«Αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία είναι μία από τις πιο απίστευτες στιγμές της ιατρικής.
Το 1922, στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, οι επιστήμονες πήγαν σε ένα νοσοκομειακό θάλαμο με παιδιά που ήταν σε κώμα και πέθαιναν από διαβητική κετοξέωση.
Φανταστείτε ένα δωμάτιο γεμάτο γονείς να κάθονται στο πλάι ενός κρεβατιού περιμένοντας τον αναπόφευκτο θάνατο του παιδιού τους.
Οι επιστήμονες πήγαιναν από κρεβάτι σε κρεβάτι για να δώσουν στα παιδιά το νέο καθαρό εκχύλισμα - ινσουλίνης.
Καθώς έκαναν την ένεση και του τελευταίου παιδιού σε κώμα, το πρώτο παιδί που εγχύθηκε άρχισε να ξυπνά.
Ένα προς ένα, όλα τα παιδιά ξύπνησαν από το διαβητικό κώμα τους.
Ένα δωμάτιο θανάτου και θλίψης, έγινε μέρος χαράς και ελπίδας.
Σας ευχαριστούμε Dr. Banting, Dr. Best και Dr. Paulescu.
Και αυτό χάρις στην ιατρική επιστημονική κοινότητα και την επιστημονική έρευνα.
P.S. special thanks to Gio McCluskey for the post.
Zoi Raptogianni
(δανειστήκαμε από τον Βασίλειο Π. Κωστάρα)
Τί θέλει να πει ο ποιητής;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι πουν οι γιατροί μας; Πανάκεια; Υπακοή στους γιατρούς μας;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο ποιητής δεν θέλει να πει τίποτα".
ΔιαγραφήΓιατί τα συγχέουμε όλα με τα σημερινά που περνάμε;
Δεν μας πέρασε ούτε καν από το μυαλό...
Πολύ μας άρεσε η φωτογραφία, αλλά και το συνοδευτικό κείμενο, γι΄αυτό και το ανεβάσαμε.
Καλή δύναμη!
Δεν είναι ό,τι πουν οι γιατροί μας. Είναι ό,τι τους επιτραπεί να πουν. Και εννοώ από τον Θεό. Ακόμα, κι αν αυτό που θα πασάρουν είναι για καλό, όπως το φάρμακο της ινσουλίνης ή της λέπρας ή της πανώλης ή για κακό.. ακόμα, δηλαδή, κι αν πρόκειται για εμβόλια που πιθανόν να μας κάνουν να μοιάζουμε με τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια. Την τελική απόφαση για το τι είναι καλό και τι κακό για την ψυχοσωματική μας οντότητα, την παίρνουμε στο τέλος, μονάχα εμείς οι ίδιοι..
ΑπάντησηΔιαγραφή