Του Ήλιου η μάνα

 

_Τὸν Κύριον
«ἐλθὸντ᾿ ἐξ ὀράνω
πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν»
(Σαπφώ)_

Ποιὸ κύμα Σ᾿ ἔφερε ἐδῶ
στῆς γῆς τὴ μαύρη λάσπη;
Ποιὰ ἀγάπη Σὲ κατέβασε
ἀπ᾿ τ᾿ οὐρανοῦ τὰ πλάτη;

Ποιὰ Μάνα ἕντυσες μὲ φῶς
τὸν Ἥλιο νὰ φιλήσει;
Ποιὰ σπλάγχνα παναγίασες
νὰ Σὲ φιλοξενήσουν;

Ἦρθες καὶ ντύθηκες στὴ γῆ
μὲ κόκκινη χλαμύδα
τὴν ἄπειρη ἀγάπη Σου
δὲν γνώρισα, δὲν εἶδα.

Νά ᾿βρισκες τόπο νὰ σταθεῖς,
καρδιὰ νὰ κατοικήσεις,  
στὸ σπίτι της τὸ πατρικό
ξανὰ νὰ τὴ γυρίσεις!

Θέλω... δὲν θέλω τὰ λαμπρὰ
παλάτια καὶ τοὺς θρόνους,
στὴ μαύρη τούτη ξενιτιά
οὔτε πολλοὺς τοὺς χρόνους.

Δὲν θέλω οὔτε θάλασσες
μήτε τὶς χάρες τῶν βουνῶν
Ἐσένα θέλω τὴ χαρὰ
τὸ φῶς ὅλων τῶν ὄντων.

Στ.

Σὰν σημείωση

Ὁ στίχος τῆς Σαπφοῦς σώθηκε ἔτσι ὅπως περικλείεται στὰ εἰσαγωγικά:
«...ἐλθὸντ᾿ ἐξ ὀράνω
πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν...»
Τὰ πρὶν καὶ τὰ μετὰ δὲν σώθηκαν.
 

Ὁ Ἐλύτης στὸ «Ἄξιον ἐστί» τὸν ἔκανε:
«τὸν ἔρωτα ἐλθὸντ᾿ ἐξ ὀράνω
πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν».
Μεγάλος ποιητὴς εἶναι, δικαιοῦται νὰ τὸ κάνει.
 

Κι ἐμεῖς ὅμως οἱ μικροὶ ἔχουμε κάποιο δικαίωμα.
Καὶ νομίζω μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ δικό του.
Γιὰ τοὺς ἑξῆς τρεῖς λόγους:
 

1. Αὐτὸς ποὺ πραγματικὰ ἦρθε ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ «ἐξ ὀράνω» εἶναι ὁ Κύριος.
 

2. Αὐτὸς ποὺ ἐπίσης πραγματικὰ περιβλήθηκε (περθέμενον) μὲ κόκκινη χλαμύδα (πορφυρίαν χλάμυν) εἶναι πάλι ὁ Κύριος. Καὶ
 

3. Δὲν νομίζω πὼς εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ στίχος σώθηκε μόνο ἔτσι.
 

Προσωπικὰ τὸ θεωρῶ οἰκονομία Θεοῦ
γιὰ νὰ ταιριάξει στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας.
Διότι ὅλος ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἀνεπιγνώστως
ἦταν στραμμένος πρὸς Ἐκεῖνον.
Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο χρησιμοποιῶ τὸν στίχο τῆς Σαπφοῦς ὅπως τὸν ἔγραψα:
Τὸν Κύριον
«ἐλθὸντ᾿ ἐξ ὀράνω
πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν».