"εγώ θα φύγω,να είσαι δυνατός και όλα θα πάνε καλά με τα παιδιά, έχουν εσένα... Φώναξε τον γέροντα να έλθει να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω..." (Στην μνήμη της συζύγου μου Μαρίας, που έφυγε το 2007 τέτοιες μέρες. Βάλτε την στην προσευχή σας αδέλφια μου...Ευχαριστώ! Νέστορας.-)

...οι μέρες κυλούσαν δύσκολα,βλέπετε στα νοσοκομεία οι ώρες φαίνονται πολλές φορές ατέλειωτες..σαν να κολλάει ο χρόνος σε πείσμα των ανθρώπων που υποφέρουν και αγωνίζονται να κρατηθούν στην πρόσκαιρη μα όμορφη ζωή που περισσότερο μοιράζει πόνο και θλίψη παρά χαρές και ευτυχία. 

Η Μαρία φανερά κουρασμένη άρχισε να ζητά επίμονα παρ'όλη την εξάντληση να πάει, έστω και για λίγες ώρες στο σπίτι να χαρεί τα αγγελούδια της που τόσο της έλειψαν όλο το Νοέμβρη. 

Ο απρόσμενος "παππούλης" το είχε πει με μια βεβαιότητα που φανέρωνε μεγάλη πίστη,κόντρα στο πόρισμα των γιατρών που δεν έδιναν ελπίδες να ξανασταθεί όρθια:

"...η γυναίκα σου θα ορθοποδήσει" 

και από εκείνη την ημέρα όλα πήραν μια άλλη πορεία που έκανε τους γιατρούς να απορήσουν... 

Η πολυπόθητη ημέρα έφτασε για εκείνη, ο γιατρός επέτρεψε για ένα βράδυ να πάει σπίτι να δει τα παιδιά.

Μια χαρά εξελίχθηκε στον ερχομό της και όλα φαίνονταν πως θα κυλήσουν φυσιολογικά. 

Την επόμενη σε μια στιγμή ζήτησε να μιλήσει και στους τρεις (παιδιά και σύζυγο)...

"εγώ θα φύγω... 

Να είστε δυνατοί και ενωμένοι σαν μια γροθιά..."

τα λόγια της σταθερά και αινιγματικά έκαναν για λίγο στάση στο μυαλό τους..

"ναι θα επιστρέψει στο νοσοκομείο να ολοκληρώσει την θεραπεία.."

σκέφτηκε εκείνος μα στο φευγιό των παιδιών που ανέμελα πήγαν να συνεχίσουν το παιχνίδι συνέχισε...

"εγώ θα φύγω,να είσαι δυνατός και όλα θα πάνε καλά με τα παιδιά, έχουν εσένα...

Φώναξε τον γέροντα να έλθει να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω..." 

Τα λόγια της σταράτα και αποφασιστικά...

Κάτι κατάλαβε που κανείς μας δεν δεχόταν...

Όλα έγιναν σε λίγες ώρες...

Χαιρέτησε τα παιδιά και επέστρεψαν πίσω στο παγωμένο νοσοκομείο...

Μια βδομάδα με αγωνία ακολούθησε... επιδείνωση...αβεβαιότητα για την εξέλιξη. 

Τα τρία τελευταία βράδια ζήτησε να μπαίνουν στο εκκλησάκι για λίγο...

Μια βουβή προσευχή έβγαινε...

το τελευταίο βράδυ είπε...

"Απόψε δεν θα ζητήσω τίποτα..

Ας γίνει ό,τι θέλει.."

Ξημέρωσε, 30 Νοέμβρη, Αγίου Ανδρέα...

Δυσκόλεψαν όλα πια...

ήταν φανερό...

έφευγε...

Έφυγε σε μια στιγμή...

Είχε ορθοποδήσει πνευματικά όμως, όπως το είχε πει ο παππούλης και πέταξε η ψυχή της για πάντα.

Στην μνήμη της συζύγου μου Μαρίας, που έφυγε το 2007 τέτοιες μέρες.

Βάλτε την στην προσευχή σας αδέλφια μου.

Ευχαριστώ.

Νέστορας Βαλκάνης

(και μέχρι την τελική αντάμωση, η ζωή συνεχίζεται...)

* Σημ:

Η ανάρτηση έγινε με την άδεια του Νέστορα.

~ Και η παλιότερη ανάρτησή μας για την Μαρία:

~ Για την (+) Μαρία! Του Νέστορα... ~

"Της Άρνης το νερό..." 

9 χρόνια πριν...