Στο ξεπροβόδισμα μιας επίσκεψής μου σ' ένα μοναστήρι και καθώς στεκόμουν στην πόρτα, ένας από τους μοναχούς μαζί με το χαμόγελό του άφησε στη χούφτα μου ενα σκοινάκι μαύρο.
Έτσι το λένε το φετίχ αλλιώς.
Ξέρω, αλλού πάει ο νούς σας στο άκουσμα της λέξης, όμως τί φταίει η κακομοίρα η λέξη αν εμείς, όταν την ξεστομίζουμε, σκεφτόμαστε ''από τη μέση και κάτω'' συνδιάζοντας μάλιστα τη σκέψη με ενα ελαφρύ ντροπαλό χαμογελάκι.
Μιλώ για την πλειοψηφία , γιατί υπάρχουν και άλλοι που δεν έχουν τέτοια θέματα και καλά κάνουν.
Από εκείνη την ημέρα λοιπόν το δικό μου αγαπημένο αντικείμενο, το δικό μου φετίχ, έγινε το κομποσκοίνι που κρατούσα στο χέρι μου.
Τριαντατρείς κόμποι ο ένας δίπλα στον άλλο σαν ένα μεγάλο κομπολόι που δεν καταλήγει σε φούντα αλλά σε ένα σταυρό.
Είναι φτιαγμένο απο μάλλινο νήμα και ο κάθε κόμπος αποτελείται απο 9 πλεγμένους σταυρούς , οι οποίοι συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των αγγέλων.
Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι - Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες - Αρχές, Αρχάγγελοι και Άγγελοι.
Πολύς κόσμος μαζεμένος μέσα σ ένα κόμπο και αν φανταστείς και τί δουλειά θέλει για να το φτιάξει κανείς, σίγουρα πρόκειται για ενα αντικείμενο που κρύβει μέσα του καλή πρόθεση και ενέργεια.
Με τέτοια πρόθεση το χρησιμοποιώ και γώ κάθε βράδυ που έχω ησυχία.
Το κρατώ στο χέρι μου και αρχίζω να περνώ έναν - έναν τους κόμπους σπρώχνοντάς τους με τον αντίχειρά μου και δημιουργώντας μια ροή μέσα στην παλάμη μου.
Κυκλικά περνούν και ξαναπερνούν οι κόμποι λέγοντας σε κάθε έναν από αυτούς μια μικρή ευχή.
Όταν τελειώνει ένας κύκλος και φτάνω στο σταυρό στην άκρη, ένας άλλος ξεκινάει όπως στη ζωή.
Πρόσωπα αγαπημένα έρχονται στο νού μου , κοντινοί και μακρυνοί συγγενείς, άνθρωποι που έφυγαν απ' τη ζωή, φίλοι και εχθροί γίνονται ένα.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν επικοινωνώ με το Θεό αλλά με τους ανθρώπους, όταν τους φέρνω στον νού μου και τους αφιερώνω καμιά δεκαριά κόμπους.
Δεν ξέρω τί πραγματικά συμβαίνει και να πώ την αλήθεια δεν με απασχολεί και πολύ.
Μου αρκεί που γαληνεύει το μέσα μου.
Κάποιες φορές όταν δεν με πιάνει ύπνος, βγάζω το χέρι μου έξω απ' το κρεβάτι παίρνω απ' το κομοδίνο το κομποσκοίνι και ξεκινάω τις ευχές.
Πολύ καλύτερος τρόπος από το να μετράς προβατάκια, το εγγυώμαι.
Σε δέκα λεπτά έχεις βυθιστεί χωρίς να το καταλάβεις σε έναν υπέροχο ύπνο, μαζί με όλα τα πρόσωπα που αγαπάς, μαζί με τον Θεό που πιστεύεις -αν πιστεύεις- και τα εννέα τάγματα των αγγέλων του και ξυπνάς την επόμενη στην ίδια θέση.
Εγώ έτσι ξυπνάω συνήθως εκτός και έχει προλάβει ο Φίξ ο σκύλος μου και με έχει ξυπνήσει πρώτος να τον πάω βόλτα.
Μια φορά στην προσπάθεια του να με κάνει να ξυπνήσω και καθώς είχε μείνει το κομποσκοίνι στο χέρι μου έξω απο το κρεβάτι και κρεμόταν, ο Φίξ πέρασε το λαιμό του μέσα στο κομποσκοίνι τυχαία, εγώ ξύπνησα και τον παρακολουθούσα να περιφέρεται στο σπίτι κάνοντας χαρές με το κομποσκοίνι στο λαιμό σαν παπάς.
Πάντοτε το έχω μαζί μου.
Είτε στην τσέπη είτε στο χέρι μου.
Ποτέ σε κοινή θέα φυσικά.
Αυτά τα πράγματα είναι προσωπικά.
Μόνο μια φορά αναγκάστηκα να το αποχωρηστώ για έναν ολόκληρο χρόνο.
Είχα φορέσει θυμάμαι ενα παλτό την άνοιξη του '12 γιατι έκανε κρύο, όταν γύρισα σπίτι έβαλα το παλτό στην ντουλάπα ξεχνώντας στη μέσα τσέπη το κομποσκοίνι.
Έφαγα τον τόπο να το βρώ, τίποτα.
Και το παλτό το έψαξα.
Άφαντο.
Το πήρα απόφαση πως χάθηκε.
Ένα χρόνο τον πέρασα με υποκατάστατα μικρά κομποσκοινάκια του εμπορίου που πουλάνε στο σύνταγμα κάτι τσιγγάνες ντυμένες μοναχές.
Τον επόμενο χειμώνα, όπως κατέβαζα το παλτό απο την πάνω ντουλάπα, το παλτό έπεσε κατα λάθος στο πάτωμα.
Σκύβω να το σηκώσω το πιάνω απο την ανάποδη μεριά, όχι από το γιακά, και νιώθω κάτι στο χέρι μου μέσα απο τη φόδρα.
Αστραπιαία γύριζω ανάποδα τη μέσα τσέπη του παλτό και ένα μικρό σκίσιμο μού αποκάλυψε την αλήθεια της εξαφάνισης.
Το ξανακράτησα στην παλάμη μου όπως εκείνη την πρώτη φορά στο μοναστήρι, που το πήρα απο το χέρι του μοναχού.
Έκατσα στο χαλί και άρχισα να περνάω τους πρώτους κόμπους φέρνοντας στο νού μου, αυτή τη φορά αυτόν που μου το χάρισε.
Να΄ναι καλά εκεί στην Αφρική που κάνει τώρα ιεραποστολή, είπα από μέσα μου και συνέχισα στο δεύτερο κύκλο ...
{Πρόκειται για το κείμενό μου, που δημοσιεύτηκε σήμερα στα ΝΕΑ, στη στήλη του Δημήτρη Μανιάτη '' Τα Φετίχ Μου ''}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου