Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν 55 άτομα, 35 από Χρυσούπολη και 20 από Ξάνθη.
Το λεωφορείο μας έβγαλε μπροστά σχεδόν στην εκκλησία στον Μανταμάδο.
Στην ακολουθία του εσπερινού η σκέψη μας ήταν μπροστά στην ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη.
Τον παρακαλέσαμε να είναι μεσίτης προς τον Θεό.
Επειδή το σούρουπο κατέβαινε πολύ βιαστικά στον ορίζοντα και η ψύχρα άρχισε να γίνετε παραπάνω αισθητή, αποφασίσαμε να επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητο και να επιστρέψουμε, ευχαριστημένοι και κατενθουσιασμένοι στα σπίτια μας.
Το πούλμαν ήταν σταματημένο σε χώρο που είχε μια μικρή κλίση, το πρόσωπο του έβλεπε το εκκλησάκι.
Είχαμε μπει όλοι πλην του οδηγού που έτρωγε ακόμα λίγο άρτο και της κ.Ελένης που κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να έρθει μαζί μας και τελικά την τελευταία στιγμή το αποφάσισε με αυτοθυσία, επειδή πριν λίγες μέρες είχε εγχειριστεί στο δεξί της γόνατο και ένιωθε ακόμα πολλούς πόνους και μεγάλη δυσκολία στο βάδισμα.
Ξαφνικά το λεωφορείο άρχισε ενα κινείται προς τα πίσω!
Στην αρχή δεν ανησυχήσαμε, γιατί πήγαμε σιγά-σιγά και νομίζαμε ότι ο οδηγός έκανε έτσι, για να ευθυγραμμίσει το αυτοκίνητο.
Το πούλμαν όμως σε λίγο απέκτησε μεγαλύτερη ταχύτητα και κάνοντας ένα ζικ-ζακ ξερίζωσε ένα δέντρο και παρέσυρε ένα ΙΧ επιβατικό.
Η αδερφή μου Μαρία, που καθότανε στις πρώτες θέσεις, σηκώθηκε και μου φώναξε κατατρομαγμένη
“Άννα μου, το λεωφορείο φεύγει μόνο του, δεν έχει οδηγό”!!!
Ακολούθησε πανικός.
Αρχίσαμε να φωνάζουμε και να χειρονομούμε.
- Τον Ταξιάρχη, τον Ταξιάρχη να παρακαλέσουμε, αυτός μόνο μπορεί να μας σώσει!
ακούστηκε μία φωνή και τότε όλοι κάνοντας το σταυρό μας αρχίσαμε να ψάλλουμε το απολυτίκιο Του.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή βλέπουμε την κ.Ελένη, με το εγχειρισμένο γόνατο, να μπαίνει σαν σίφουνας από την μπροστινή ανοιχτή πόρτα του λεωφορείου, να κάθεται στη θέση του οδηγού, να πατά το φρένο, να κόβει την ταχύτητα του σιγά-σιγά, να σταματά εντελώς!!!!!
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο μισοπεθαμένες από τον τρόμο μας.
Κοιτάξαμε πίσω από το αυτοκίνητο, Θεέ μου!!! Οι πίσω ρόδες του ήταν κοντά στον γκρεμό, ένας γκρεμός 40 μέτρα κάθετος.!!!
Τρέξαμε όλοι στον Ταξιάρχη να τον ευχαριστήσουμε επίσης την κ.Ελένη.
Την αγκαλιάζαμε και τη φιλούσαμε.
Εκείνη μέσα από τα αναφιλητά της έλεγε και ξανάλεγε:
-Μην με ευχαριστείτε, μην με ευχαριστείτε... τον Ταξιάρχη, τον Ταξιάρχη και μόνο!!
Δεν είχα μπει στο πούλμαν, γιατί περίμενα να με βοηθήσει ο οδηγός, που θα έμπαινε τελευταίος, γιατί δεν μπορούσα να μπω μόνη μου.
Ξαφνικά είδα το αυτοκίνητο να κυλά μόνο του και τον οδηγό να πανικοβάλλεται.
Ο καημένος, προσπάθησε στην αρχή να το κρατήσει με τα χέρια του, έπειτα αρκέστηκε να κάνει το σταυρό του.
Ξαφνικά δεν κατάλαβα πως, βρέθηκα κοντά στο λεωφορείο!!!
Ένιωσα ότι κάποιος με έπιασε και με πέταξε μεσα σε αυτό και βρέθηκα στη θέση του οδηγού.
Ποιός με έφερε κοντά στο αυτοκίνητο;
Ποιός με πέταξε μέσα σε αυτό χωρίς να χτυπήσω;
Ποιός μου έβαλε το πόδι πάνω στο φρένο;
Εγώ δεν έχω οδηγήσει ποτέ!!!
Δεν γνωρίζω κανένα όργανο του αυτοκινήτου και εξάλλου το πόδι μου δεν μπορούσα να το κινήσω γρήγορα!!!
Ποιος;
..........................................................................................................................
Έχων σε προστάτην και βοηθόν, φύλακα
και ρύστην, της ψυχής μου της ταπεινής,
Μιχαήλ Πρωτάρχα,και μέγα Ταξιάρχα,
εν ώρα του κινδύνου Σύ μοι βοήθησον.
~ από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου “ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ”, τόμος Ε`
|εμείς από την Athina Kateri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου