Σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά αυτό που διαβάσαμε όλοι μας εχθές.
Πως από απόψε όλοι οι πατέρες στις μονές και στα Καλύβια μετά τον εσπερινό της συγχωρέσεως και το απόδειπνο, και μέχρι την Καθαρά Τετάρτη στο Άγιο Όρος και όχι μόνο, στερούνται όχι μόνο το φαγητό, αλλά ακόμα και το νερό.
Κόβουν όμως και την συναναστροφή με την υπόλοιπη αδελφότητα-οικογένειά τους.
Κλείνονται στα κελιά τους και βγαίνουν μόνο για τα απολύτως αναγκαία.
Για τρείς μέρες σιωπούν, είναι ακόμη πιο «μαζεμένοι» από ότι συνήθως.
Για τρείς μέρες μένουν, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, άγρυπνοι.
Με ένα κομποσκοίνι στα χέρια τους να ψελλίζουν την ευχή.
Αφού για εμάς τους κοινούς θνητούς όλα αυτά (ή έστω τα περισσότερα) είναι πάνω από τα μέτρα μας, γιατί να μην μπούμε στην διαδικασία
να στερηθούμε κι εμείς αυτές τις 3 μέρες κάτι, κάποιες "ανέσεις" της καθημερινότητάς μας, που να γνωρίζουμε συνειδητά εκ των προτέρων πως θα μας πονέσουν λίγο;
Η πρότασή μας, παράξενη ως συνήθως:
3 μέρες και για όποιους από εμάς αντέχουν μακριά από TV, από Η.Υ, από το fb, από τα likes και τα αμήν (αχρείαστα και τα δυο), από τα ιστολόγια και τους "αμφοτεροδέξιους"
(για όσους δεν μπορούν, θα υπάρχουν προγραμματισμένες 3 αναρτήσεις τη μέρα, πρωί η καρτούλα μας, μια ανάρτηση το μεσημέρι και μια το βράδυ - σαν αντιβίωση, στις 6, στις 12 και στις 6...),
ακόμα ακόμα κι από το κινητό, που έχει γίνει πλέον προέκταση του χεριού μας.
Στον αντίποδα.
Να πιάσουμε ξανά ένα βιβλίο στα χέρια μας, που έχουν ξεσυνηθίσει να γυρίζουν σελίδες.
Να τρώμε λιτά κι αν αντέχουμε αλάδωτα.
Να ανάβουμε το καντηλάκι μας, να θυμιάζουμε και να μιλάμε με τους Αγίους που αγαπάμε.
Να βγάλουμε το κομποσχοίνι από το χέρι ή από τον λαιμό μας και να μπούμε στο δύσκολο έργο να το χρησιμοποιήσουμε, όπως πολύ καλά (στην θεωρία...) γνωρίζουμε.
Να πάρουμε αγκαλιά τους δικούς μας, όσους ακόμα μας επιτρέπεται.
Να τα ξαναπούμε ένα χεράκι με τον εαυτούλη μας και τα πάθη μας.
Να περνάμε καθημερινά μετά τις απρόσιτες σε μας Θείες Λειτουργίες να ανάβουμε ένα κεράκι (και όχι μόνο...) στις Εκκλησιές μας, όσο ακόμα μας επιτρέπεται.
Και όλα αυτά σε συνεννόηση με τους πνευματικούς μας Πατέρες.
Για την αγάπη του Χριστού.
Να κάνουμε αρχή μετανοίας, όσο ακόμα έχουμε χρόνο.
Δυσκολάκι;
Τι λέτε;
Χάνουμε κάτι να το προσπαθήσουμε;
Τι είχαμε, τι χάσαμε...
Ούτως ή άλλως, Δικά Του δεν όλα;
Τίποτα δεν κάνουμε από μόνοι μας.
Τίποτα δεν είμαστε από μόνοι μας.
Με την χάρη Του.
Τα σα εκ των σων...
"Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου..."
Καλή 40κοστή αδέρφια!
ΥΓ:
Δεν χανόμαστε.
Τα ξαναλέμε, αν θέλει ο Θεός, την Τετάρτη το μεσημεράκι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου