* 127 γιατροί, 7 φαρμακοποιοί και 105 κληρικοί νεκροί. Όλοι στο βωμό του καθήκοντος

Γράφει η Χρύσα Δαμιανάκη, μια Ορθόδοξη χριστιανή που ζει στην Ιταλία και εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Σαλέντο :

Συγκλονίζομαι βαθιά, Κύριε, αναλογιζόμενη ότι ανάμεσά τους είναι 127 γιατροί, και μερικοί νοσηλευτές και εθελοντές, αλλά επίσης 7 φαρμακοποιοί και 105 ιερείς!
 

Όλοι σχεδόν από τις πόλεις της Λομβαρδίας, το Μιλάνο, την Μπέργαμο, την Κρεμόνα, αλλά και από την κοντινή Εμίλια Ρομάνια, και τις πόλεις της Πάρμα και Μπολόνια.

Στους γιατρούς που χάθηκαν συγκαταλέγονται και δυστυχείς συνταξιούχοι που κλήθηκαν στα όπλα, αλλά τους περίμενε ο θάνατος, γιατί ο εξοπλισμός προστασίας στα νοσοκομεία ήταν λιγοστός, ή ανεπαρκής.

Και ακόμα ιερείς, σχεδόν όλοι από την Λομβαρδία, εκτός από έναν που κατάγονταν από το Σαλέρνο της Καμπανίας.
Τούτος ήταν το σαρανταπεντάχρονο παλληκάρι του Χριστού, ο Ντόν Αλεσάντρο Μπρινιόνε.
 

«Πόσες και πόσες κηδείες έκανε στα μέρη τούτα της Καμπανίας που είχαν πληγεί από τον ιό. Κανένα κάλεσμα δεν αρνήθηκε για να τελέσει την εξόδιο ακολουθία, παρόλο ότι ήξερε, και όλοι ξέραμε τον μεγάλο κίνδυνο μετάδοσης του ιού», έγραψε για αυτόν ο συνεφημέριος του Ντόν Λουίτζι Πιέρρι, της ενορίας του Ατσέρνο της Καμπανίας.

 

«Και τώρα που κείτεται νεκρός, κανένας δεν παραστέκεται στην κηδεία του».

Ένας άλλος ιερέας από την Μπέργαμο, ο Ντόν Τζιουσέπε Μπεραρντέλλι, αρνήθηκε στο νοσοκομείο της πόλης όπου μεταφέρθηκε χτυπημένος από τον ιό, να του βάλουν τον αναπνευστήρα, αν και υπέφερε φρικτά από την δύσπνοια που του είχε προκαλέσει η πνευμονική βλάβη.
«Εγὠ είμαι εβδομήντα δύο χρονών, είπε στους γιατρούς, δεν πειράζει και αν πεθάνω. Βάλτε τον αναπνευστήρα σε κάποιον νέο για να ζήσει!».

Έτσι και έγινε. Και ο Ντόν Φάουστο Ρεσμίνι, που περιέθαλπτε επί εικοσιπέντε χρόνια ναρκομανείς, και φρόντιζε φτωχούς, έχοντας στήσει μιά πρόχειρη σκηνή έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Μπέργαμο, και που σε τούτες τις αποφράδες μέρες δεν έπαυε να τελεί το χρέος του ως γνήσιος Σαμαρείτης, το φέρετρό του τώρα τοποθετήθηκε τιμητικά μπροστά στη σκηνή του, αλλά κανείς δεν πλησίασε από φόβο να δώσει τον ύστατο χαιρετισμό.

Τούτο το τελευταίο περιστατικό διηγήθηκα με λιγμούς στον πνευματικό μου π. Γ. Δ., για να ακούσω και να παρηγορηθώ πως δεν «ήταν μόνος ο καλός Λευίτης: Άγγελοι Κυρίου, φέροντας στεφάνια, είχαν περιβάλλει το φέρετρό του...».
 

Τις ιστορίες της ζωής αυτών των συγχρόνων μαρτύρων της πίστεως συλλέγει τώρα ένας ιερέας, ο Μάουρο Λεονάρντι, που έχει διακριθεί και ως συγγραφέας.
«Όλοι όσοι πέθαναν», είπε ερωτώμενος από δημοσιογράφο, «ήταν πολύ αγαπητοί στο εκκλησίασμά τους και είχαν ανέκαθεν αφιερώσει τη ζωή τους στο πλησίον, ιδιαίτερα στους αδυνάτους».
Μια ολόκληρη στρατιά Ιταλών ιερέων, γιατρών και νοσηλευτών που πάλεψαν ως ήρωες και πέθαναν ώς μάρτυρες.

Ποιός δεν θα μνημονεύει την νοσοκόμα Λυδία Λιόττα του νοσοκομείου της Μπέργαμο, που αν και σε δεινή κατάσταση από την νόσο, δεν σταματούσε μέχρι την τελευταία της πνοή να υπηρετεί ασθενείς.

Ακόμα την Βιτσέντζα Αμάτο, διευθύνουσα του Τομέα Δημοσίας Υγείας και Πρόληψης, ένα ακόμα θύμα του καθήκοντος˚ αλλά και τον ηρωϊσμό της νεαρής ιατρού Κιάρας Μπονίνι, που μόλις αποθεραπεύτηκε από τον κορωναιό στο νοσοκομείο της Άκουϊλα, όπου εργαζόταν, ζήτησε και αποσπάστηκε στο νοσοκομείο της γενέτειράς της, της Μπέργαμο, προκειμένου να συνδράμει τους συναδέλφους της.

Ας είναι αιώνια η μνήμη όσων θυσιάστηκαν, και φωτεινό το παράδειγμα όσων παραδόθηκαν άνευ όρων στις επιταγές του καθήκοντος.
 

Η χώρα ετούτη τους οφείλει μεγάλη τιμή και πρέπει να αναρτήσει τα ονόματά τους, ώστε η ιστορική μνήμη να καίει αιώνια ως λιβάνι μπροστά στο θυσιαστικό έργο τους ...