Τώρα θα σε δω. Άσε το κομπολόι και πιάσε το κομποσκοίνι...

Έλα. Πες πρώτα και συ τη θεορία σου. 
Γκρίνιαξε. 
Πες τα παράπονά σου.
Φυσχιολογικά και αναμενόμενα.
Για τους σημερινούς που δεν φοβούνται τον Θεό.
Για τους χθεσινούς που ήταν αντίθεοι και στο΄λεγαν, αλλά τους άφησες να βγουν.
Για τους Δεσποτάδες που δεν πάτησαν πόδι.
Για τους παπάδες μας που φοβούνται τον φόβο των Ιουδαίων.
Για τον κυριούλη "που είναι στο κόλπο και εκεινούς που είν΄από πίσω του και του τα λέν και τα διαβάζει".
Δικαιολογίσου.
(Γιατί "εμείς είμαστε οι μόνοι που δεν φταίμε"...)
Θύμωσε.
Κλάψε.
Θυμήσου "τα χρόνια τα παλιά που πηγαίναμε μεγαλοβδομαδιάτικα στις Εκκλησιές μας".

Μα μόλις τα κάνεις όλα τούτα και ξεσπάσεις, 
παρ΄το απόφαση και ξεκίνα.
Γιατί το ξέρεις πια καλά.
Όσο και να σ΄έχουνε φλομώσει στο μπίρι μπίρι του "Μείνε μέσα"...
Σε αυτήν την φάση δεν γίνεται αλλιώς.
Και είναι και σωστό.

Αλλά, για να γυρίσει τούμπα η κατάσταση, θέλει δουλειά πολλή, το λέγει κι ο ποιητής.
Και η δουλειά δεν γίνεται πια από το κομπολόγι σου.
Τώρα να σε δω.
Τώρα να μας δω. Κι ο μπάρμπας μέσα.
Θα κάνουμε το σπίτι μας σπηλιά των Μακαββαίων ή ένα τηλεοπτικό στούντιο που θα μιλάμε νύχτα μέρα για την κατάσταση, χωρίς να λέμε τίποτα;

Τώρα θα φανεί τι σόι Χριστιανοί είμαστε.
Είμαστε από την φάρα των παλικαριών, που από τη σπηλιά τους μέσα φλέγονται στην προσευχή για να πείσουν τα Ουράνια ν΄αλλάξουνε τη γνώμη τους;

Ή στην κατηγοριά των νερόβραστων;
"Αρκεί να πιστεύεις μόνο και όλα θα πάν΄καλά.
Αγάπη μόνο.
Εγώ δεν κοινωνάω. Δεν ξομολογούμαι. 
Ούτε έκλεψα, ούτε και σκότωσα κανένανε. 
Πάω μόνος μου όμως, το ανάβω το κεράκι μου και βρίσκω παρηγοριά.
Δεν πειράζει. Θα γλιτώσουμε και τα δώρα. Και το αρνάκι αντί στη σούβλα, θα το βάλουμε στον φούρνο".
Γιατί αυτό είναι το θέμα μας...
Πως θα φάμε το αρνάκι τώρα που θα πινοκιοποιηθεί και το σούβλισμα;

Άκου.
Στα σοβαρά τώρα.
Είναι η μεγάλη ευκαιρία σας.
Έτσι όπως τα καταντήσαμε τώρα τα πράματα.
Όχι στα λόγια.
Ειδικά σε σας που χετε μικρά ή και κομμάτι μεγαλύτερα παιδιά.
Στρέψ΄τα στην προσευχή.
Δείξ΄τους γιατί το κομποσκοίνι που όλα τους φορούν δεν είναι διακοσμητικό.
Μάθε τα.
Το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με".
Το "Παναγία Θεοτόκε σώσε μας".
Το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον κόσμο σου".
Το "Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών".
Το "Παναγία Τριάς βοήθει μοι".
Το "Χριστός, Θεός, Σωτήρας".

Εξήγησέ τα.
Όχι με λόγια πολλά, αν και δεν το μπορείς.
"Παιδιά μου, τα πράματα είναι σοβαρά.
Πιο σοβαρά από όσο τα λέει ο Σπύρος ο Παπαδόπουλος. Όχι με τον κορονογιό. Αλλά με το Πάσχα μας. Δεν θα πηγαίνουμε τη Μεγάλη Βδομάδα που΄ρχεται στην Εκκλησιά μας. Για να το πουν οι μεγάλοι και πιο σοβαροί από μας δίκιο θα χουνε. Θα κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή. Θα παίζουμε, θα διαβάζουμε, θα χαζολογάμε και λίγο, όπως το κάναμε μέχρι τα τώρα. Αλλά, σαν έρχεται η ώρα των Ακολουθιών, θα φοράμε όλοι τα ρούχα της Εκκλησιάς. Και σεις οι μικρότεροι και μεις οι μεγάλοι. Θα πλένουμε τα μούτρα μας. Γιατί θα πηγαίνουμε στο σπίτι του Χριστού. Και για φέτος, το σπίτι του θα΄ναι το σπίτι μας. Δεν είναι ωραίο; Δεν είναι βολικό; Μόνο για φέτος μας το παραχωρεί ο Χριστούλης μας αυτό το προνόμιο. Από του χρόνου, δεν θα χωράμε πάλι στις Εκκλησιές μας. 

Θα μαζευόμαστε το λοιπόν, όλοι εδώ κάτω από το εικονοστάσι μας.
Θα θυμιάζουμε.
Θα ανάβουμε το κεράκι μας που θα κρατάει για όλους μας η μαμά (μη λερώσουμε τον κόσμο όλο ή πάρουμε και καμιά φωτιά).
Θα παίρνουμε τα βιβλιαράκια που πάντοτε έχουμε στα χέρια μας τέτοιες μέρες. 
Και θα σιγοδιαβάζουμε και μεις ακούγοντας στο ραδιόφωνο τις ακολουθιές. 
Και μόλις το ακούσουμε το "Δι΄ευχών", ξαναγυρνάμε στο παιχνίδι μας".

Το καρπούζι τώρα είναι στα χέρια σας.
Θέλετε να είστε τα παιδιά του Θεού, οι αετοί σα να λέμε, που τα αετόπουλά σας θα κοιτάνε και θα κράζουνε εκεί θεόρατα ψηλά; Τόσο που να μην αντέχει τις φωνές τους πια ο Ουρανός;
Ή θα καταντήσετε να΄στε τα όρνια και σεις και τα παιδιά σας που όλο κάτω θα΄στε κι όλο κάτω θα κοιτάτε ν΄αρπάξετε και να φάτε ότι θ΄απομένει από τ΄αποφάγια και τα λόγια των αλλονών που μιλάνε και ξημεροβραδιάζονται στις τηλεοράσεις τους ακόμα και τις Μεγάλες Πέμπτες και τις Μεγάλες Παρασκευές που΄ρχονται και φτάνουν;

Το λοιπόν.
Άσε το κομπολόι και πιάσε το κομποσκοίνι...
Όλον αυτόν τον καιρό, δεν θα σε βλέπουνε τα παιδιά σου στο κινητό και τον υπολογιστή όλη τη μέρα. 
Κλείσ΄τα την Αγία Εβδομάδα τα ρημάδια. 
Μα θα σε βλέπουνε στα γόνατα. 
Μην τους το λές. 
Μη το δγιαδίδεις. 
Μη το προαναγκέλεις. 
Κάντο μυστικά. 
Τα παιδιά σου θα το καταλάβουνε. 
Κι αν το κάνεις έτσι, η προσευχή σου θ΄ανέβει στον Ουρανό σαν το θυμίαμα που κάθε μέρα θα ανάβεις. 
Και θα σ΄ακούσει ο Χριστός, μαζί με τόσες άλλες αναρίθμητες προσεφχές σαν την δικιά σου.
Και θ΄αλλάξει τα πράματα.
Δεν θα την καταστρέψει τη Νηνευί μας, όπως το΄χει ίσως αποφασίσει.
Το πως δεν το ξέρω.
Ένας μπάρμπας μονάχος είμαι που μου ζήτηξες να σου πω πως τα βλέπω τα πράματα από δω και πέρα.
Στα πα το λοιπόν.
Σου άδειασα εδώ όλο το κεφάλι μου.

Τώρα θα μας δω που περνιόμαστε για παλικάρια του Χριστού, γω κι εσύ και η συνομοταξία σου.
Στις λειτανίες που θα γίνονται αυτόν τον καιρό στα σπίτια μας για την πνευματική την ξηρασία που μας δέρνει, θα πέρνουμε μαζί τις ομπρέλες μας ή θα κουβαλάμε μόνο τις επιφυλάξεις μας;

Άιντε!

Και καλήν Ανάστασην!

* ο μπάρμπας σου.-

~ Σημ: Στο κείμενο που μας έστειλε ξημερώματα ο μπάρμπας, οι "συν αυτώ" προσθέσαμε μόνο τις εικόνες...