Θυμάστε την Παρασκευούλα; Τέτοιες μέρες πέρυσι μας ζητήθηκε να ικετέψουμε για χάρη της τις προσευχές σας. Για να μη χαθεί και η δεύτερη Παρασκευούλα της Ελένης και του Σαράντου...(Το θαύμα έγινε!)

Δεν γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά και μόνο η είδηση πως είναι καλά, μας φτάνει και μας περισσεύει...

~ Γράφαμε:

"Κυριακή, 29 Σεπτεμβρίου 2019

ΕΠΕΙΓΟΝ ! Στα γόνατα για την Παρασκευούλα μας...

* 11μιση μηνών...

Χαροπαλεύει από το ίδιο μικρόβιο που "έφυγε" η συνονόματη αδερφούλα, που δεν γνώρισε...

(Θυμήσου εδώ!)

* Επείγουσα σημείωση της ψυχούλας (Ευ.Γ) που μας πληροφόρησε για τις ευχάριστες εξελίξεις:

"Η μανούλα που βίωσε το θαύμα με το 2ο της παιδάκι που είναι πλέον καλά, θυμάται τον πόνο και την αγωνία που πέρασε αυτή την περίοδο με το 1ο της παιδάκι. Ξαναδιαβάζει το άρθρο που είχε δημοσιεύσει ο π.Νεκτάριος και κάνει έναν μικρό απολογισμό από κάτω...

Και με το 2ο παιδί η νοσηλεία του ήταν την ίδια ημερομηνία.

Δόξα τω Θεώ όμως είναι καλά στην υγεία του!!!

Το άρθρο που ακολουθεί αναφέρεται στην πρώτη Παρασκευούλα."

 Από την Ελένη Κερανίδη: (μαμά του παιδιού): "Έχοντας ζήσει το πιο ακραίο κακό,αλλά έχοντας πλέον βιώσει και το θαύμα και μάλιστα σε ίδιες ημερομηνίες..

Θα δημοσιεύσω για άλλη μια φορά το υπέροχο άρθρο του Πάτερ Νεκτάριου...

Δεν θα αναφερθώ πάλι στο πόσο χαμένοι είμαστε με τις αεροδιακομιδές και τον άπειρο πολύτιμο χρόνο που στοιχίζουν...

Αφού όμως ό,τι μας συνέβη είναι μέχρι σήμερα αδιάγνωστο και ανεξήγητο,το μόνο που θα ξαναπώ είναι πως σίγουρα πρέπει να έχουμε Πίστη...

Το υπέροχο άρθρο του Πάτερ Νεκτάριου για την Ευούλα μας..."

~ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΝΩΜΗ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 06-10-2014.
Ένα αγγελούδι στον ουρανό!
Γράφει ο π.Νεκτάριος Πόκιας

Κάθε ξαφνικό και αναπάντεχο γεγονός προξενεί πάντα ποικίλα και αναπάντητα ερωτήματα.

Είναι δύσκολο τέτοιες στιγμές να αρθρώσεις πειστικό λόγο γιατί πολύ απλά είναι τέτοια η συναισθηματική φόρτιση των συγγενών και ιδιαίτερα των γονιών αν έχουν χάσει το μονάκριβο βλαστάρι τους, που αναλογίζεσαι πόσο εύκολα μπορεί αντί καλό να κάνεις κακό σε ψυχές που πονάνε και που πρέπει να συμβιβασθούν με νέες πραγματικότητες, κάνοντας νέες αφετηρίες.
Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο στάθηκε ο θάνατος ή καλύτερα, η κοίμηση ενός μικρού παιδιού, της Παρασκευούλας Χατζηγιάννη, που δεν πρόλαβε να κλείσει τα δύο χρόνια ζωής και αναχώρησε από αυτόν εδώ τον μάταιο κόσμο την προηγούμενη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου, ημέρα που η Εκκλησία μας εόρταζε την μνήμη του Αγίου Κυριακού του Αναχωρητού.
Αλήθεια τί μπορείς να πεις σε μία μάνα και σε ένα πατέρα που το γεγονός του θανάτου της μονάκριβης κόρης τους, αυτοστιγμεί συθέμελα όχι μόνο κλονίζει αλλά και γκρεμίζει όνειρα και σκέψεις που σαν νέοι είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν για το ευοίωνο μέλλον του παιδιού τους;

Πώς μπορείς να συμβιβάσεις την αγάπη του Θεού με την αδικία που φαίνεται ότι έχει γίνει;

Μπορείς εύκολα να ξεφύγεις και να μην απολογηθείς γι΄αυτήν;

Γιατί ο Θεός να μην κάνει το θαύμα να ζήσει το παιδί;

Γιατί να μην μπορεί αυτή η οικογένεια να χαρεί την ευτυχία της και να αναγκάζεται να συμμορφωθεί με αυτό το λυπηρό γεγονός;

Εύκολα, ανεπιτήδευτα, απλά αλλά και λογικά εγείρονται αυτά τα διάφορα «γιατί» τα οποία δεν έχουν τελειωμό, όσο προσπαθείς να δίνεις αβασάνιστες απαντήσεις.

