"Κρίμα δεν υπάρχει κάποιο κόμμα να δώσει ελπίδα σ' αυτόν τον λαό", μου έλεγε ένας φίλος σήμερα το πρωί...

 

"Κρίμα δεν υπάρχει κάποιο κόμμα να δώσει ελπίδα σ' αυτόν τον λαό",
μου έλεγε ένας φίλος σήμερα το πρωί.
Αυτό είναι ακριβώς, που με κάνει να πετάω απ' τη χαρά μου.
Περάσαμε τη ζωή μας ελπίζοντας ότι κάποιο από τα μικρά ή μεγάλα κόμματα θα αλλάξει την κατάσταση.
Μόλις έπαιρνε μέρος της εξουσίας αισθανόμασταν, όπως η εγκαταλειμμένη Μάρθα Βούρτση.
Ζούμε πλέον σε εποχή πολιτικού κυνισμού.
Τα σημερινά κόμματα μπορούν να διαφωνούν μόνον για το αν τα παγκάκια της πλατείας συντάγματος θα βαφτούν ροζ, πράσινα, μαύρα, κόκκινα ή μπλε.
Δεν διαφέρουν σε τίποτα.
Ήρθε ο καιρός να ψάξουμε μέσα μας.
Εκεί βρίσκονται οι λύσεις.
Κάποτε γυρνώντας από μια διαδήλωση είδα ένα φέρετρο στην είσοδο της πολυκατοικίας που έμενα.
Εξαφανίστηκα για δυο βδομάδες φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός συναδέλφου.
Δεν άντεχα την θέα του θανάτου.
Εγώ που πάλευα να αλλάξω το κόσμο.
Σήμερα ο ίδιος θάνατος μάς σημαδεύει από παντού.
Από τις δηλώσεις των πολιτικών, από τις κάνες των τηλεοράσεων, από την ανυπαρξία ποιητών, από τα βιβλία των σχολείων.
Και είναι ευλογία που δεν ελπίζουμε σε κανέναν από αυτούς.
Η συνειδητοποίηση της κατά κόσμον αδυναμίας είναι η πραγματική μας δύναμη.
Κόπηκαν οι σπάγκοι και οι μαριονέτες, σωριάστηκαν στις συνειδήσεις μας με θόρυβο.
Κάποιος Άλλος κινεί τον κόσμο.
Είμαι αισιόδοξος.

~ Ο συντάκτης του κειμένου, Μιχάλης Μάλαμας‎ προς έστειλε προς την ομάδα μας στο fb, ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ....