Ήμουν κι'εγώ εκεί....

Ήμουν κι εγώ εκεί....Ευτυχής. Με πρησμένα τα πόδια από την ακινησία στο λεωφορείο αλλά με την καρδιά γεμάτη από όλα τα υπέροχα που ευλογεί ο Κύριος για τους μικρούς και αδύναμους, ώστε να χαίρονται κι'αυτοί οι καημένοι...

 Ήμουν λοιπόν μια καημενούλα (καθόλου δεν με ενοχλεί) στο Μέγαρο Μουσικής.
Το μοναστήρι που διακονεί ο άντρας μου μας κάλεσε και -με τις αδελφούλες και άλλους διακονητές- ταξιδέψαμε αυτό το ταξίδι της αγάπης  από τον Βόλο στην Αθήνα για να παραστούμε στην εκδήλωση για την παρουσίαση της επετειακής εκδόσεως της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, 
«Επιστολές και Ποιήματα (60 χρόνια από την κοίμηση του)».

Δεν ήταν ακριβώς εκδρομή καθώς δεν είναι εύκολο να φεύγεις μεσημέρι, να επιστρέφεις ξημερώματα και να μην ορίζεις τα κάτω άκρα σου, από το μούδιασμα των περίπου οκτώ ωρών που ήσουν στο λεωφορείο. 
Ωστόσο είχε την χαρά της εκδρομής και πολύ παραπάνω καθώς ήταν ευλογία η συναναστροφή με τις μοναχές, οι πνευματικές ευκαιρίες στην διάρκεια του ταξιδιού αλλά κυρίως η ευλογία του παππούλη Ιωσήφ που την νιώθαμε να μας κυκλώνει σαν λιακάδα σε μέρα βροχής (η οποία σταμάτησε με το που ξεκινήσαμε), σαν το ζαχαρωτό που δίνουν στα παιδάκια και αυτά τρελαίνονται (βλέπεις η ευτυχία είναι από τα ευκολότερα πράγματα στον κόσμο), σαν το μικρούλι λιβανάκι που σε απογειώνει καιόμενο εντός σου, στην άκρατη χαρά σου.
Πολύς ο κόσμος και ο Γέροντας -που σε λίγο θα είναι και επίσημα Άγιος- λιτός και ολόφωτος να αναδύεται από τα τριμμένα του ράσα και να δεσπόζει στην αίθουσα αλλά και μέσα σου έτσι που σε κοίταζε κατάματα από την αφίσα της σκηνής και αμέσως μετά από το ντοκιμαντέρ, όπου ο πολυβραβευμένος ηθοποιός Τζόναθαν Τζάκσον τον υποδύθηκε.

 Άλλη περίπτωση αυτός πάλι....

Για τον ηθοποιό λέω που έγινε Ορθόδοξος 

(και η οικογένειά του επίσης)

 είναι ευτυχής γιαυτό και το ομολογεί παντού και στην εκδήλωση όπου ήταν παρών μίλησε θερμά για την πολυτιμότητα της Ορθόδοξης ταυτότητας και στο κλείσιμο έκανε με ευλάβεια τον σταυρό του.

Αλλά το θέμα είναι ο Γέροντας Ιωσήφ και ο τρόπος που ο Θεός με κάτι τέτοιους υπέροχους κατακλύζει τον κόσμο με αγιότητα, ακριβώς όταν όλα σκοτεινιάζουν και νομίζουμε πως χάνεται ο κόσμος. Κάθε ολιγοπιστία βρίσκει την απάντησή της και αυτό συνέβη και τώρα.
Μουσικές σε στίχους που έγραψε ετούτος ο καλόγηρος για τον Χριστό, χορωδία βυζαντινή και ο ήχος να επιτείνει την μοναδικότητα αυτού του Έρωτος που τον έκανε να σημειώσει:  

"Δεν υποφέρω, δεν βαστώ στιγμή τον χωρισμό σου,
διότι καταφλέγομαι από τους ερωτός σου. Γλυκύτατέ μου Ιησού, βάλσαμον της ψυχής μου, αγάπη της καρδίας μου, αέρας της πνοής μου.
Φώς νοητόν, γλυκύτατον, ο έρως, η ισχύς μου, αγάπη πολυθαύμαστος, ο πόθος της ζωής μου".

Σε μας φαίνεται καταπληκτικό καθώς δεν μας έχει συμβεί να πεθαίνουμε και να ξαναζούμε από έρωτα Θεού. 
Όμως για κείνον τον ασκητή δεν ήταν παρά ο μοναδικός τρόπος να διανύσει την εδώ ζωή στα φρικτότερα μέρη του Αγίου Όρους και να φτάσει στην αισιότητα και την οσιότητα του αγίου ανταμώματος. Αυτός κατάλαβε νωρίς και είχε χρόνο πόνου, γονατίσματος, μετάνοιας και ευλογίας. 

Εμείς αργούμε. Πολύ. 

Γι΄αυτό και έρχεται ο ίδιος ο Κύριος σε μας, με νέους Αγίους, νέες χαρές, νέες γνωστοποιήσεις για αφίξεις στον Παράδεισο θα τολμούσαμε να πούμε. 

Όπως πηγαίνεις να βρεις το κακότροπο παιδί σου, όπως στην παραβολή του Ασώτου, όπως αναπαύεται η Αγάπη Του που έχει ονοματισθεί σε καθενός μας το όνομα.

Ευτυχώς το ψηλαφούμε αυτό.....

Έξω από το Μέγαρο Μουσικής, στην μεταμεσονύκτια ψύχρα, περιμέναμε το πούλμαν, βλέπαμε τους δεσποτάδες, τους ιερείς, τα ράσα καλογραιών και καλογήρων να ανεμίζουν στα σκαλιά και αγαλλιάζαμε "αυτός είναι ο αληθινός κόσμος" !

Λίγο πιο κει υπουργοί, βουλευτές, πρεσβευτές, σπουδαίοι άνθρωποι....
Δεν μας απασχόλησαν ιδιαίτερα.

Όταν το πούλμαν άρχισε να κυλά ήρεμα στον σιωπηλό δρόμο της επιστροφής, μέσα μας έπαιζαν ψαλτικά και ακούγονταν, με τρέλα, τα κουδουνάκια ενός αθέατου δοξαστικού θυμιατού.

                                    ΕΛΕΝΑ