Φαντάζει πολύ εύκολο να πεις μία κουβέντα και να καθαρίσεις το όλο θέμα.

Έτσι ήθελε ο Θεός!

Το ερώτημα όμως είναι το εξής.

Λύνεις έτσι το πρόβλημα, ή μήπως το επιτείνεις και το μεταθέτεις, δημιουργώντας μία προσωρινή ψευδαίσθηση;
Για να βάλω κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου σε τάξη όσο δύσκολο επαναλαμβάνω και αν φαίνεται το εγχείρημα, πρέπει πρώτα να απαντήσω μέσα από την ιερατική μου εμπειρία στο εξής δίλημμα:

Ο Θεός είναι απών στη ζωή μας και έρχεται;

Ή είναι παρών και κρύβεται;

Μήπως χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τον βαθμό της πίστης του και της καλλιέργειας του, να ψάξει να Τον αποκαλύψει για να βγει από το κρύψιμο Του και να αρχίσει να φανερώνεται;
Είναι αναντίρρητη αλήθεια ότι πραγματικά μέσα από τον πόνο, την δοκιμασία, την θλίψη ακόμη και τον θάνατο, ο Θεός φανερώνεται με ένα μυστικό τρόπο που συγχρόνως μετουσιώνεται σε μυστήριο.

Το τελευταίο με βοηθά για να αρχίσω δειλά- δειλά να δίνω απαντήσεις στα διάφορα «γιατί» του πόνου, με ένα νέο φιλτράρισμα που κάνω στο μυαλό μου, ότι τώρα ξανοίγεται μπροστά μου όχι ο θάνατος, αλλά η ζωή.

Ο Θεός μου παραχωρεί μία μεγάλη δοκιμασία για να μου δώσει μία μεγάλη ευκαιρία που ίσως είναι μοναδική και αποτελεί για μένα μονόδρομο για να την αξιοποιήσω κατάλληλα, πρώτα για την δική μου ωφέλεια.

Το μικρό παιδάκι που έφυγε από αυτόν εδώ τον μάταιο κόσμο, έλυσε το πρόβλημα του πριν καλά καλά συνειδητοποιήσει τί σημαίνει πρόβλημα σε όλη του την διάσταση.

Άρα εγώ πρέπει να υποστώ την εσωτερική και προσωπική διεργασία για να μπω στην νέα πραγματικότητα που μου υπαγορεύει καινά, δηλαδή καινούργια πράγματα!

Που μου ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί, ό,τι το παιδί μου δεν πέθανε, αλλά ζει!

Ζει στον χώρο της σκέψης και της ενθύμησης μου.

Ζει στον παιδότοπο του ουρανού.

Πολύ απλά δεν υπάρχει πιθανότητα, αλλά βεβαιότητα, ό,τι είναι στον Παράδεισο.

Δεν πρόλαβε η κακία του κόσμου να το προσβάλλει.

Δεν πρόλαβε το μίσος του κόσμου να του αφήσει κατάλοιπα που πιθανόν θα τα κουβαλούσε σε όλη του την ζωή και πολύ περισσότερο δεν πρόλαβε η αγριότητα της ζωής να τσαλαπατήσει την αθωότητα και την αγνότητα του.

Κοντόφθαλμοι εμείς θρηνούμε και κλαίμε απαρηγόρητα.

Αυτά όμως τα δάκρυα όσο και να κυλάνε από τα μάτια μας γιατί χάσαμε κάτι όμορφο, επιβάλλεται να μεταμορφωθούν σε δάκρυα χαράς γιατί στον εξώστη του ουρανού είναι στην πρώτη θέση το αγγελούδι μας.

Είναι ξεχωριστή η ακολουθία που διαβάζουμε στα νήπια.

Τί υπέροχα νοήματα κρύβουν τα αθάνατα λόγια της Εκκλησίας μας!

Εκεί που πας να μελαγχολήσεις και να τα δεις όλα μαύρα και απαισιόδοξα ακούς την φωνή του Θεού να λέει:

« Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με, και μή κωλύετε αυτά• των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού».

Αφήστε τα παιδιά και μην τα εμποδίζετε να τρέξουν στην αγκαλιά του ουρανίου Πατέρα μας, του Χριστού.

