"Ο Γέροντας Πορφύριος: ένα τσουβάλι γεμάτο από Θεία Χάρη! "

Όλα τελικά συγκλίνουν πως για να έχει πιθανότητες να γνωρίσει κάποιος από εμάς, έστω στα στενά ανθρώπινα μέτρα, Τον ακατάληπτο Θεό, Τον Θεό που στην πραγματικότητα δεν υπ-άρχει (το "υπάρχω" είναι για τη δική μας κοντή λογική, δεν γίνεται Ο Θεός να άρχει υπό κάποιου άλλου...), αλλά Είναι ("Εγώ ειμί Ο Ων...") πρέπει, μεταξύ άλλων, να καταφέρει απαραιτήτως κάτι απολύτως καθοριστικό:

Να αδειάσει από όλα τα ανθρώπινα, με τα οποία οι περισσότεροι από εμάς είμαστε κάτι παραπάνω από ασφυκτικά γεμάτοι...

Από τις έγνοιες, τις φροντίδες, τις μέριμνες, ακόμα κι από τις αγάπες με τις οποίες είμαστε καρφωμένοι κι εγκλωβισμένοι σ΄έναν άχαρο ρόλο "Μάρθας", που κινδυνεύει σοβαρά να μη δει ποτέ "Θεού πρόσωπο"...

Τόσο γεμάτοι, που εμείς οι ίδιοι δεν επιτρέπουμε στη Θεία Χάρη το παραμικρό περιθώριο, ακόμα κι αν δείχνουμε πως το θέλουμε, ούτε καν να μας πλησιάσει...

Αυτό βλέπουμε πλέον καθαρά πως το κατόρθωσαν με την ευλογημένη "κενότητα" της ζωής τους οι Άγιοι...

Ξεκάθαρο παράδειγμα;

Ο Άγιος Πορφύριος.

Είχε τόσο πολύ αδειάσει τη ζωή του από καθετί που θα τον βάραινε προς τα πίσω στη σχέση, που από μικρό παιδάκι έχτιζε με Τον Άχτιστο Θεό, που όταν βρέθηκε στην Πάτμο, Εκείνος του χάρισε ως ατίμητο δώρο να ζήσει ακριβώς ό,τι έζησε κι ο Αγαπημένος Μαθητής Του, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης...

Την Αποκάλυψη!

Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η υπέροχη κενότητα από τα ανθρώπινα και το παράλληλο γέμισμα της ύπαρξης του Αγίου Πορφυρίου με την Χάρη Του Θεού, ας φανερωθεί το παρακάτω απίστευτο περιστατικό, όπως ακριβώς ειπώθηκε πολύ πρόσφατα σε μια παρέα "διψασμένων" ανθρώπων (ανάμεσά τους & κάποιοι εκ των "συν αυτώ"...) σ΄ένα ευλογημένο σπιτικό κάπου στην Αθήνα από τον Γέροντα Ακάκιο τον Καυσοκαλυβίτη, που είχε την μοναδική ευλογία να είναι στο πλάι του σε πάρα πολλές από τις τελευταίες, κι όχι μόνο, στιγμές του Αγίου στη ζωή αυτή.

Στην πρώτη από τις φοβερές κρίσεις, που υπέστη ο Άγιος Γέροντας από τον καρκίνο στην υπόφυση (τον κουβάλαγε 10 χρόνια αυτόν τον καρκίνο κι από εκείνον τελικά "έφυγε"...), πονούσε αφόρητα στο κεφάλι...

Τόσο που φοβήθηκαν οι γιατροί του, ο αείμνηστος καρδιολόγος Γεώργιος Παπαζάχος και ο οφθαλμίατρος π.Χριστόδουλος Χατζηθανάσης  (ο πατέρας της Μαρίας...) πως η ταλαιπωρημένη καρδιά του δεν θ΄αντέξει...

Κρεμόταν, όπως έλεγαν, από μια κλωστή!

Κι αποφάσισαν, μη μπορώντας άλλο να τον βλέπουν να υποφέρει τους φρικτούς πόνους, να τον παρακούσουν και να τον ετοιμάσουν για μια όσο πιο άμεση μεταφορά του από το Μοναστήρι του, στο Μήλεσι σε νοσοκομείο της Αθήνας.

Κι ενώ ετοίμαζαν τα χρειαζούμενα και ο Άγιος τους φώναζε μέσα στον πόνο του να τον ακούσουν και να μην τον πάνε στο νοσοκομείο, χτύπησε το τηλέφωνο.

Το σηκώνει ένα από τα πνευματικά παιδιά του Αγίου που ήταν παρών, ο οποίος και μετέφερε επακριβώς τα παρακάτω συγκλονιστικά λόγια, που άκουσε από την άλλη άκρη της τηλ. γραμμής στους έκπληκτους γιατρούς...

- Είμαι ο Γέρων Σωφρόνιος από το Essex...
Γιατί ταλαιπωρείτε τον Γέροντα Πορφύριο; 
Να κάνετε ό,τι σας λέει ο Γέροντας Πορφύριος!  
Γιατί ο Γέροντας Πορφύριος είναι ένα τσουβάλι γεμάτο από Θεία Χάρη...

Πέφτουν οι τσάντες από τα χέρια των γιατρών κι από εκείνη την στιγμή τρέχουν όλοι σαν στρατιωτάκια κάνοντας υπακοή σε ό,τι τους λέει ο "ασθενής", μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση...

Όπως κι έγινε!

"Ένα τσουβάλι γεμάτο από Θεία Χάρη!"

- συνεχίζεται (;)

Απαραίτητες επισημάνσεις:

* Το πρώτο μέρος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένο
από την συνάντηση μιας εβδομαδιαίας σύναξης
σε μια από τις πολλές ενορίες-στολίδια της Αττικής,

που είχαμε την τεράστια ευλογία να παρευρισκόμαστε κι εμείς...

*  Το περιστατικό αυτό για πρώτη φορά βλέπει το φως της δημοσιότητας

με την συγκατάθεση - ευλογία του Γέροντα.

 Προς Δόξαν Θεού...

~ από τον "αμφοτεροδέξιο" & τους συν αυτώ...

|πρωτοδημοσιεύσαμε στις 2 Δεκεμβρίου 2020