* Νήμα λωρίδος γαλανόλευκης

Επισήμανση από "συν αυτώ", για να καταλάβετε πως προέκυψε αυτό το κείμενο. 

Κώστας Κυριακού.

Κώστας Παναγόπουλος.

Ο δεύτερος αποδέχτηκε και πήγε στην εκδήλωση,
που κύριος ομιλητής ήταν ο πρώτος.Σε αυτήν την εκδήλωση...
Σχεδόν σαν κατάσκοπος...
Πήγε, είδε, άκουσε, γέμισε κι έφυγε. Έπρεπε να φύγει.
Την επόμενη κιόλας μέρα, με τις εντυπώσεις ακόμα νωπές από την "γνωριμία" του με τον κυρ-Κώστα, προέκυψε αυτό που τώρα θα διαβάσεις...

Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος

Θυρωρός εδώ. 

Όμως, μέσα στους αιώνες διακεκριμένος. 

Θα του ανοίγουμε την πόρτα όλοι εμείς, οι θυρωροί του Θούριου, αυτοί που δεν μπήκαμε ποτέ να μουτζουρώσουμε τα πόδια μας με οτιδήποτε θυσιαστικό, ορμητικό, μαινόμενο, πολεμικό για την Ελλάδα. 

10 χρόνια φυλακή στην Αλβανία. 

Γιατί ήταν Έλληνας, λέει. 

Άλλοι εκεί για την ίδια ομολογία, έχουν κάνει και 40. 

Μπορούσε να στρίψει, να πει το ποίημα, να γίνει γιαλαντζί Αλβανός. 

Εκεί αυτός. 

Είμαι Έλληνας, λέει. 

Τους κατεβάζανε, λέει, σε ορυχείο, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και τανάπαλιν. 

Μέσα εκεί σαν κατσαρίδες όλη μέρα σαν νήματα λωρίδων γαλανόλευκα που χωμένα προσεύχονταν στα χώματα. 

«Μας κρατούσε ο Θεός και η Ελλάδα». 

Έτσι, λέει. 

Ξέρετε, τι δε λέει ο κυρ Κώστας Κυριακού; 

Το σωστό το ποίημα. 

Ότι είναι ήρωας. 

Ότι δε διαφέρει από τους ήρωες του Έθνους, ότι πρέπει κανείς που έχει νου και εξυπνάδα να του φιλεί το χέρι ευλαβικά. 

Το καλημέρα, το χαίρετε, το καλησπέρα, δε μου φαίνεται εμένα για εδώ. 

Το «ευλογείτε» είναι καλύτερα προς τους διακεκριμένους του Έθνους. 

10 χρόνια θυρωρός στην Ελλάδα σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο.

Προαγωγή από το ορυχείο. 

Πάλι ταπείνωση, άγιε μου; 

Ω, Χριστέ μου!! 

Ευλογείτε, κυρ Κώστα. 

Αφιερώνεται σε όλους τους άγνωστους Βορειοηπειρώτες ήρωες με 10, 20, 30, 40 χρόνια φυλακής. 

Τους ξεχάσανε μέσα, γιατί ήταν Έλληνες.