"Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κ... έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη.
Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες.
Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα.
Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου, ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις.
Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο, κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ.
Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν του έγινε τίποτα.
Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο, κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του;
Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου;
Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι.
Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε."
"Τα παιδιά της πιάτσας"
(πρώτη δημοσίευση «Ταχυδρόμος» 1960-61)
[μας έστειλε ο Σπυράκος, καμμένος αλλά σωσμένος, Χάριτι Θεού...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου