Πόσο χαιρόμαστε όταν βλέπουμε ανθρώπους δίπλα μας να περιφρονούν τις αναποδιές, τις όποιες δυσκολίες, τις αποτυχίες, τους φθόνους και τα μίση, τις αρρώστιες, τους αποχωρισμούς αγαπημένων προσώπων...
Κι όλο αυτό, χωρίς να χάνουν επ'ουδενί την στοχοθεσία τους, χωρίς να δείχνουν ή να είναι αναίσθητοι, χωρίς να κάμπτεται το φρόνημα τους, χωρίς να κατεβάζουν ταχύτητα στην πνευματική τους ανάβαση από την παροδική προς την αιώνια πατρίδα...
Ακόμα κι όταν τα πάντα γκρεμίζονται γύρω τους.
"Συνέβη, το αντιμετωπίζουμε και πάμε παρακάτω..."
Αν υπάρχει παρακάτω.
Χωρίς κραυγές, χωρίς οιμωγές, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς γκρίνιες, δικαιολογίες, παράπονα ή γογγυσμούς...
Με την απόλυτη βεβαιότητα πως "τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς να το επιτρέψει Εκείνος"...
Το ξέρουμε καλά πως τέτοιοι άνθρωποι είναι κάτι παραπάνω από σπάνιοι.
Υπάρχουν όμως.
Και λάμπουν από μακριά.
Και μεταδίδουν την αρετή τους (γιατί περί αρετής πρόκειται...), σαν από κληρονομιά, και στα παιδιά τους.
Σε όσα από εκείνα είναι δεκτικά σε τέτοια "γονίδια".
Χωρίς να τους πουν λέξη.
Όπου τους βρούμε αυτούς τους τύπους, τους παίρνουμε στο κατόπι.
Έτσι προκύπτουνε Γιάκωβοι, μπαρμπάδες κλπ...
(Δεν βρίσκονται συχνά τέτοιες ευκαιρίες...)
Κάποιους από αυτούς έχουμε την ευλογία να τους βλέπουμε καθημερινά στις δουλειές μας, κάποιοι άλλοι έχουνε γίνει και "συνεργάτες" μας.
(Ακόμα και κάποια μικρά ιστολόγια είναι αφιερωμένα σ΄εκείνους).
Σε όσους πέρασαν, λοιπόν, σε όσους τώρα παλεύουν και σε όσους θα'ρθούν.
Ξεχωριστοί και αμφοτεροδέξιοι!
(χωρίς περιττά εισαγωγικά και αποσιωπητικά, έχουμε γεμίσει από δαύτα).
* Εκ μέρους των "συν αυτώ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου