* «Μικρές (εαρινές) ιστορίες του χθες και του σήμερα» είναι αυτές, σε μια απίθανη «συσκευασία» της «Μιας στάλας Ουρανού»...

 Ξέρεις τι είναι να έχεις διαβάσει κάποιες ιστορίες, ας πούμε από τους πρώτους;

Σα να λέμε, δεν περνάνε για πρώτη φορά από μπροστά σου.

Οπότε δεν έχεις καμιά "δικαιολογία" να πάθεις αυτό που΄παθες...

Γιατί τώρα που τις διαβάζεις ξανά, αλλά δεμένες αυτή τη φορά όλες μαζί σ΄ένα βιβλίο, που ειδοποιήθηκες να παραλάβεις από το ταχυδρομείο της γειτονιάς σου, δεν μπορείς, από την αφιέρωση ακόμα της πρώτης σελίδας, να σταματήσεις τα δάκρυά σου…

Το αφήνεις μετά την πρώτη ιστορία με τον «Σιδερή της Μαργίτσας» που διάβασες και κρύφτηκες να μη σε δουν στο σπίτι πως κλαις με αναφιλητά και ανησυχήσουν.

«Που να εξηγώ;», θυμήθηκες το τραγούδι του Αντώνη.

Κάθεσαι στον Η.Υ να ηρεμήσεις.

Δεν άντεξες παρά μόνο λίγα λεπτά και ξαναγυρνάς πίσω στο δωμάτιο και σχεδόν σαν κλέφτης το ανοίγεις ξανά το άτιμο.

Και πιάνεις «Τον διορισμό που δεν έγινε ποτέ».

Νέο κλάμα.

Χτυπάει το τηλ. 

Δόξα τω Θεώ!

Ξεχνιέσαι για λίγο με τα προβλήματα των άλλων, που περνούν μέσα από το ακουστικό σου.

Το ξαναπιάνεις, όχι από κει που το άφησες.

«Δεν θα με διαλύσεις σήμερα εσύ», του λες ξεχνώντας πως είναι άψυχο (είναι;).

Το ανοίγεις πιο κάτω, στην τύχη.

«Αγνώστου πατρός».

Πλαντάζεις…

Συνεχίζεις πλέον αποβλακωμένα ακάθεκτος.

Σα να βρέθηκες έτσι ξαφνικά σε μια τεράστια βιβλιοθήκη μιας μακρινής σου πόλης, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, να διαβάζεις απορροφημένος ένα βιβλίο που σου δώσανε και σου΄πανε, λέει,  πως είναι το μοναδικό και πως θα περάσει σε λιγάκι να το πάρει αυτή που το΄γραψε και ίσα που προλαβαίνεις.

Του δίνεις λοιπόν και καταλαβαίνει.

«Το θεουσάδικο», 

«Το Κωνσταντάκι που πέθανε χαμογελώντας», 

«Το παπάκι και τα παπιά».

Διαλύεσαι.

Και ενώ σε φωνάζουν τα παιδιά σου από μέσα πως άρχισε το ματς (Champions League είναι, δεν είναι ό,τι κι ό,τι), αρχίζουν οι παράξενοι αριθμοί…

Ποιο ματς;

«Αγγλία – Ελλάδα 3-4», λέει.

«Ο πάτερ 3,4 επί 5,6»,

«2 views tα ξημερώματα»,

«4 Άγγελοι στη γη».

Έλεος!

Σταματάς όχι γιατί δεν αντέχεις, αλλά για να έχεις και αύριο…

«Μικρές (εαρινές) ιστορίες του χθες και του σήμερα» είναι αυτές, σε μια απίθανη «συσκευασία» της «Μιας στάλας Ουρανού», της Νίκης Κατσιάπη.

Τρέχεις γρήγορα πάλι μπροστά, στα περιεχόμενα.

25 τέτοιες ιστορίες σε 250 σελίδες!

Ούτε επίτηδες να το έκαναν εκεί στις εκδόσεις «Έαρ»…

Να΄ναι καλά όλοι τους!

Μπορεί να σου φτάσουν και για μεθαύριο.

Δόξα τω Θεώ!

 

~ ΥΓ1 : Καλά που δεν σου ζητήθηκε να κάνεις βιβλιοκριτική.

Στο παρατσάκ το γλίτωσες.

Είναι για εμάς αυτά τα πράγματα;

Το θέμα είναι να το πάρεις στα χέρια σου...

[αν πείστηκες και το θες και συ, το παραγγέλνεις εδώ και σε 2-3 μέρες το΄χεις!]

 ~ ΥΓ2 : Έχε δίπλα σου χαρτομάντηλα. 

(Πολλά χαρτομάντηλα...)

Καλό διάβασμα!

Χαίρε!