" Αν ζούσα εκείνη την εποχή, θα ήθελα να ήμουν φίλη με τις Μυροφόρες..."

                              Χαίρετε...!

 Αν ζούσα εκείνη την εποχή, θα ήθελα να ήμουν φίλη με τις Μυροφόρες. 

Θα ήθελα να ήμουν μαζί τους εκείνο το ξημέρωμα που αχάραγα ακόμη είχαν ξεκινήσει με σκοπό να επισκεφτούν τον νεκρό δάσκαλο στο μνήμα του και να προσφέρουν τα δώρα τους. 

Με λαχτάρα και ανυπομονησία καρτερούσαν να περάσει η νύχτα. ήταν πολύ λυπημένες για το θάνατο του Χριστού. 

Μια παρηγοριά ήταν να βρεθούν στον τάφο του. 

Δεν ήξεραν για τους φρουρούς, αναρωτιόνταν για την πέτρα που σφράγισε τον τάφο...

    Ήξεραν αυτά που ένιωθαν και η ευγνωμοσύνη τις οδήγησε τελικά σε άδειο τάφο. 

Ο Άγγελος τις ενημέρωσε για την Ανάσταση αλλά εκείνες είχαν μόνο την εικόνα του άδειου τάφου. 

Υπάκουσαν σ' αυτό που τους είπε ο Άγγελος, ξεκίνησαν για να βρουν τους μαθητές και τότε εκεί στο δρόμο της υπακοής, της ιεραποστολής, εκεί Τον συνάντησαν! 

Ο Χριστός Αναστημένος ήταν μπροστά τους! 

Ακούνε να τις λέει: "χαίρετε..." 

    Αν ζούσα εκείνη την εποχή θα ήθελα να ακούσω τον χαιρετισμό της χαράς...! 

Να ζήσω τη χαρά της Ανάστασης! 

Θα ήθελα να νιώθω τη χαρά κοντά στον Αναστημένο Χριστό, να φεύγουν όλες οι λύπες μου μακριά... 

Θα ήθελα να διαρκεί για πάντα η χαρά μέσα μου...!  

Να είναι κυρίαρχη η παρουσία Του και μόνιμη κάτοικος της ψυχής μου η δική Του Χαρά!

Μελιτίνη

[πηγή]

(Μας έστειλε η μανούλα της Ευαγγελίας...)