Αναρχικός, κατά τον Σενέκα, είναι : «Εκείνος που δεν είναι δούλος κανενός, αλλά και κανενός δεν είναι τύραννος!»
Αυτός ήταν, είναι.. ο πατήρ Ανανίας! Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης, εκ της ιστορικής Δημητσάνας της ηρωικής Αρκαδίας.
Ένας παπάς, όπως τον θέλει ο Χριστός, αληθινός! Ένας πνευματικός όπως τον αναζητάει ο λαός, ανθρώπινος!
Ο Ασκητής των Αθηνών, ο έξαρχος των πρυτάνεων, του καρδιακού θεολογικού, μεστού και αληθινού λόγου.
Η καρδιά του πάλλονταν στη συχνότητα της αληθινής αγάπης για τον Χριστό και την Ελλάδα, απαλλαγμένος από υστερίες και άκαιρες κορώνες εντυπωσιασμού.
Φωνή προφητική, λόγος ευαγγελικός, φρόνημα ακραιφνώς ορθόδοξο και ελληνικό.
Κουβαλούσε στο δρόμο της ζωής του, τα πάθη, τις ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά και την βεβαιότητα και τις αποδείξεις ότι: «Ο Αφέντης Χριστός είναι Παντοκράτορας και με ανεπανάληπτη «μαγκιά» θα παίρνει αιώνια τα πρωτεία του «κοσμοκράτορα» διαβόλου και των πάσης φύσεως συνεργατών του.»
Ο λόγος του φώς, ελπίδα, θεραπευτική επέμβαση στις πληγές του κόσμου. Με ένα χαμόγελο του, αναλάμβανε την καρδιά σου και την σεργιάνιζε στους λειμώνες της αληθινής αγάπης.
«Δεν ξεχνώ… Προσεύχομαι!» έλεγε συχνά και κοφτά, στο τηλέφωνο του ασκητηρίου του, που ελάχιστες στιγμές δεν «ενοχλούσε» επίμονα, στα χέρια μιας δυσκολεμένης, αναγκεμένης ψυχής, όπως ο ίδιος ομολογούσε. Ούτε λεπτό δεν απέθετε την ομορφιά, τη δυσκολία, το «μαύρο το βαρύ» του ράσου της μαρτυρικής ιεροσύνης, που αθόρυβα με αγάπη οπλοφορεί και κυκλοφορεί.
Γεύτηκε την άδολη και περίσσεια αγάπη του Γέροντα του, του μεγάλου Οσίου της Εκκλησίας μας, Αγίου Πορφυρίου και από τότε έγινε ο ίδιος «βαστάζος της αγάπης», της αληθινής αγάπης, όμοια με Εκείνον Τον Οποίο αγάπησε με όλες τις δυνάμεις του, εκ νεότητος του. Και είναι πολύ δύσκολο να αγαπάς έντιμα στους καιρούς μας…
Μετσόβου 25, Εξάρχεια Αθηνών. Η «γιάφκα» της αγάπης του! Μία ζωή πολιορκούσε τους τρόπους των «ξενέρωτων» εφησυχασμών, εκκλησιαστικών και κοσμικών, με «πνευματικές βόμβες μολότοφ»… Αγάπη, Πίστη, Τόλμη, ήταν τα υλικά χρήσης της «αναρχικής» του δράσης, που πότε όμως δεν πλήγωνε, αλλά αφυπνούσε ψυχές να νιώσουν, να γίνουν ελεύθερες. «Λυσσάει», παπά μου, ο Θεός να σε σώσει, μας τόνιζε, και εσένα, αλλά και κάθε «πειναλέο ανθρωπίσκο» κατά τη έκφραση του αγαπημένου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Σε έκανε να νιώθεις μοναδικός για τον Δεσπότη Χριστό και για την δική του, την πληγωμένη μα και δυνατή καρδιά του.
Ήξερε και μπορούσε με τη μαεστρία του λόγου του, που πήγαζε από την πίστη του στον Θεό, να σου χαρίζει ουρανό.
Να μην θαρρείς πως είσαι παραπεταμένος, μα αγαπημένος του Χριστού και της καρδιάς του, της έννοιας του της πατρικής.
Το διαμέρισμα του, στα Εξάρχεια, μικρό, μια στενή γωνιά, μια «τρύπα» θα το λέγαμε οι καλομαθημένοι… Μα μέσα εκεί «ελευθερωθήκαμε» πολλοί, αμέτρητοι διαβάτες, οδοιπόροι στα σοκάκια της αμαρτίας, που τώρα τα κάναμε «λεωφόρους»…
Του πόνου τις ανηφοριές, στα δύσβατα μονοπάτια των ασθενειών και τις πληγές της αδικίας.
Τίποτα δεν τον εμπόδιζε να σε ξενίσει, να σε φιλοξενήσει, στο απέριττο ασκητήριο του, τον τόπο από όπου προεξήρχε, όχι μόνο στα Εξάρχεια των Αθηνών, αλλά στις καρδιές όσων τον είδαμε, τον ακούσαμε, μεταλάβαμε από το ποτήριο της αγάπης του και χορτάσαμε από το ψωμί της πίστη του στον Θεό μα και τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, χωρίς διακρίσεις και άστοχες τυπικότητες.
Και τώρα, ήδη, η αρκαδική πατρώα γη της Δημητσάνας δέχτηκε το πολύαθλο, βασανισμένο σώμα του Γέροντα μας, στα σπλάγχνα της, με τα δάκρυα του αποχωρισμού, του πρόσκαιρου, πολύτιμο κανίσκι όσων των αγαπήσαμε, στον Θρόνο της μεγαλοσύνης του Εσφαγμένου Αρνίου. Τώρα θα τον «ενοχλούμε» πιο συχνά, πιο ελεύθερα, πιο καρδιακά.
Δεν θα κλείνει βιαστικά το τηλέφωνο για να λειτουργείται στην άσκηση των πόνων των ασθενειών του, να προκάμει να αναπαύσει πολλούς… Τώρα όλοι θα τον έχουμε δικό μας, τώρα την ίδια στιγμή, όλοι όσοι τον αγαπάμε, θα του μιλάμε, θα τον κουράζουμε, θα αφουγκραζόμαστε τον ψίθυρο της καρδιάς του, που σαν παρακαταθήκη του πνευματική, πρέπει λόγω και έργω να τον προσκομίζουμε στον κόσμο μας. « Το μέλλον είναι ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Τίποτα άλλο.»
Γέροντα! Σε ευχαριστούμε γι αυτό που ήσουν, γι αυτό που μας δίδαξες, για ότι μας έδωσες.
Σε ευχαριστούμε που μας δέχτηκες κοντά σου με καθαρή καρδιά, με ανόθευτο εκκλησιαστικό, πνευματικό λόγο.
Ανανίου ιερομονάχου, Πατρός και Συλλειτουργού ημών γενομένου αιωνία η μνήμη!
Αρχιμ. Νικόδημος Κατρίνης
Ιεροκήρυκας Ι.Μ. Πέτρας και Χερρονήσου
***
Η επιλογή του κειμένου που πλαισιώνει την εικόνα είναι της Χριστίνας Χαριτίδου - Καραμάνη, την οποία ευχαριστούμε θερμά.
[η σύνθεση φωτο και κειμένου: εκ των "συν αυτώ"...]
~ πρωτοαναρτήσαμε στις 20 Μαη 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου