✔ Ο Χριστιανός, που θέλει να υπερβεί το φράγμα του θανάτου σε όλες του τις διαστάσεις, πρέπει να μνημονεύει...

✨ Τόν κόσμον 

μόνον ὁ πόλεμος θά τόν διορθώσῃ 

ὅπου ἤδη θά ἔλθῃ 

ἤ καί ἔρχεται μετά καλπασμοῦ.✨

 ✨Ἡ δυστυχία θά φέρῃ πολλούς εἰς συναίσθησιν· 

οἱ δέ ἀμετανόητοι, ἀναπολόγητοι...✨

~ Ἅγιος Ἰωσήφ ο Ησυχαστής

(Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας 

Επιστ 48. σελ, 282.)

       

     ☆   ☆   ☆   ☆   ☆  

"Μας είπαν, 

έλεγε ο γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, 

ότι σε 3 ημερονύχτια σφαγής 

στον πόλεμο που έρχεται. 

θα φύγουν για την άλλη ζωή 

600 με 700 εκατομμύρια ψυχές, 

χωρίς να είναι βέβαια αυτός 

ο τελικός απολογισμός του πολέμου, 

αλλά μόνο των 3 ημερονυχτίων αυτών.

Όταν ο άνθρωπος ξεφύγει λίγο από τον εαυτό του, 

αν ο ίδιος θα ζει ή θα πεθάνει, 

και αναλογιστεί το νούμερο αυτό, 

θα συνειδητοποιήσει 

ότι είναι πολύ πιθανόν να φύγει και κάποιος 

που αμέσως ή εμμέσως γνώριζε.

Θα επηρεαστούν, αναμενόμενα, 

οι ζωές όλων είτε άμεσα, 

είτε έμμεσα.

Δεν γνωρίζει κανείς, 

πλην όσων ο Θεός τους απεκάλυψε τη συνέχεια,

πώς θα είναι ο κόσμος μετά, 

τι θα λειτουργεί, 

τι δεν θα λειτουργεί.

Σκεφτείτε πχ. τη λίστα φίλων ορισμένων στο facebook, 

που να αριθμεί (ας πούμε) 1.000 

ή 2.000 άτομα 

και σε 3 μέρες μέσα, 

οι 500 από αυτούς να μη βρίσκονται επί γης. 

Aν θα λειτουργεί το facebook...

Κι αν υποθέσουμε 

ότι δεν θα επηρεαστεί η ζωή κάποιου ή κάποιας, 

σίγουρα θα επηρεαστεί κάποιου 

ή κάποιας που γνωρίζει.

Πώς θα τον στηρίξεις αυτόν τον άνθρωπο; 

Τι θα του πεις; 

Τι μπορείς να κάνεις;

Ο σώφρων άνθρωπος 

αναζητεί λύση σ' αυτό το ζήτημα 

από πολύ μικρή ηλικία, 

διότι είναι το μόνο δεδομένο γεγονός στη ζωή: 

ο θάνατος.

Όλα τα υπόλοιπα είναι εν δυνάμει, 

αυτό είναι βέβαιον.

Σε προσωπικό επίπεδο η εξασφάλιση γίνεται 

μέσω της μεταλήψεως του Σώματος 

και του Αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, 

όταν ο πνευματικός πατήρ τις δώσει άδεια.

Σε συλλογικό επίπεδο γίνεται με τη μνημόνευση, 

εξ ου και η λέξις μνημόσυνα 

και τα "αιωνία η μνήμη", 

ή η μνημόνευση καθόλη τη Θ. Λειτουργία.

Ο Χριστιανός, λοιπόν, 

που θέλει να υπερβεί το φράγμα του θανάτου 

σε όλες του τις διαστάσεις, 

πρέπει να μνημονεύει.

Και η μνημόνευση δεν ξεκινά, 

μόνο αφότου φύγει 

η ψυχή του άλλου από το σώμα, 

αλλά κι ενόσω ζει 

πρέπει ο Χριστιανός να τον μνημονεύει, 

ώστε να συνηθίσει και να του γίνει βίωμα 

το ότι νοιάζεται για τις ψυχές των συνανθρώπων του 

και όχι για τα σώματά τους κυρίως.

Ο αναμενόμενος θάνατος 

δεν καταργεί αυτήν την προσφορά του.

Η προσευχή φτάνει από τον θρόνο του Θεού 

ως τα τρίσβαθα του Άδη για να προσφέρει.

Ο θάνατος δεν την επηρεάζει, 

δεν την εμποδίζει, 

δεν τη σταματά.

Απλώς, αν το μάθει ο άνθρωπος 

ότι ο άλλος κοιμήθηκε, 

τον μεταφέρει από τη λίστα των ζώντων 

στη λίστα των κεκοιμημένων 

και συνεχίζει με την ίδια έγνοια την προσευχή του,

χωρίς να ταράζεται, 

χωρίς να τον πιάσει απελπισία, 

είτε ήταν ο άλλος νέος, 

είτε παιδί, 

είτε μεσήλικας.

