*π. Μάρκος Τζανακάκης: Η αγάπη του Θεού, δέσμευση ή ελευθερία;

 

Ομιλία που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών στις 24 Φεβρουαρίου 2019. 

Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών.

Αποσπάσματα από την ομιλία

Ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου δε μιλά καθόλου ...
Ούτε (δεν αναφέρεται στην παραβολή, αλλά σίγουρα έγινε) όταν κάποιοι γνωστοί ρώτησαν «Το παιδί σου πού είναι; Κάτι ακούσαμε, κάτι μάθαμε ... ότι δεν ζει σωστά ...»
Θα μπορούσε να του πει «Από πού κι ως πού θέλεις; Δεν σου δίνω τίποτα!
Κάτσε λίγο να το συζητήσουμε ... Πώς θα τα διαχειριστείς; Άπειρος είσαι ... άβγαλτος»

Να αντιπαραβάλουμε τη στάση του πατέρα με τη δική μας συμπεριφορά: ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί ...
Πολλά πράγματα λέμε στα παιδιά μας.
Μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να σιωπήσουμε;

 Μήπως ο λόγος μας είναι περισσός, επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι η σχέση μας δεν είναι τόσο βαθιά με τους άλλους;

Ο πατέρας σέβεται το παιδί του.
Η αγάπη του δεν είναι συρματόπλεγμα ...

«Συναναγών άπαντα».
Τι να πήρε άραγε μαζί του;
Το μυαλό μας πάει στα χρήματα, τίτλους ιδιοκτησίας, στα προσωπικά του αντικείμενα...
Το πιο σημαντικό όμως, που πήρε (χωρίς να το συνειδητοποιεί) ήταν η αγάπη του πατέρα!

Δεν ενδιαφέρει τον πατέρα ότι χάνει το κύρος του.
Ότι κατά 50% έχει αποτύχει ως πατέρας.

Πολλές φορές η αγάπη μας για τα παιδιά μας δεν είναι πραγματική αγάπη, είναι αγάπη στον εαυτό μας.
Τρέμουμε για το τι θα φορέσει το παιδί μας ή πώς θα συμπεριφερθεί, γιατί μας ενδιαφέρει πώς η κοινωνία θα κρίνει τι θα φορέσει το παιδί μας ή πώς θα συμπεριφερθεί ...Και αυτή η κρίση θα είναι απέναντι στο πρόσωπό μας.
Φοβόμαστε ότι οι επιλογές του παιδιού μας δεν θα περισώσουν το δικό μας κύρος.
Και τα παιδιά μας το ξέρουν αυτό ...
Μερικές φορές είναι τελείως προκλητικά και ανατρεπτικά μέσα στην έξαρση της νεότητάς τους, γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη. Θέλουμε να τα κατευθύνουμε έτσι, ώστε εμείς να δρέπουμε τους επαίνους.

Κάθε λεπτομέρεια στην παραβολή του Ασώτου έχει πολύ μεγάλη σημασία: «Δραμών» ο πατέρας ...
Αν ήμασταν εμείς, δεν θα κουνάγαμε ρούπι!
Θα στεκόμασταν εκεί αγέρωχοι ...
Θα περιμέναμε να έλθει ...
Και θα του λέγαμε «Δε νομίζω! Λάθος κάνω! Μη μου πεις ότι είσαι ο γιος μου! Αν είναι δυνατόν! Έτσι κατάντησες; Με ‘κουστούμι΄ έφυγες, κουρελής γύρισες!»
Είναι η ώρα να ‘πάρουμε το αίμα μας πίσω’, να πούμε ό,τι δεν έχουμε πει ως τώρα. Να τον παιδαγωγήσουμε ή να τον «παιδαγωγήσουμε».

Θα μπορούσα να πω ότι τα ’χουμε πρήξει τα παιδιά μας
«Πρόσεχε! Στο ’λεγα εγώ! Τα είδες; Πώς τα ’κανες έτσι;»
Δεν είναι αγάπη αυτή ... Η αγάπη λέει ο Απόστολος Παύλος «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται ...»

Όλοι μας είμαστε άσωτοι ...
Ίσως κάποτε να φτάσαμε και στην αποκτήνωση ...
Νομίζω όμως, ότι σε τέτοιου είδους περιβάλλοντα μάς αγγίζει η στάση του πρεσβύτερου ... που δε χωρά ο αδελφός μέσα στην καρδιά μας.

Δεν χαιρόμαστε την επιστροφή των ανθρώπων ...
Τους ζηλεύουμε κάποτε.
Υπάρχει μια υποδόρια κρυφή ζήλεια ...

Αυτοί αμάρτησαν, γλέντησαν ασώτευσαν κι έρχονται τώρα πρώτοι - πρώτοι και κοινωνούν ...
Και τους δέχεται η Εκκλησία έτσι;
Και μεις που δεν κάναμε τίποτα;
Που τηρήσαμε τόσα χρόνια το Ευαγγέλιο;
Με τόσο αγώνα ... με τόσο αίμα ...
Πίσω απ’ αυτούς;
Δεν τους θεωρούμε ισότιμους ...

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον Πατέρα.
Το λέμε στα πηγαδάκια μας σήμερα
«Τώρα ήρθε στην Εκκλησία. Ήταν άσχετος. Είναι χωρισμένος ...»

Έτσι κολλάμε ετικέτες στους ανθρώπους.
Και το λέμε μερικές φορές και στον ίδιο το Θεό ...
Σαν να λέμε «Δεν είσαι καλός Θεός»

Πολλές φορές είμαστε μέσα στο σπίτι του Πατέρα, μέσα στην εκκλησία και αισθανόμαστε αφόρητη τη σχέση μας με το Θεό.
Το κάνουμε από φόβο.
Από ψυχαναγκασμό.

 Και η καρδιά μας είναι έξω από το σπίτι.

Έχει διαφορά το ερίφιο από το πρόβατο ...
Πού ζητά λίγη χαρά ο πρεσβύτερος;
Να βγει έξω με τους φίλους του και να φάει ένα κατσίκι.
Είναι αυτό που μας πιάνει μέσα στο χώρο της Εκκλησίας:
Να πάμε λίγο έξω ...

 Να το ρίξουμε λίγο έξω ...
Να γλεντήσουμε λίγο έξω ...
Να ξεφύγουμε λίγο, να ξεδώσουμε ...