Σ΄αυτά ανήκει η βασιλεία του Θεού.
Μετά από αυτές τις λίγες σκέψεις, καταλήγω σε κάποιους άλλους προβληματισμούς αναλογιζόμενος πιο ώριμα και πιο ευσυνείδητα κάποια άλλα ερωτήματα τα οποία δεν θα τα λύσω από τη μια στιγμή στην άλλη- άλλωστε δεν είναι εύκολη η απάντηση τους, ίσως χρειαστεί να τα φέρνω στο προσκήνιο σε όλη μου την ζωή -αλλά θα τα έχω στην άκρη του μυαλού μου ως άλλη μία ευκαιρία θετικής αξιοποίησης τους!

Μήπως ο Θεός με διάλεξε γιατί με αγαπά τόσο πολύ για να μου κάνει αυτό το δώρο;

Μήπως το παιδί μου κέρδισε το πρώτο λαχείο και αναχώρησε με το ουράνιο ασανσέρ χωρίς να λυπηθεί ή να πονέσει;

Μήπως τελικά πρέπει να αντιστρέψω το εναγώνιο ερώτημα μου «γιατί σε μένα Θεέ μου» με το «γιατί όχι σε μένα Θεέ μου»;

~ "συν αυτώ" παράκληση:

Και μιας και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε για τα καλά πως εμείς ξεχνάμε συνεχώς, αλλά ο Θεός ποτέ...

Ας συνοδευτεί αυτή η ανάρτηση με δύο μόνο περιπτώσεις, από τις πάμπολλες, που θα μπορούσαν να επισημανθούν:

1) Η Δώρα και ο Στράτος...

Μπλεγμένοι και ταλαιπωρημένοι επί χρόνια.

Με διαλυμένες οικογένειες και οι δύο. Ένωσαν στο δρόμο τις δυστυχίες τους και ψάχνουν στηρίγματα για να ορθοποδήσουν. Ανθρωπίνως ούτε καν αχνοφαίνεται η παραμικρή ελπίδα να λυθούν τα προβλήματά τους (ψυχολογικά, πνευματικά, οικονομικά, εργασία, νοίκια, επιβίωση κλπ.)

Ο Θεός όμως μπορεί να έχει και γι΄αυτούς άλλα σχέδια.

(Όπως αποδείχτηκε πως επιφύλασσε και για τον Γιάκωβο, τον οποίο με ανέλπιστα θαυμαστό τρόπο δικαίωσε...)

Ας συνδράμουμε και μεις λίγο με τις προσευχές μας... Δεν θα πάθουμε και τίποτα αν το επιχειρήσουμε.

2) Μαρία, 40 χρονών...

(Μας κοινοποιεί η φίλη της, Λ.

Πρέπει να την αγαπάει πολύ! Δείτε...)

"Χειρουργήθηκε το χειμώνα.

Ολική αφαίρεση...

Και ο γιατρός ήταν πολύ ευχαριστημένος από την έκβαση.

Κάθε μήνα έκανε τις εξετάσεις της και έδειχναν όλα καλά.

Είχε ολοκληρώσει και τον κύκλο χημειοθεραπειών πριν και μετά το χειρουργείο.

Πριν δέκα μέρες φάνηκε μια σκιά στο έντερο και συμπτώματα πόνου.

Πριν πέντε μερες η μαγνητική έδειξε οτι έχουν προσβληθεί κεντρικά όργανα, όπως έντερο παχύ και λεπτό.

Οι γιατροί δεν δίνουν ελπίδες, είναι θέμα λένε μηνών ή εβδομάδων.

Ο Θεός όμως;

Το βιώμά μου έδειξε πώς αν καταφέρω να σπάσω από τον πόνο για τον συνάνθρωπό μου την πέτρινη από θέλημα κι εγωισμό καρδιά μου τότε ο Κύριος μπορεί να ανατρέψει τα πάντα.

Τα σύμπαντα υπακούν στην φωνή του, η γη τρέμει στο πρόσταγμά του, τα θηρία που διψούν για αίμα μεταμορφώνονται σε αρνάκια, οι πόλεμοι σταματούν και η σήψη του κακού στις ψυχές νεκρώνει αν στείλει το άγιό Του Πνεύμα.

Άνθρωποι σώζωνται, ψυχές ελευθερώνονται από τα πάθη.

Κακές επιθυμίες ξεριζώνονται.

Κύριε Παντοκράτορα, όλα υποτάσσονται στο θέλημα σου.

Κάνε το συμφέρον και στην δούλη σου Μαρία για την ψυχή της και την ψυχή του παιδιού και του άντρα της..."