Η ψυχή δεν αλλάζει αξία 

βάσει ηλικίας του σώματος, 

ούτως ή άλλως.

Έτσι, όταν παραστεί σε μια κηδεία 

και εφόσον ήδη έχει αρχίσει 

να μνημονεύει το πρόσωπο που κοιμήθηκε 

ή γενικότερα μνημονεύει, 

αντιλαμβάνεστε ότι αμέσως όλη του η προσοχή 

δεν είναι στα κλάματα 

ή στους θρήνους, 

ή στο πώς θα παρηγορήσει τους συγγενείς, 

αλλά στην ένταση της προσευχής, 

στο πώς θα ωφελήσει την ψυχή του κεκοιμημένου 

με την προσευχή του.

Και είναι συγκλονιστικό 

να μπορείς να πεις κατόπιν στον όποιο συγγενή:

"Εγώ θα τον μνημονεύω αυτόν/αυτήν 

εφ' όρου ζωής 

και θα τον/την έχω στην προσευχή μου".

Τι να σου κάνουν 

τα "να ζήσετε να τον θυμάστε" 

και τα "συλλυπητήρια";

Κι αν ο άλλος την επόμενη μέρα φύγει κι αυτός;

Πώς θα βοηθήσει 

η μνήμη σκέτη τον κεκοιμημένο χωρίς προσευχή,

χωρίς τη συνεργεία του Θεού;

Τι είναι η μνήμη του ανθρώπου;

Το σωστό είναι:

"Να ζήσετε να τον μνημονεύετε στην προσευχή σας".

Όμως, έχει κι άλλα οφέλη η μνημόνευση, 

διότι λειτουργεί σαν "ασφάλεια θανάτου" 

για αυτόν που την κάνει.

Πώς είναι η ασφάλεια ζωής, 

όπου δίνεις κάτι λίγο κάθε μήνα 

και μετά αυτά μένουν για τους υπόλοιπους;

Στην ασφάλεια θανάτου, 

όπως μ' αρέσει να τη λέω, 

δίνεις κάτι λίγο κάθε μέρα 

και αυτό που θα μαζευτεί 

θα ωφελήσει εσένα στην απολογία σου 

ενώπιον του φοβερού Κριτού 

και στο πέρασμα των τελωνίων.

Επιπλέον, με τη μνημόνευση 

υπενθυμίζεις συνεχώς στον εαυτό σου 

να μην σκέφτεται πονηρά 

ή κακά κατά των άλλων, 

ακόμη και κατά των βλασφήμων 

και των αιρετικών, 

αλλά να προσεύχεται υπέρ σωτηρίας πάντων.

Δεν μπορείς να βοηθήσεις με τα λόγια, 

αλλά μπορείς να βοηθήσεις με την προσευχή.

Και είναι μεγάλο πράγμα 

όταν θα δεις κάποιον που ίσως δεν βλέπεις συχνά,

να ξέρεις ότι αφιερώνεις τουλάχιστον 

ένα δευτερόλεπτο κάθε μέρα 

υπέρ σωτηρίας της ψυχής του.

Σε αλλοιώνει πλήρως 

στο πώς θα του μιλήσεις, 

τι θα του πεις, 

πώς θα τον αντιμετωπίσεις.

Οι τρόποι τώρα μνημόνευσης είναι διάφοροι.

Μπορεί να γίνεται στην προσκομιδή 

από μια γυναίκα που ζυμώνει πρόσφορα, 

για ζώντες και κεκοιμημένους Ορθοδόξους.

Ο πιο δυνατός, 

διότι συνδέεται και με τη δύναμη της Θείας Κοινωνίας.

Μπορεί να γίνεται με μνημόσυνα ή τρισάγια, 

για όσους γνωρίζουμε ότι είναι κεκοιμημένοι, 

πάλι Ορθοδόξους.

Μπορεί να γίνεται με κομποσχοίνι, 

ένα-ένα όνομα ανεξαιρέτως.

Ή μπορεί να γίνεται και μαζικά, 

όπως τα λένε πχ. στις παρακλήσεις, 

πολλά ονόματα αλλά μία ευχή για όλα.

Δεν νομίζω 

ότι μπορούμε να εξαντλήσουμε τα οφέλη της μνημόνευσης, 

και το πόσο στηρίζει τον άνθρωπο 

απέναντι στο μυστήριο του θανάτου.

Αυτά ήταν κάποια λίγα, 

που έγραψα με αφορμή μια συζήτηση που είχα. 

Εύχεστε.

|έγραφε τέτοιες μέρες το 2019 ο Stefanos Panagopoulos