* Και τι καταφέραμε που πήγαμε;

 «Κάποιοι ἀκραῖοι
θὰ πάνε στὸ Συλλαλητήριο γιὰ τὴν Μακεδονία»
μᾶς διαβεβαιώνουν ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα
τὶς τελευταῖες ὧρες
οἱ ἔχοντες τὰ μικρόφωνα εὔκαιρα.

Ἡ τρομοκρατία τῶν λέξεων·
γιὰ νὰ δείξουμε δισταγμό...
ὅλοι ἐμείς ποὺ ἀρνούμαστε τὰ ἄκρα·
γιὰ νὰ ἀπουσιάσουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία...
ὅλοι ὅσοι θεωροῦμε, ὅτι δὲν πρέπει
νὰ ὑπογραφεῖ ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν.

Τὸ τόσο μένος,
φανερώνει ὅτι βασανίζονται πολύ.
Ἴσως καὶ νὰ φοβοῦνται,
τὸ σκοτάδι ποὺ πρόκειται νὰ ἐγκαθιδρύσουν.

Γι’ αὐτὸ ἐμεῖς θελήσαμε νὰ ἀπαντήσουμε
μ' ἕνα τραγούδι καὶ μὲ πολλές ζωγραφιές,
ποὺ μαρτυροῦν ποιοί εἴμαστε·
ποιά εἶναι τὰ πρόσωπά μας·
ποιά εἶναι ἡ πολιτιστικὴ μήτρα ποὺ μᾶς γέννησε.

Δὲν κρυβόμαστε κάτω ἀπὸ κουκούλες,
εἴμαστε ἐδῶ,
τραγουδᾶμε καὶ γιορτάζουμε,
ἀκόμα καὶ στὶς δυσκολίες,
μὲ εἰκόνες καὶ ἦχους,
ποὺ ἑνώνουν καὶ παρηγοροῦν τοὺς φόβους·
ποὺ δὲν κατακρίνουν, μὰ καλοῦν σὲ μετάνοια.

Γιατί δὲν εἴμαστε ἐχθροί,
φίλοι κι ἀδέλφια εἴμαστε,
φίλοι κι ἀδέλφια.

π. Μιλτιάδης Ζέρβας

Σὰν ὑστερόγραφο λίγοι ἀπὸ τοὺς στίχους τοῦ Ἰάκωβου Καμπανέλλη:

«Κι ὁπού φοβάται φωνὴ ν’ ἀκούει ἀπὸ τὸ λαό,
σ’ ἔρημο τόπο ζεῖ καὶ βασιλεύει,
κάστρο φυλάει ἐρημικό,
κι ἔχει τὸ φόβο φυλαχτό.
Ὁπού φωνὴ ν’ ἀκούει φοβάται ἀπὸ τὸ λαό».