Τα φώτα έσβησαν, τα τραγούδια σώπασαν, τα τραπεζώματα
τελείωσαν.
Τέλος τα στολίσματα, τέλος τα μελομακάρονα, τέλος οι βόλτες
από δω και από κει.
Τα παιδιά σχολείο, οι μεγάλοι δουλειά, τα κεφάλια μέσα.
Ξανά.
7 Γενάρη, βαρύς χειμώνας και κάπου τώρα είναι που νιώθεις
σιγά σιγά, μια μαυρίλα να πιάνει τη ψυχή σου. Σαν ένα πλάκωμα στο στήθος, σαν
ένα κόμπο στο λαιμό. Απελπισία…
«Και τώρα τι;», σκέφτεσαι. «Τι έχω να περιμένω;»
Δε θα σου κάνω κήρυγμα. Όχι.
Ούτε θα σου πω πως υπάρχουν και χειρότερα.
Θα σου πω κάτι που έζησα αυτές τις μέρες…
Δυο πιτσιρικάδες, ήταν δεν ήταν δέκα χρονών, φέρναν βόλτες
φορώντας τις πιτζάμες τους, στους ορόφους στο νοσοκομείο παίδων «Αγία Σοφία»
στην Αθήνα και βάζανε βαθμό στα δέντρα που είχε στολισμένα ο κάθε όροφος…
Δε τους έκοψα να πηγαίνουν αύριο σχολείο… Όχι.
Και μάλλον ήταν εκεί αρκετές ημέρες… Κινούνταν βλέπεις πολύ
άνετα στο χώρο.
Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση;
Τα παιδιά αυτά έλαμπαν. Έλαμπαν τα πρόσωπά τους από χαρά.
Αυτά για απόψε… Τίποτα άλλο.
Καλό βράδυ, καλό ξημέρωμα και από αύριο καλή αρχή…
Και ο Θεός μαζί μας.
Ψυχολόγος M.Sc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου