Πώς μπορώ να μπω στον ‘’σπίτι’’ του Αη Νικόλα και να μην φιλήσω την εικόνα Του με τον λογισμό ότι την έχουν φιλήσει κι άλλοι;

Πως μπορώ να μπω
στον "σπίτι" του Αή Νικόλα
(του προστάτου του χωριού
που διακονώ)
και να μην φιλήσω την Εικόνα Του
με τον λογισμό ότι
την έχουν φιλήσει κι άλλοι;
 

Να μην ασπαστώ
την Δόξα του Θεού
μέσα σ’ Αυτήν;
Συγνώμη,
μα με την υπόκλιση
δεν "χορταίνει" η ψυχή μου….
 

Θα μπω στο Ιερό Βήμα
που φυλάσσεται
το σεπτό Λείψανο του Αγίου
και θα το προσπεράσω
έτσι απλά;
 

Δίχως να το σφίξω
στην αγκαλιά μου,
παρακαλώντας Τον
για τα πάντα και τους πάντες;
 

Θα πλησιάσω
το Σαβανωμένο Σώμα Του
(λόγω της Αποκαθήλωσης)
και δεν θα καταφιλήσω
τους Αχράντους πόδας Του
επειδή μπορεί ενδεχομένως
να Τον έχει προσκυνήσει
ο ευλαβής νεωκόρος;
 

Στον όρθρο της Κυριακής
μετά την ανάγνωση
του εωθινού (πρώτου) Ευαγγελίου
ο ιερέας εξέρχεται
του ιερού Βήματος
κρατώντας το ευαγγέλιο
για να το προσκυνήσουν οι πιστοί.
 

Τούτη η εκκλησιαστική κίνηση
είναι συμβολική,
ο μεν ιερέας
έχει την θέση του αγγέλου
το δε Ευαγγέλιο
είναι ο Αναστάς Χριστός
που παρουσιάστηκε
εν μέσω των μαθητών Του
(για αυτό και στέκεται
ο παππούλης στην μέση
περίπου της εκκλησιάς).
 

Πως μπορώ λοιπόν
να εξέλθω με Εκείνον
στα χέρια και να μην αφήσω
το πιστό να Τον ασπαστεί
(αφού για χάρη Του
έχει έρθει νωρίς-νωρίς);
 

Ποτέ δεν μου έβγαινε
να τείνω την χείρα
(ακόμα και σε εκείνες
της σούπερ γιαγιάδες που
εξανάγκαζαν τα εγγονάκια τους
να "πάρουν την ευχή του παππούλη")…
 

Μα από την άλλη πως θα αρνηθώ
σε εκείνην την ψυχή
που λαχταρώντας να λάβει
την Χάρι του Θεού
ασπάζεται την χείρα μου;
 

Κείνα τα χέρια
που πριν άγγιξαν Εκείνον
που είναι η Ανάσταση και η Ζωή
(Θεία Ευχαριστία);
 

Ή μήπως να βάλουμε το αντίδωρο
σε σακουλάκια μιας χρήσεως
και στην έξοδο του Ναού;

Συναντώ στο δρόμο
κόσμο τόσο "διψασμένο"
(συνάμα και ...πικραμένο)

 

Κάποιοι διστακτικά με ρωτούν:
"Πάτερ μου να πάρω την ευχή σου;"
Τι μπορεί να πει ένας παπάς;
"Α, παιδί μου,
κάτσε να σε θερμομετρήσω πρώτα;
ή πέρασε με μαντηλάκι πρώτα τα χείλη σου"

 

Μα μήπως τα σάρκινα (χωμάτινα) χέρια μου
προσκυνά κείνη την ώρα;
 

Όχι φυσικά,
την Ιεροσύνη του Χριστού
ασπάζεται και μεταλαμβάνει,
 

Εκείνην που αναξίως κουβαλά
τούτο το φθαρτό σαρκίο…

Και εκείνη την ψυχούλα
που φοβάται και τρέμει
μην την κατακρίνεις...
συμπόνα την...

Και για εκείνη
Αναστήθηκε ο Χριστός μας.

Ο καθένας με τον αγώνα του.

Μα, αν θες σε παρακαλώ,
μην αφήσεις κανένα φόβο
να δηλητηριάσει τις σχέσεις σου
(με τον Θεό και τους ανθρώπους)!
 

Δεν κρίνω κανέναν.

Σκέψεις μου
προσωπικές καταθέτω…
Ίσως κάπου να είμαι και λάθος.

'Ισως σκανδαλίζω και κανέναν.

«Συγχωρήσωμεν πάντα
τη Αναστάσει»!

Ιερατικοί συλλογισμοί.

π.Ioannis Papadimitriou

~ Σχόλιο Νώντα Σκοπετέα:

"Μετά φόβου Θεού"
Και να που έλαβε η λέξη την θλιβερή κυριολεξία της...
Μην πάρεις πάτερ, ούτε μια λέξη πίσω!!
Την Αλήθεια δεν θα την φοβηθούμε ποτέ!!
Ας μας δυναμώνει ο Χριστός μας προς τούτο!!
Χριστός Ανέστη!!!

* Άκουσε, αν θέλεις, και αυτό! Σχετικό.
Γιατί ΔΕΝ κινδυνεύουμε ἀπό τήν προσκύνηση τῶν Ἀγίων εἰκόνων καί τήν παραμονή μας στό ναό, 7-5-2020
~Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου