Δεν ὑπάρχουν πλέον σύνορα γι᾿ Αὐτόν…

Λοιπὸν τ᾿ ἀκούσαμε
μᾶς τό ᾿πατε καὶ μιὰ καὶ δυό…
Τόσες φορές… κι ἀκόμα…
Μ᾿ ἀκόμα δὲν κουράστηκε τὸ στόμα σας;
Μᾶς τό ᾿πατε, τὸ γράψατε μὲ γράμματα μεγάλα.
Τὸ εἴδαμε.
Τὸ δείξατε ἀπ᾿ τὰ κανάλια σας.
Τόσο καλά, τόσο κοντά.
Εἴπατε πὼς τὸ στόμα τῶν σκλαβωμένων σώπασε,
πὼς σίγησε ἡ φωνὴ τῶν περιφρονημένων.
Τὸ καταλάβαμε λοιπόν.
Μᾶς τό ᾿πατε. Τ᾿ ἀκούσαμε. Τὸ μάθαμε.
Μὰ σᾶς τὸ λέμε καθαρά:
Μὴν ἐπιμένετε!
Δὲν πέθανε κι οὔτε κοιμᾶται.
Κι ἂν δὲν πιστεύετε, τραβᾶτε
ἐκεῖ ψηλὰ στὴν Κόνιτσα, κι ἐκεῖ
Ἐκεῖ στὰ σύνορα κοντά,
κι ἐκεῖ στὸ Μοναστήρι.
Καὶ πᾶτε σούρουπο,
ὅταν κινοῦνται οἱ σκιὲς κι ἀνάβουν τ᾿ ἄστρα.

Πέστε λοιπὸν στὸ Τάγμα
νά ᾿βρει ἕναν καινούργιο τόπο τώρα νὰ φυλάξει
Δὲν τὸ χρειάζεται πιὰ ἡ Κόνιτσα,
Δὲν τὸ χρειάζονται τὰ σύνορα.
Τώρα στὰ σύνορα βιγλάτορας
απ' ἄκρη σ᾿ ἄκρη
μὲ τὶς μεγάλες δρασκελιὲς
φυλάει ἐκεῖνος ὁλονυχτίς.
Καὶ μὴ φοβᾶστε. Πέστε το κι αὐτό.
Πὼς δὲν ὑπάρχουν πλέον σύνορα γι᾿ Αὐτόν.
Πὼς κάθε βράδυ τώρα περπατεῖ
τὴ γῆ τῶν τόσων στεναγμῶν.
Πὼς σπίτι-σπίτι καὶ χωριό-χωριὸ κι ὡς πέρα
περνάει τὴ νύχτα κι εὐλογάει, κι ἀκόμα
καὶ στὰ ὀνείρατα ἀκόμα
καὶ τῶν παιδιῶν καὶ τῶν μανάδων
φυσάει τὴ φλόγα δυνατά.

Κι ἂν τώρα ἀνοίξανε τὰ μάτια σας
καὶ βλέπετε,
τρέξτε λοιπόν,
πέστε στὴ Σύνοδο τὴν Ἱερά,
πὼς εἶναι ἀργά.
Πὼς τώρα ὅλα τέλειωσαν.
Δεσπότη ἡ Κόνιτσα δὲν θέλει πιά.
Ἔγινε τοῦ Πατέρα ἡ ἐνθρόνιση πρωί-πρωί
Δευτέρα Δώδεκα Δεκέμβρη… ἐκεῖ…
στοὺς θρόνους τῶν καρδιῶν.

Λοιπόν, τί λέτε τώρα, πέθανε;
Δὲν πέθανε ὁ Ἀετὸς
καὶ ζεῖ καὶ βασιλεύει ἐκεῖ γιὰ πάντα
ὁ μέγας Ἱεράρχης
τῶν πονεμένων ὁ Πατέρας, ὁ Σεβαστιανός.

Στ.

____________________

Σημείωση (αμφ).
Το ποίημα γράφτηκε  στις 12 Δεκεμβρίου του 1994, ημέρα κοίμησης του μακαριστού Ιεράρχη

Το θυμήθηκαν αρκετοί με την ευκαιρία της εορτής του αγίου Κοσμά του Αιτωλού (24 Αυγούστου).

Ο άγιος τίμησε την Κόνιτσα και η Κόνιτσα δια του μακαριστού Μητροπολίτου της τίμησε τον άγιο. 

Ο Σεβαστιανός ανήγειρε στην Κόνιτσα τον περίλαμπρο ναό του Αγίου και κατέστησε τη μορφή τού αγίου Κοσμά κέντρο των αγώνων του για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Ένα ζήτημα που υπηρέτησε από το 1970 ως τη θανή του, με αγνό πατριωτισμό, μεγάλη καρδιά και ζήλο αληθινού ποιμενάρχη...