράστιο μάθημα που πήραμε χθες, αργά το βράδυ, από έναν Παππούλη και από ένα ζευγάρι - πνευματικά του παιδιά...