Έτσι περάσαμε τρεις ώρες σήμερα.
Εκείνη ξαπλωμένη να μου κρατάει το
χέρι
και να με κοιτάζει στα μάτια
με βλέμμα γεμάτο αγάπη, απορία, χαρά ,
πόνο...
Δεν έχει SMS για μετακίνηση η μικρή μου.
Δεν μπορεί ούτε να κινηθεί.
Μόνο όταν επιτρέπεται,
οι εθελόντριες την πηγαίνουμε μια μικρή
βόλτα με το καρότσι
στον κήπο του νοσοκομείου.
Σήμερα ούτε αυτό.
Mια
μικρή αδιαθεσία της
πέρα από τα σοβαρά προβλήματά
της,
μας κράτησε στο δωμάτιο.
Χέρι-χέρι να με κοιτάζει σιωπηλή
ή να μου
μιλάει με μικρούς ήχους και κινήσεις των χεριών.
Είναι η δική της γλώσσα και την έχω μάθει.
Λέμε τα « μυστικά» μας...
Πάντως παράπονο για την καραντίνα δεν μου έκανε.
Αφού όλη της τη ζωή θα ζει την δική της καραντίνα.
Ούτε για το φαγητό παραπονέθηκε,
αφού μέσα από ένα σωληνάκι
τρέφεται...
Ούτε ρώτησε γιατί τα άλλα παιδάκια στα διπλανά κρεβάτια
είχαν κοντά την μαμά τους.
Της έφτανε που κρατούσε το χέρι μου
και μου
το έδειξε με ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο
που αποτυπώθηκε για πάντα στην
καρδιά μου.
Βγαίνοντας αργότερα στον δρόμο,
έπιασα ξαφνικά το πρόσωπο
μου
νομίζοντας ότι έχασα τη μάσκα.
Στη θέση της ήταν!
Συνέχεια.
Απλά την είχα ξεχάσει,
σαν να μην υπήρχε εδώ και ώρες.
Σαν να την
εξαφάνισε το χαμόγελο ενός παιδιού μοναχικού
που δεν παραπονιέται για
τίποτα.
Που χρειάζεται μόνο ένα χέρι να κρατήσει.
Σήμερα ήταν το δικό μου χέρι.
Θέλεις αύριο να είναι το δικό σου;
Έλα μαζί μας!
Έλα στην Εθελοντική Διακονία Ασθενών!
Θεοδώρα Παπαφράγκου Μεταξά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου