- Πώς θα καταλάβει ένας άνθρωπος, Μέγα Αθανάσιε, ότι ο Χριστός είναι μέσα του; |α(μ)φιερωμένο σε όλες και όλους όσους έχουν αυτό το μεγάλο όνομα, αλλά ιδιαιτέρως σε μια μάνα που σήμερα γιορτάζει μαζί τους...

 

Λέει ο άλλος:

- Έχω τον Χριστό μέσα μου...

- Πώς το κατάλαβες, 

ότι έχεις τον Χριστό μέσα σου, 

εφόσον η ζωή σου, 

δεν είναι η ανάλογη μ’ αυτά που δίδαξε ο Χριστός;

- Έχω τον Χριστό μέσα μου...

Δεν ξέρει να σε απαντήσει. 

Δεν μπορεί να το τεκμηριώσει.

Όταν κάποτε ο Μέγας Αθανάσιος ρωτήθηκε από κάποιον Αντίοχο:

- Πώς θα καταλάβει ένας άνθρωπος, ότι ο Χριστός είναι μέσα του;

Απάντησε ο Μέγας Αθανάσιος:

- Θα το καταλάβει ο άνθρωπος αυτό, 

από τα σκιρτήματα που έχει μέσα του.

Όπως η γυναίκα όταν συλλάβει γνωρίζει απόλυτα,

 ότι είναι σε ενδιαφέρουσα από τα σκιρτήματα της κοιλίας της,

έτσι και ο άνθρωπος θα το καταλάβει από τα σκιρτήματα της καρδιάς του, 

το πως αισθάνεται το Πάσχα.

Το πώς αισθάνεται όταν Κοινωνεί. 

Το πώς αισθάνεται όταν εκκλησιάζεται, 

όταν προσεύχεται, 

όταν κλαίει...

Τι σκιρτήματα, τι νοιώθει μέσα του, τι χαρά.

Από εκεί θα καταλάβει, 

ότι έχει συλλάβει τον Χριστό.

Από τίποτα άλλο δεν μπορεί το καταλαβαίνει.

Γι’ αυτό, 

γνώμη μπορούν να έχουν στο θέμα αυτό, 

οι άνθρωποι που κάποτε μετανόησαν.

Πως αισθάνονται μετά από την μετάνοιά τους.

Νοιώθουν πράγματι μέσα τους, 

ότι κάποιος άλλος αέρας φυσάει.

Κατιτί άλλο, που δεν μπορούν να το προσδιορίσουν.

Κάτι που λέγεται Πνεύμα, 

που λέγεται Χάρις, 

που δεν το είχανε χθες.

Από τη στιγμή μάλιστα που βγήκανε από το εξομολογητήριο, 

από τη στιγμή εκείνη και έπειτα είναι άλλοι άνθρωποι.

Βλέπουν αλλιώς. 

Αισθάνονται αλλιώς.

Παρηγορούνται, 

εκεί που δεν μπορούσαν να παρηγορηθούν.

Βρίσκουν λύσεις, 

εκεί που δεν μπορούσανε να βρούνε.

Βλέπουν εκείνα που δεν έβλεπαν.

Μισούνε εκείνα που αγαπούσαν 

και αγαπούνε εκείνα που μισούσαν.

Ποιός έκανε αυτά τα πράγματα;

Ποιός έκανε όλη αυτή την αλλαγή;

~ Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

|από τον εκ των "συν αυτώ", Σπύρο Κοντογούρη

|"αμφ." ΥΓ:

Ποιος σου είπε πως οι κεκοιμημένοι δεν "χαμογελάνε";

Ίσα ίσα. 

Για κάποιους τέτοιους αγίους (δηλ. αγωνιζόμενους) ανθρώπους δεν έρχεται το τέλος, αλλά Η Αρχή...

Η δεύτερη φωτογραφία της ανάρτησης (από εδώ) είναι από τον χαμογελαστό θάνατο της μοναχής Ευπραξίας στην Αριζόνα πριν λίγα χρόνια.

Ξέραμε μέχρι πρότινος την απίθανη περίπτωση του γέροντος Ιωσήφ… 

Όπως επίσης την οσιακή κοίμηση του π. Δανιήλ Γούβαλη και του π. Ευσταθίου Κοντοράβδη...

 Και τώρα η φωτογραφία της μοναχής Ευπραξίας από την Αριζόνα…

Άντε και στα δικά μας, που μας έλεγε τελευταία και κάποιος "συναυτός"...