Τα πάντα ...

Δεν μπορείς ποτέ να περιχωρήσεις την ομορφιά του τέλους, την ολοκλήρωση του φτασίματος, αν δεν ζήσεις το ταξίδι. 

Τα πάντα είναι το ταξίδι, όλα βρίσκονται στην πορεία.

Εκεί είναι που η καρδιά αναφλέγεται και οι επιθυμίες πυρώνουν. 

Δεν έχει κανένα νόημα η μετάληψη του Θεού χωρίς την ετοιμασία της καρδιάς. 

Ευτελίσαμε το ταξίδι αυτό σε ολιγοήμερη νηστευτική διαδικασία διεκπεραιωτική. 

Ο Χριστός έγινε το έπαθλο μια βαρυγκομημένης αλλαγής διαιτολογίου, που τολμάμε να το ονομάζουμε νηστεία.

Οι μαθητές επέγνωσαν γιατί πόθησαν, γιατί επεθύμησαν, γιατί τόλμησαν να σταθούν στο χείλος της αβύσσου της απόγνωσης, στο χάος της απελπισίας και να αγωνιούν. 

Η καθημερινή μας ζωή πρέπει να μας ετοιμάζει για το Ευχαριστιακό τραπέζι. 

Στην καθημερινή εβδομαδιαία πορεία (σμικρογραφία όλης της ζωής) κτίζουμε τις προϋποθέσεις της Ευχαριστιακής επίγνωσης Του. 

Ετοιμάζουμε την καρδιά, αγωνιούμε, προσδοκούμε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε (μετάνοια), Τον πεινάμε και Του το φωνάζουμε (προσευχή), Τον προσδοκούμε αδειάζοντας τα περιττά για να γεμίσουμε τα σημαντικά (νηστεία), συνοδοιπορούμε με άλλους Κλεόπες, με άλλα πρόσωπα Λουκά (ενοριακή ζωή), γιατί καμιά μοναξιά δεν δημιούργησε ποτέ πορεία.

Σε αντίθετη περίπτωση, θα περιμένουμε το έκτακτο μιας συναισθηματικής έξαρσης όταν μεταλαμβάνουμε, για να πείσουμε τον εξεργερμένο εαυτό ότι δήθεν χόρτασε, ότι γνώρισε, ότι συνάντησε. 

Μια συναισθηματική έξαρση που δεν αντέχει ούτε μέχρι τα σκαλοπάτια της εξώθυρας του ναού. 

Έχει σβήσει μαζί με το “δι΄ευχών”, αφήνοντας τον γνωστό πια, εκκωφαντικό κρότο του κενού. 

“Ποιος θα έρθει να κατοικήσει” αναρωτιέται μαζί με τον ποιητή, επιτέλους “αυτό το τεράστιο ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ του κενού”.

Από το βιβλίο του π. Βασιλείου Χριστοδούλου:
“Μείνε μαζί μας βράδιασε” σελ. 134-135