Λάμπει μέσα μου ...

 Τούτη τη στιγμή μ' έναν ήλιο φθινοπωρινό
που παίζει σαν μικρό παιδί κρυφτό με τα σύννεφα,
εγώ στέκομαι μπροστά στο λευκό χαρτί ανήμπορη.
Κύματα οι σκέψεις.
Ναυαγούν οι λέξεις.
Ζούμε σε μια εποχή όπου δειλιάζει το καλό,
το δίκιο, το ταπεινό, το ανθρώπινο.
Νικητήριες κραυγές ακούγονται
γεμάτες έως την τελευταία χορδή τους
με αυτοαναφορικότητα, κακία, οργή, αδικία, έπαρση.
Λυπάμαι, φοβάμαι, θυμώνω
και είναι σαν εκούσια να βουτώ στα πιο θολά νερά της άρνησης.
Κι όμως κάτι μέσα μου σιγοψιθυρίζει
πως υπάρχει ένα χαμένο σημείο
όπου βρίσκεται όλη η δύναμη,
όλη η ελπίδα, όλη η πίστη.
Ακούω με προσοχή και μένω εκεί σιωπηλή.
Οι χτύποι της καρδιάς πιο ευκρινείς
να δείχνουν άλλη οδό, άλλο τρόπο.
Η ψυχή που δεν αντέχει το σκοτάδι
αναζητά με αγωνία εκείνη την αχτίδα
που θα ξεπεταχθεί μέσα από μια κρυμμένη χαραμάδα
και θα διαλύσει με το φως της
ό,τι με αποθάρρυνε,
με απογοήτευσε,
μου αφαίρεσε τη δύναμη που δίνει η ζωή,
τη χαρά να ζω κι όχι μόνο να υπάρχω.
Χωρίς βιάση ανοίγω τα παράθυρα της ηρεμίας
και βλέπω να μπαίνει ο ήλιος της εσωτερικής πληρότητας.
Μονολογώ: Ναι! « Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ.
Μα ωστόσο λάμπει»*

Αγγελική Γιαννοπούλου

___________

* Ο. Ελύτης