* Ομολογία Χριστού...Παντού! Με όποιον τρόπο μπορείς.

Χαρούμενες Αγωνίστριες ΒΟΛΟΣ

(στίχοι: Κερασία Παπαθανασίου

μουσική: Αγγελίνα Κορδέλα)

* "συν αυτώ" ΥΓ:
Ένα από τα τραγούδια που γεννήθηκαν σε κάποια κατασκήνωση και είναι "προορισμένα" ν΄αντέξουν στον χρόνο...




Σημείωση "τί και πώς"
Αυτή η... κάποια κατασκήνωση είναι η δική μας κατασκήνωση, αυτή όπου μάθαμε πως είναι να ζεις αληθινά, αυτή όπου μαζέψαμε (χωρίς να ξέρουμε ότι αυτό κάναμε) τους πολύτιμους λίθους που χρειαστήκαμε (και χρειαζόμαστε ολοένα και περισσότερο) για να στολιστεί (κάπως) η ζωή που μας την απογύμνωσαν, η κατασκήνωση όπου γνωρίσαμε, ζήσαμε και αγαπήσαμε αυτούς που καθόρισαν την πορεία μας προς τον Χριστό.

Η δεσποινίς Κερασία κατ'επανάληψη αρχηγός της κατασκήνωσης, εργάτρια, χαμόγελο, Αγάπη, μνήμη, νοσταλγία, δική μου, δική μας, ολονών όσοι την χρειάζονται.....

Η Αγγελίνα μεγάλωσε και έγινε μουσικός στις μουσικές του Θεού -κυρίως-....Ήταν από τα χαριτωμένα μικρούλια που έτρεχαν πάνω-κάτω στα καλοκαίρια μας της Πορταριάς. Συνεχίζει να τρέχει στις οδούς του Χριστού μας.

Άλλη μία φορά η μεγαλοσύνη αυτών των σιωπηλών ανθρώπων που στεριώνουν το Απόλυτο και το Υπέροχο στις ζωές των παιδιών δίχως να φαντάζονται πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνουν!

Και αν τους το πεις σε διακόπτουν και χάνονται...Για τα επόμενα παιδιά που θα κάνουν "χαρούμενους αγωνιστές", για τους επόμενους αγώνες που τώρα πια γίνονται απλά στο ρυθμό της ανάσας τους -τόσο φυσιολογικό μοιάζει το να στεριώνεις ελπίδες σε καιρούς και σε κοινωνίες απελπισμένων.

.....Και μήπως δεν είναι;

Υ.Γ.
Τολμώ και γράφω γι' αυτούς τους αφανείς, "προστατευμένη" από το διαφορετικό του πατρικού μου τωρινό επώνυμό μου και με την βεβαιότητα πως ούτε καν θα με θυμηθούν.
 

Όμως να σιωπήσω δεν γίνεται Αλλά ακόμη και αν το έκανα.....και οι λίθοι κεκράξονται.

ΕΛΕΝΑ