Η Κυριακή της απαγόρευσης (από τον μπάρμπα μας)

Όλοι στις απερίγραπτες περιστάσεις που ζούμε, ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε.

Σε μας ο καλός Θεός, εδώ και καιρό, μας "έχει παραχωρήσει" έναν μπάρμπα...

Σε αυτόν απευθυνθήκαμε σήμερα το πρωί της Κυριακής, που για πρώτη και ελπίζουμε και μοναδική φορά, αντί να την ζήσουμε ως "Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως", την βιώσαμε ως την "Κυριακή της απαγορεύσεως".

Και τα γράψαμε τα λόγια του. 

Για εμάς.

Για εσάς.

Για όλους μας.

Μια διαφορετική "συνέντευξη"...

- Πως το πέρασες αυτό το πρωτόγνωρο πρωινό μπαρμπούλη μας; Ψάχνουμε κάτι για να ενισχυθούμε. Πες μας!

- Καλημέρες βλογημένες σε όλους σας γιε μου! Από που να στα πιάσω; Να στα πιάσω από το βράδυ; Τι θες;

- Πιάσ΄τα απ΄όπου θες, μπάρμπα μου! Σα να σου παίρνουνε συνέντευξη.

- Μακρυά από μένα αυτά παλλικάρι. Στα έχω πει από τότες που ξεκίνησα να σας στέλνω και να σας μιλάω και άλλη φορά δεν θα στα ξαναπώ. Ούτε τηλεφωνήματα απ΄αλλού, ούτε από ποιο χωριό, ούτε τίποτις. Δεν θα με μαρτυρήσεις. Μου το ΄χεις υποσχεθεί.

- Τα έχουμε πει αυτά, μπαρμπούλη. Και τον λόγο μας τον κρατάμε. Και ο κόσμος που σε διαβάζει τα γνωρίζει αυτά. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν. Μην σε ανησυχήσει αυτό ξανά.  Έλα λέγε μας. Αλλά αναλυτικά σε παρακαλώ. Με λεπτομέρειες.

- Καλά γιε μου. 

 Το Σάββατο το απόγιομα πήγα όπως όλα τα χρόνια και καθαρίστηκα. 

Όλη τη βδομάδα με τα ζωντανά. 

Καταλαβαίνεις. 

Πως να ξημερωθείς τη μέρα του Θεού; Λερωμένος; 

Και τι να λέει που δεν θα πήγαινα στην Εκκλησιά; 

Έκανα το μπάνιο μου το λοιπόν. 

Και σαν βράδιασε, πήρα να κάνω το Απόδειπνό μου, όπως κάθε βράδυ. 

Με το βιβλίο στο΄να χέρι και με το κομποσχοίνι στ΄ άλλο.

Όχι σκέτο το Απόδειπνο. 

Με το καντηλάκι μου, τα κεράκια μου, το θυμίαμά μου και τους Χαιρετισμούς της Παναγιάς μας.

Μόλις τέλεψα, είχε πάει 10 παρά.

Πήγα τσίμπησα κάτι ελιές και λίγο βρεμένο ψωμάκι του Θεού. 

Έτοιμος για το ραντεβού της προσευχής στις 10. 

Και να σου πω: 

Καραμέλα το΄χω κάνει εκείνο το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον κόσμο σου".

Όλη μέρα το πιπιλίζω στο στόμα μου. 

Άλλη χάρη έχει όμως όταν την κάνουνε μαζί αυτήν την προσευχή τόσοι αμέτρητοι Ορθόδοξοι, να πούμε, νοματαίοι κλεισμένοι μπροστά στα εικονοστάσια τους μαζί με τις φαμίλιες τους.

Δεν ξέρω πόσο τηνε κράτησα.

Δεν κοιτάω πια τα ρολόγια.

Μέχρι να κουραστούν τα γέρικα τα γόνατά μου τηνε κάνω πια.

Γαλήνεψε η καρδιά μου, πιτσιρίκο!

Έπεσα και αποκοιμήθηκα σαν το πουλί.

Ξύπνησα από μόνος μου όπως κάθε μέρα.

Νίφτηκα και ετοιμάστηκα.

Ντύθηκα τα κυριακάτικά μου.

Και τα καλά παπούτσια.

Αυτά που ΄χω για την κηδεία μου.

Χτενίστηκα.

Έβαλα και κολώνια.

Και κάθησα αντί για το στασίδι της Εκκλησιάς μας στην καρέκλα μου απέναντι από την τηλεόραση.

Τι να κάμω; 

Μπόραγα κι αλλιώς να κάμω;

Κυριακή μέρα του Θεού!

Παρακολούθησα εκείνη την Λειτουργιά από τον Άγιο Ευστάθη στη Νέα Ιωνία, εκεί στην Αθήνα σας.

Όμορφη εκκλησιά!

Δεν έχω πάει. 

Καθόμαν όποτε έπρεπε.

Σηκωνόμουνα όποτε έπρεπε.

Γονάτιζα όποτε έπρεπε.

Είπα και το "Πιστεύω" και το "Πάτερ ημών", όπως είπε το παλλικαράκι ο διάκος, να πούμε εμείς που παρακολουθάμε από το σπίτι.

Και σαν ήρθε η ώρα του "Μετά φόβου" να στο πω:

Λιγώθηκα. 

Ζήλεψα. 

Έναν κοινώνησε.

Ο Δεσπότης ο νέος, ο ψηλός μάζεψε στα γρήγορα το Άγιο Ποτήρι μέσα στο Ιερό.

Κι του λόγου μου ο γέρος, είπα μέσα μου, όχι φωναχτά.

Στη Λειτουργία είμαστε.

"Χριστούλη μου, εσύ άμα θες, και έτσι, από δω που ΄μαστε μας κοινωνάς. 

Αφού δεν μας αφήνουνε να ΄ρθούμε εμείς σε Σένα, Έλα Εσύ σε μας τους φτωχούς κι αναγκεμένους.

Άμα θες κι άμα πρέπει".

Έτσι του ΄πα του Χριστούλη.

Εκείνος άμα θέλει, δεν μπορεί να κάνει αυτό που για μας φαντάζει αδύνατον;

Και μετά κάνανε την Ακολουθιά της Προσκυνήσεως του Τιμίου Σταυρού, να πούμε.

Πιάστηκε η ψυχή μου στ΄ άδεια τα στασίδια που ΄βλεπα. 

Πιο πολλές να ΄ταν οι κάμερες από τους ανθρώπους μου φάνηκε.

Είπε και δυο λόγια ο Δεσπότης και είπε το "Δι΄ευχών".

Και αμέσως το κανάλι, δευτερόλεπτα δεν περάσανε, έβαλε "Της Ελλάδας τα παιδιά", λέει.

Βιαζότανε, φαίνεται, να μπει στο κανονικό του πρόγραμμα. Μη χαθεί ούτε λεπτό.

Την έκλεισα.

Και πήγα να πάρω τον αγιασμό μου και το ξερό μου τ΄αντίδωρο. 

Όπως κάθε πρωί.

Και μετά να βάλω δυο μπουκιές στο στόμα μου.

Πόσες λεπτομέρειες να σου ΄λεγα ακόμα;

Είσαι εντάξει τώρα;

Τι σου έδωκε όλο τούτο το κατεβατό από τη ζωή ενός γέρου δεν μπορώ να το καταλάβω.

- Άφησέ το σε μας μπάρμπα μου που το καταλαβαίνουμε. Ασ' το σε μας. Πολύ σε ευχαριστούμε!

- Την ευχή μου να τους πεις.

- Θα την πω μπάρμπα. Θα την πω.

Καλή σου μέρα!

- Ο καλός Θεός να σας έχει υπό την προστασία του.

Και να μην φοβάστε τίποτα. 

Μέσα όμως να τους πεις, ναι;
Από αύριο το πρωί μόνο με άδεια θα βγαίνουμε, τ΄ακούς;

Να περάσει το κακό.

Άιντε καλημέρες ολούθε!

Από τον μπάρμπα σας...