Οι πολλοί των ανθρώπων είμαστε άσχημοι. Κάτι λείπει πάντα και δεν ολοκληρώνεται η ευ-μορφία. Κι αμα παρέρχεται και το 19ον ετος της ηλικίας η φθορά που επέρχεται σταδιακά και αμετάκλητα επιτείνει την ασχήμια.
Όμως οι άνθρωποι ήβραν τρόπους να υπάρχουν ωραίοι, ήβραν τρόπους να δημιουργούν εικόνα του εαυτού που παραπλανά το μάτι και προσφέρει ηδύτητα στην καρδιά και στες αισθήσεις.
Και μη φανταστείς τίποτα παράξενα και απωθητικά και δυσάρεστα πράγματα και επεμβάσεις χειρουργικές στις οποίες εσχάτως επιδίδονται διάφοροι αμήχανοι και άνευ φαντασίας εύποροι.
Οι άνθρωποι μέσα στην ιστορία έμαθαν να είναι όμορφοι αλλιώς. Με μια χειρονομία, για παράδειγμα, μέσα σε πλήθος στους πολυπληθείς και βουερούς σταθμούς λεωφορείων που μοιάζει να σκορπά έλεος και χάρη ενα γύρω χωρίς λόγο. Με μια κίνηση γυναικεία μέσα σε βαθειά σιωπή που ανοίγει και κλείνει με αργό ρυθμό και μοιάζει με αγκαλιά απέραντη ή μήτρα γόνιμη. Με ένα βλέμμα ήμερο που διαπερνά όλα τα σχήματα και χρώματα των κοκαλωμένων, γυάλινων πόλεων και αγγίζει το θάνατο με τρυφερότητα τόση που κι εκείνος λιώνει.
Αλλά κι άλλα πολλά έχουν μηχανευτεί οι πολλοί των ανθρώπων μέσα στους αιώνες για να υπάρχουν ως εύμορφοι.
Στολίζουν τα μέτωπά των οι άντρες με λίγες πολύτιμες τίμιες ματωμένες σταγόνες ίδρωτα, σαν εκείνες του Χριστού στη Γεθσημανή. Μετατοπίζουν τις εποχές με ένα σταυροπόδι οι γυναίκες και απλώνουν ανέμους ζέφυρους σε όλη την πλάση με ένα ηδονικό βλεφάρισμα, με ένα χαμήλωμα της φωνής τρυφερό, με ένα μικρό διστακτικό ακροπάτημα πριν το φιλί. Φορούν γυμνά χέρια σα χαϊδεύουν τα παιδία οι παπούδες και ζυμώνουν πρόσφορα με καρδιά και μετάνοια οι γραίες.
Κι άλλους τρόπους ξεύρουν οι πολλοί των ανθρώπων που ευλογήθηκαν με την έλλειψη και την απόσταση και ένα παράξενο ιδιαίτερο καθ᾽ομοίωσιν που σ᾽ όλη τη ζωη των παλεύουν να φτάσουν γνωρίζοντας πως δεν έχει μήτε τέλος και λόγο ετούτο το ταξίδι εξόν από την ίδια την κίνηση που ζυμώνει αενάως το φύραμα της ζωής, τον έρωτα.
Κείμενο - εικόνα: Γιώργος Κόρδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου