Με τα μάτια ανοιχτά

Με αφορμή το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής

Σέ ἕνα χωριό, στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας, ἦταν μιά ὄμορφη βρύση πού ἔβγαζε δροσερό νερό. Οἱ χωρικοί εἶχαν τό συνήθειο: μόλις χτύπαγε ἡ καμπάνα τῆς ἀναστάσεως, ὁρμοῦσαν ὅλοι στή βρύση. Ἔπαιρναν νερό καί ἔπλεναν τά μάτια τους. Μικρά παιδάκια καί μεγάλοι.

- Γιατί πλένετε τά μάτια σας μέ νερό τήν ὥρα τῆς ἀναστάσεως;

-Γιατί θέλουμε νά μᾶς τά πλύνει ὁ Θεός τά μάτια, νά μᾶς τά ἀνοίξει, νά βλέπουμε σωστά τήν ἀνάσταση καί τό νόημά της. Νά βλέπουμε σωστά τή ζωή.

***

Ρωτοῦσε ἕνας ἄνθρωπος ἕνα σοφό παπᾶ:

-Πότε τά ἔχουμε τά μάτια μας ἀνοιχτά; Μήπως ὅταν ξεχωρίζουμε τά βόδια ἀπό τούς ἀνθρώπους.

-Ὄχι παιδί μου, εἶναι πολύ φτηνό αὐτό.

-Μήπως ὅταν ξεχωρίζουμε τά δένδρα ἀπό τούς ἀνθρώπους στό δρόμο;

-Ὄχι παιδί μου, ὄχι.

-Πότε λοιπόν; Πότε;

-Ὅταν μποροῦμε νά βλέπουμε τούς ἀνθρώπους σάν ἀδελφούς μας. Ὅταν ὅποιον ἄνθρωπο βλέπουμε μπροστά μας, τόν βλέπουμε σάν ἀδελφό μας. Τότε ἔχουμε φῶς Θεοῦ μέσα μας.

Τό φῶς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ὑπακοή στό λόγο του. Καί ἡ ἀγάπη. Ἅμα τόν ἄλλο πού βλέπεις μπροστά σου, τόν βλέπεις διάβολο, ἤ θύμα, ὄργανο νά σέ ἐξυπηρετήσει, νά τόν ἐκμεταλλευτεῖς, τότε στήν καρδιά σου ἔχεις σκοτάδι.

(+) Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος