Το διπλό δίχτυ ασφαλείας δεν λειτούργησε.
Σκίστηκε (προφανώς από κακή συντήρηση), και το κορμί του αξιωματικού έπεσε με δύναμη στο έδαφος.
Ήταν 24 ετών.
Για μια-δυο μέρες έγραψαν σχετικά οι εφημερίδες και τα blogs, και αυτό ήταν.
Το θέμα ξεχάστηκε.
Η υπόθεση όμως είχε συνέχεια.
Ο διοικητής της Μονάδας και ο υπεύθυνος εκπαιδευτής κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Τα κομματιασμένα σκοινιά ήταν μάρτυρες βαριάς αμέλειας.
Στο δικαστήριο όμως, υπήρχε ένας απρόσμενος μάρτυρας υπεράσπισης:
Η μάνα του άτυχου αξιωματικού!
Κανείς δεν την είδε ποτέ.
Δεν βγήκε στα κανάλια, ούτε στις εφημερίδες. Η κυρία Ελένη Λυκάκη.
«Δεν ζητώ την τιμωρία κανενός.
Κανένας δεν ήθελε το θάνατο του παιδιού μου.
Ζητώ μόνο να μην θρηνήσει άλλη μάνα εξαιτίας ενός λάθους...
Ο γιος μου τίμησε την πατρίδα, και αυτή τη στάση θα ήθελε να κρατήσω».
Αυτά είπε, μεταξύ άλλων, στο δικαστήριο. Λόγια που κανένας, εκτός αίθουσας, δεν πληροφορήθηκε καθώς κανένα μέσο ενημέρωσης δεν παρουσίασε το θέμα.
Στην αγόρευσή του ο στρατιωτικός εισαγγελέας ήταν καταπέλτης.
Κρατώντας στο χέρι του το κομμένο σκοινί, είπε στους κατηγορούμενους ότι με αυτό το σκοινί έπρεπε να τους κρεμάσει.
Και κατέληξε:
«Αυτή η γυναίκα σήμερα έδωσε σε όλους μαθήματα ήθους!».
(Το δικαστήριο τελικά αθώωσε τους κατηγορούμενους).
Στον τάφο του 24χρονου παλικαριού είναι σκαλισμένες λίγες λέξεις.
Κρατάω αυτές:
«Γιε μας… Για την πατρίδα τα νιάτα σου!»
(ευχαριστώ για τις πληροφορίες την εξαδέλφη του Γιώργου Λυκάκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου