Αστραπές πετούσαν τα μάτια του.
''Δεν υπάρχει Θεός. Θεός είναι ο άνθρωπος'',
μου 'λεγε και γέμιζε τα ποτήρια μας ρακή.
Εγώ δεν μιλούσα.
Μόνο που καθάριζα σύκα.
Για να μη πίνουμε τη ρακή ξεροσφύρι.
Επέμενε αυτός στην άποψή του, περί ανυπαρξίας Θεού.
Και όσο κατέβαζε ρακή, τόσο μου απαριθμούσε της κορυφαίες ανακαλύψεις του ανθρώπου, ανακαλύψεις που πιστοποιούσαν, κατ' αυτόν, ότι Θεός είναι ο Άνθρωπος.
Εξακολουθούσα να μη μιλώ.
Προτιμούσα να καθαρίζω, και να γεύομαι, σύκα.
Κάποια στιγμή νευρίασε, επειδή δεν μιλούσα.
''Πες μου κι εσύ μια κουβέντα, διάολε.
Υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός;'', με ρώτησε.
Έσπρωξα μπροστά του δυό μελωμένα σύκα.
''Μπορεί ο άνθρωπος να φτιάξει σύκα;'', τον ρώτησα.
''Όχι'', μου απάντησε μονολεκτικά.
''Ε, τότε, υπάρχει Θεός'', του 'πα και γέμισα τα ποτήρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου