Με την απίθανη παρακαταθήκη που μας άφησε.
Τώρα έχουμε τον Σταύρο μας (ο συνδιασμός τους, είναι αλήθεια πως κάνει έναν παράξενο συνειρμό...)
Από την Κυριακή το βράδυ λοιπόν ζούμε ένα ακόμα αναπάντεχο και αιφνίδιο ενός ακόμα δικού μας παιδιού (όλοι "δικοί μας" είμαστε βέβαια, παιδιά ενός Πάνσοφου Θεού...).
Του Σταύρου μας.
19 χρονών.
Η είδηση καταπέλτης.
Το επιστέγασμα όλων όσων θα μπορούσε κάποιος, με δυσκολία πάντως, αυτές τις σπάνιες ωρες να ψελλίσει είναι το πόσο αρχοντικά και ορθόδοξα (υπεράνθρωπα για κάποιους...) το χειρίστηκαν οι γονείς, Βασίλης και Μαρία, τα αδέρφια, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Από την πρώτη πρώτη στιγμή του θλιβερού ακούσματος.
Έως και την ύστατη ώρα του αποχωρισμού, που δεν είναι όμως τελικός...
Σαν ένα πέπλο να έχει κατέβει από τα ουράνια σκηνώματα και να σκεπάζει αυτές τις ψυχές που μείνανε πίσω, όπως μια άλλη ψυχή είπε.
Χωρίς να οδύρονται, χωρίς να φωνάζουν, χωρίς να καταριούνται, χωρίς να ψάχνουν για υπεύθυνους, χωρίς να αποδίδουν ευθύνες σε κανέναν, αποδίδοντας σεβασμό απόλυτο στα ανεξιχνίαστα θελήματα του Θεού...
Να θυμούνται μονάχα στιγμές από αυτό το παιδί που λίγα πρόλαβε να ζήσει.
Αλλά δεν ήταν λίγα τα όσα έδειξε.
Και τα όσα πρόλαβε, καλά και άγια...
Κοινωνημένος το πρωί.
Στεφανωμένος (κυριολεκτικά...) το βράδυ.
Στο δρόμο του Θεού από παιδί.
Συνειδητοποιημένος έφηβος να αναλώνεται στο να βοηθάει τα μικρότερα, σαν να ήταν όλα, και όχι μόνο τα εξ΄αίματος, αδέρφια του.
Αδέρφια, ξαδέρφια, φίλοι, συμμαθητές, συμφοιτητές, γειτονόπουλα, κατηχητόπουλα, ομαδόπουλα...
Όλοι για τον Σταύρο ψυχές ενός ζώντος Θεού, που το μόνο ίσως που θα Του αρκούσε από τους αγαπημένους του θα μπορούσε να'ναι, όπως σοφά ειπώθηκε αμέσως μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία, η συγκατάβαση προς τους πάντες. Κάτι που ο Σταύρος το είχε κάνει να φαίνεται τόσο απλό και εύκολο. Όλοι ξέρουμε όμως πως δεν είναι.
Αυτό δε που ακολούθησε, κατά την ώρα της ακολουθίας αλλά και κατά την διάρκεια της κατάθεσης ενός 19χρονου σώματος στο μνήμα, στάθηκε για όσους ευλογημένους παρευρέθησαν και στα δύο, ενα δωρεάν μάθημα, (ιδιαιτέρως δε για εκείνους που δεν φοβήθηκαν να φέρουν μαζί και τα παιδιά τους όσο μικρά κι αν είναι...) που θα κρατήσει για όλους μας μια ζωή.
Οσες στιγμές για τον καθένα μας επιφυλάσσει σε αυτήν την ζωή ο Κύριος των πάντων.
Η χωρίς δάκρυα αντιμετώπιση εκ μέρους των γονέων δεν αποτέλεσε αδυναμία, αλλά δύναμη.
Μια τεράστια δύναμη, που πέρασε - μυστηριωδώς πως- και σε όσους βρέθηκαν μαζί τους στο ξόδι του παιδιού τους.
Με ένα αξόδευτο "ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΈΣΤΗ", καρφιτσωμένο λες στο στόμα τους από το μόνιμο της καρδιάς τους...
Να παρηγορούν εκείνοι, αντί να γίνεται το αντίθετο.
Που απέδειξε για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια πως οι χριστιανοί τους ανθρώπους τους τούς αποχαιρετούν, όπως τους πρέπει.
Μέσα στο παρήγορο και χωρίς ίχνος απελπισίας κλίμα του Θεού.
Μέσα στην "παράλογη λογική του Χριστού "...
Τίποτα δεν είμαστε.
Αλλά αυτό το τίποτα το έχουμε εναποθέσει στα χέρια του Θεού, που μας έπλασε.
Καλό Παράδεισο, Σταύρο!
Καλή αντάμωση...
Χριστός ανέστη εκ νεκρών!
(Πρέσβευε και υπέρ ημών...)
* σαν ένα απλό καταστάλαγμα όσων έγιναν και ακούστηκαν σε ένα "αλλιώτικο πανηγύρι". (εκ των θαμπωμένων "συν αυτώ").
***
Αναδημοσιεύουμε από το blog ΑΓΚΥΡΑ τον αναστάσιμο, αποχαιρετιστήριο λόγο με τον οποίο τον κατευόδωσαν στο ουράνιο ταξίδι οι Χαρούμενοι Αγωνιστές Αθηνών«Έλα ουράνιε βασιλιά
και της ψυχής παρηγοριά,
το Πνεύμα της αλήθειας...
Έλα Παράκλητε, σ’ εμάς που σε διψάμε...»
Πριν δυο εβδομάδες, αυτό το τραγούδι διάλεξε ο Σταύρος για να αποχαιρετήσει την φοιτητική κατασκήνωση στο Αθαμάνιο της Άρτας. Αυτή την ολόθερμη κραυγή προς το Πανάγιο Πνεύμα. Αυτή την διάπυρη εκζήτησή Του, την οποία εξέφραζε καθημερινά στην προσευχή που αγαπούσε τόσο πολύ: «ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἐμοί».
Και εισακούστηκε η ικεσία του. Και το Άγιο Πνεύμα όχι απλά του έδωσε τη Χάρη Του, αλλά τον έφερε ολόκληρο μέσα στο φως της Βασιλείας Του. Δεν ήλθε μόνο για να κατασκηνώσει μέσα του, αλλά τον επέλεξε, τον ξεχώρισε, τον πήρε δίπλα Του στη δική του αιώνια κατασκήνωση. Εκεί όπου είναι «ἡ σκηνή τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων» (Ἀποκ. κα΄ 3). Γιατί τον έκρινε έτοιμο, άξιο για αυτή την μέγιστη τιμή.
Έτσι ήταν πάντοτε ο Σταύρος: έτοιμος για να κατασκηνώσει στον Παράδεισο. Έτσι τον γνωρίσαμε από τα πρώτα μαθητικά του χρόνια στα «Χελιδόνια», στις Χριστιανικές Ομάδες και στις κατασκηνώσεις των «Χαρούμενων Αγωνιστών» μέχρι και φέτος στην κατασκήνωση της «Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης» στο Αθαμάνιο.
Ένα διαμάντι που αντανακλούσε το φως του Χριστού μέσα στον λασπωμένο κόσμο. Μια ήσυχη, λεπτή αύρα που θώπευε τις καρδιές όλων μας.
Ήταν ο πάντοτε χαρούμενος, αυτός που θα μετέδιδε και στο υπόλοιπο περιβάλλον του την εσωτερική του γαλήνη. Δεν ακούσαμε ποτέ να βγαίνει από τα χείλη του λόγος κατακρίσεως. Δεν τον είδαμε ποτέ οργισμένο, ακόμα και σε στιγμές παιχνιδιού, που ο χαρακτήρας των παιδιών μεταβάλλεται. Ποτέ δεν μας προβλημάτισε σε θέματα ανυπακοής, ασυνέπειας. Πάντοτε επιζητούσε τις πνευματικές ευκαιρίες όσο και τις ψυχαγωγικές. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια, χρόνια εφηβείας, το πρόγραμμα πνευματικής ζωής, η μελέτη πνευματικών βιβλίων, η δίψα του για πνευματικές ευκαιρίες, ο πνευματικός αγώνας που τηρούσε με συνέπεια, έφεραν στη ζωή του εύχυμους καρπούς, κάποιοι εκ των οποίων γίνονταν φανεροί και στους άλλους γύρω του.
Το τελευταίο απόγευμα στη φοιτητική κατασκήνωση είχε μια προσωπική επικοινωνία με τον αρχηγό. Ο Σταύρος ήταν σκεπτικός και ιδιαίτερα σοβαρός. Οι ερωτήσεις του όλες γύρω από την πέραν του τάφου ζωή και την αιωνιότητα. Προετοίμαζε τις αποσκευές του για την μεγάλη κλήση.
Ναι, λοιπόν, ο Σταύρος «ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ», όπως διατρανώνει για τέτοιες ψυχές ο Σοφός Σολομών (Σοφ. Σολομ. δ΄ 11)
Τον κάλεσε κοντά Του ο Κύριος, ημέρα Κυριακή, και ενώ είχε ενωθεί μαζί Του στο Ποτήριο της Ζωής. Τον κάλεσαν στην παρέα τους την ημέρα της εορτής τους οι άγιοι επτά παίδες της Εφέσου, οι κήρυκες της Αναστάσεως. Τον κάλεσε κοντά Της η Παναγία Μητέρα μας για την εορτή της οποίας προετοιμαζόταν κατάλληλα.
Ας έχουν λοιπόν οι γονείς του και τα αδέλφια του τη σεμνή καύχηση ότι ο πνευματικός αγρός της οικογένειας με τη βοήθεια του πνευματικού, των Χριστιανικών Ομάδων, των Κατασκηνώσεων καλλιέργησαν έναν εύχυμο καρπό, έναν ουρανοπολίτη.
Αγαπητέ Σταύρο σε λίγες μέρες θα ήσουνα Ομαδάρχης στην κατασκήνωση των Χελιδονιών στο Ελληνικό. Θα είσαι! Θα σε περιμένουμε εκεί! Να είσαι παρών με τις προσευχές σου και τις πρεσβείες σου στον θρόνο της Χάριτος, για όλα τα παιδιά και τα στελέχη. Για να λάβουμε όλοι και φέτος την πνευματική δροσιά πού δρόσιζε και αναζωογονούσε και τη δική σου ψυχή.
Καλό Παράδεισο, καλή αντάμωση Σταύρο!
Χαρούμενοι Αγωνιστές Αθηνών
6.8.2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου