Δυο φτεριές δρόμος...

Χθες αργά το βράδυ μας έστειλε ο μπάρμπας.

Επίκαιρος.

Σας το παραθέτουμε.

Και πάλι έτσι, αυτούσιο και αδιόρθωτο.

Εμείς οι "συν αυτώ" μόνο την κάρτα του σκαρώσαμε.

"Άκου να σου πω γιε μου.

Επειδείς η γέρικη καρδιά μου δεν πείθεται από τα γιατρικά και πονά.

Κι όχι μοναχά από τα παλιά, τα ολόδικά μου παθύματα.

Αλλά κι απ΄τα τωρινά τα χαϊρια μας.

Και στα τώρα για την ακρίβγια δεν πονά έτσ΄απλά,

μα μ΄όλα τούτα που σηκώνει η καμπούρα μας, 

πα΄να σπάσει απ΄την ταλαιπώργια της.

Κι ούτε να στο γράψω το γιατί μαζί μ΄όλα τούτα π΄αραδιάζω δεν θέλω. 

Για να μην συχγυστώ και πάλε.

Και όχι. 

Δε εννοάω τα μικρόβγια και τα υπόλοιπα δινά. 

Ξυπνιός είσαι και καταλαβαίνεις.

Άκου με, το λοιπό, τι έπαθα στ΄απόψε.

Είπα και του λόγου μου.

Μοναχός δεν είμαι.

Μα μονάχος μου είμαι.

Να κάμω υπακοή, τα βράδγια μου από δω και πέρα στις 10 ακριβώς, όσο ακόμα τα΄χω τα λογικά μου, στο ραντεβού, να πούμε, που φτιάκσανε με τον Μεγαλοδύναμο όλοι του κόσμου ετούτου οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να΄μαι κι ελόγου μου μέσα.

Έτσι έκαμε από παλιά, μπορεί και να το ξέρεις, κι ο Άγιος του τόπου μας, 

ο Γερο Πορφύρης.

Το΄καμα από τα προψές στα σοβαρά, που τ΄άκουσα κι από τα παρακαλετά των Δεσποτάδων μας, που ζήλεψαν τους πιστούς μας και το΄πανε κι εκείνοι.

Και να στ΄ομολογήσω βρε παιδί, δεν ξαλάφρωσα.

Βάρυνε πολύ η καρδιά μου απ΄όλα τούτα που ακούω και βλέπω.

Αλλά κι η προσευχή μου δεν ήταν καθαρή και ανεπιρρέαστη, να πούμε.

Μέχρι τα΄πόψε, στις 10 ακριβώς.

Άκου ν΄ακούσεις.

Για καθένα "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον κόσμο σου" 

που΄βγαινε από το στόμα μου,

από κάτω σαν τις ταμπέλες που βγάνουν στα δελτία των ειδήσεων ένα πράμα, έβγαινε κι ένα 

"Στις απρόοοπτες περιστάσεις μη μ΄αφήσεις να ξεχάσω πως όλα παραχορούνται από Σένανε".

Μόνο του.

Χωρίς να το θέλω.

Και η καρδούλα μου γαλήνεψε.

Κι ένιωσα για κείνες τις λίγες στιγμές μια σιγουριά...

Πως θα το βάλει το χέρι του ο Θεός 

και θα τα φέρει όλα από τα κάτω στα επάνω.

Στα σίγουρα, σου λέω.

Κι ένιωσα να, σαν εκείνο το παιδάκι, που στην λιτανία με τις Εικόνες και τ΄Αγια τα λείψανα, που κάναν κάποτε στο χωριό του που΄χε τόσον καιρό να βρέξει και ξεράθηκαν τα πάντα, 

ήτανε το μόνο που΄χε πάρει ομπρέλλλα μαζί του.

Και σαν έστειλε ο Θεός μόλις τελειόσανε την μπόρα του και τους κατάβρεξε όλους μέχρι το μεδούλι, ήταν και το μόνο που δεν καταβράχηκε.

Και πολύ το΄χε χαρεί και περιέπαιζε τους άλλους. 

Και τους πιστούς.

Και τον παπά.

Πολλά χρόνια την εδιάβαζα ετούτην την προσευχή από ένα λευκό χαρτάκι που μας είχανε δώκει με την κυρά μου όταν ζούσε ακόμα, στο φεβγιό από μια Εκκλησιά.

Ρώσοι σα να την είχανε γράψει θυμούμαι.

Με τα χρόνια έλιωσε τ΄άμοιρο το χαρτάκι και το΄χασα από τα χέρια μου.

Η προσευχή έμεινε όμως μέσα στο κεφάλι μου.

Και ένιοσα, βρε παιδί, πως 

η επιθυμιά που΄χω από τότε που΄μεινα μονάχος μου σε τούτη τη ρημάδα,

να πεθάνω δηλαδής μέσα στην Εκκλησιά, 

μπορεί και να γίνει πραγματικότιτα.

Και να μου το κάνει το χατήρι ο Θεός.

Να πεθάνω μέσα στην Εκκλησιά.

Πριν βγεις όξω στην αμαρτία και στα πάθια του κόσμου 

και γίνεις ένα με δάφτα.

Γιατί, σαν πεθάνει κανείς μές στο σπίτι του Θεού,

η πόρτα του Παραδείσου, 

κι ας είναι και προς τα πάνω, πόσα μέτρα να΄ναι παραπέρα;

Κοντύτερα από παντού σ΄ολάκερη τη γη μου φαίνεται πως θα΄ναι...

Και δω σπίτι του και κει σπίτι του.
Ξομολογημένος, Συχγωρημένος, Κοινωνημένος, Έτοιμος.
Με το δγιαβατήριο στο χέρι.

Να σε πάρουν οι Αγγέλοι και ο Καπετάν κυρ Μιχάλης, 

που έτσι κι αλλιώς εκεί μέσα όλο φτερουγίζουνε και να σε πάνε προς τα πάνω. 

Δυο φτεριές δρόμος...

Τι λες και συ;

Επειδής μου΄χεις πει να στα λέω.

Αυτά για σήμερα.

υγ.

Αυτό το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον κόσμο σου" εκείνος ο λεβέντης ο Δεσπότης ο Μόρφου από την Κύπρο μας μας έβαλε να το λέμε, κι όχι οι δικοί μας, να το ξέρεις. 

Του το΄πανε Άγιοι, λέει, των καιρών μας πριν φύγουνε. 

Άμα μπορείς να τονε βρεις, ζήτα του για μένανε την ευχή του.

Και πες του, να κάμει προσευχή, Δεσπότης που΄ναι, να μου κάμει το χατήρι ο Θεός, ναι;

Κράτα γερά βρε.

Ο μπάρμπας σου...