Εκείνος ήταν έτοιμος. Εγώ,όχι...

Εις μνημόσυνον...

Πέρασαν 14 χρόνια... 
Εκείνο το μεσημέρι έπαιζε το ραδιόφωνο αυτό το τραγούδι... 
("η ψυχή μου θα σαλπάρει στα νερά τα σκοτεινά και η παλίρροια θα με πάρει και δεν θα με δεις ξανά...")
Είχε ζητήσει να δει το παιδί, αλλά δεν του το πήγα. 
Πώς να πάω ένα μωρό 17 μηνών μέσα στους αρρώστους; 
Έδειχνε να έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο, ήταν καλοδιάθετος και χαμογελαστός. 
Θυμάμαι κοίταξε την πελώρια κοιλιά μου και μου είπε: 
"Ώστε είσαι πάλι έγκυος;" 
Του φαινόταν απίστευτο! 
"Κάνε λίγη υπομονή μπαμπά -του είπα-και σε 2 μήνες θα την γνωρίσεις.." 
Με κοίταξε με βαθιά πονεμένη θλίψη και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά χωρίς να μιλήσει.
Αυτός το ήξερε πως θα φύγει, εγώ όχι... 
Εκείνο το βράδυ η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά,την ώρα που μιλούσε σε συγγενείς.
Κατά έναν περίεργο τρόπο,είχε "κλείσει" όλες του τις εκκρεμότητες.
Είχε συμφιλιωθεί με χείμαιρες που τον κυνηγούσαν μια ζωή, είχε κατανοήσει... 
Εγώ όχι. 
Ήταν έτοιμος. Εγώ όχι. 
Ήθελα να έρθει πίσω στο σπίτι να δει τι όμορφο που το είχα κάνει με την ανακαίνιση, γιατί όταν έφυγε για το νοσοκομείο, είδε να γκρεμίζουν και αναστατώθηκε πολύ-είχε κάνει τόσους κόπους για να το κτίσει... 
Ήθελα να γυρίσει σπίτι και να του μιλήσω.
Τα φάρμακα τον είχαν κάνει σαν φυτό... 
Εκείνος όμως ήταν έτοιμος να φύγει. Εγώ όχι. 
Ούτε να το πιστέψω ήθελα,ούτε να το αποδεχτώ. 
Κανόνισα τα της κηδείας και κατόπιν τα του μνήματος. 
Ένιωθα χρέος γιατί λόγω εγκυμοσύνης και μωρού,δεν είχα συντρέξει στα των νοσοκομείων... 
Αυτό το πένθος δεν πρόλαβα να το ζήσω ποτέ ολοκληρωμένα και μου βγαίνει σε δόσεις. 
Κάτι σαν έντοκο μακροπρόθεσμο δάνειο... Κάναμε τα 40 και μπήκα να γεννήσω. 
Βγήκα από το μαιευτήριο με καφέ και δεν ξαναφόρεσα τα μαύρα.
"Δεν επιτρεπόταν για τα μωρά..." 
Ο πεθερός μου επέμενε να βγει η μικρή Ασημίνα, επειδή τον πατέρα μου τον φωνάζανε Σίμο. 
Τι σχέση είχε το ένα με το άλλο; 
"Θα κάνω έναν γυιό και θα τον βγάλω Σίμο" επέμενα εγώ, λες και το ήξερα... 
Πολύ σύντομα και με περίεργο τρόπο, ήρθε και ο Συμεών, για να καταχωνιάσει ακόμη πιο βαθιά τη θλίψη εκείνης της απώλειας, πίσω από τόνους φροντίδας, χαράς, ευθύνης και κούρασης. 
Δεν έχω παράπονο. 
Η ζωή προχωρά, αλλά κάτι τέτοιες ώρες, ξεπροβάλλουν τα "χρεωστούμενα", βλέπετε εκείνος ήταν έτοιμος. 
Εγώ, όχι.

Της Ελισάβετ Πλαμάδα

                                                             ~ Στη μνήμη του Σίμου...

* "συν αυτώ" ΥΓ:
Με το απίθανο αυτό κείμενο της Ελισάβετ συνοδεύουμε "εις μνημόσυνον αιώνιον" και την ψυχή του δούλου του Θεού Μιχαήλ, που σήμερα το πρωί, έσπευσε να συναντήσει τον Πατέρα του τον Στέφανο και τη Μάνα του τη Στάσα...